Læknablaðið - 01.05.1934, Blaðsíða 12

58
LÆKNABLAÐIÐ
Sumum þykir betri hetero-hæmotherapi og mjólkurinjectionir, en árangur
er einnig oft mjög lítill af því.
Auk proteina hafa einnig verið notuÖ kristölluÖ sambönd til þess aÖ de-
sensibilisera, og í sumum tilfellum gefist vel (isotonisk NaCl-upplausn,
Natriumkarbonat eða Na-hyposulfit).
Sjúkdómar þeir, sem helst hefir veriÖ reynd desensibilisation og anti-
anafylaxi við, eru helstir ýmsar tegundir af astma, rhinitis vasomotoric,
sinuitar, húðsjúkdómar (eczem, urticaria, Quinckes ödem), pruritus alls-
konar, ofnæmi gegn ýmsum matartegundum eða lyfjum.
Shock-Iækningar á infektionssjúkdónuim.
Shock-meðferð hefir oft gefist vel við ýmiskonar pyogen infektionir,
flegmone, anthrax, angina flegmonosa, salpingitis o. fl. Er það ýmist, að
bólgur þessar resorlierast fljótar eða suppurera fljótar, þannig að sjúkdóm-
urinn a. m. k. tekur skemri tíma en hann ella mundi gera. Við bubo ingvin-
alis, sem ekki hefir opnast, arthritis og epididymitis, monoarticulær rheumat-
ismus acutus eða subacutus gefst shock-terapi oft mjög vel. Fyrsta verk-
un er venjulega, að fljótlega dregur úr verkjunum.
Engin veruleg verkun fæst við urethrit. gon., prostatitis, vesiculitis eða
chron. gonorrh. arthropathi.
Við septicæmi af ýmiskonar uppruna er shock-therapi oft það besta og
eina, sem er að gera, einkurn þó í gömlum, chroniskum tilfellum. Margir
hafa notað hana við influenzu, pneumoni og bronchopneumoni og látið mik-
ið af. I þyngstu tilfellum af febris rheumatica acuta hefir Nolf séð ágætis
árangur af salicyl og shock-therapi samtímis.
Við ýmsa taugasjúkdóma er shock-therapi mikið notuð, fyrst og frenrst
dem. paralytica og aðrar myndir af lues i taugakerfinu; við sclerosis dissem-
inata virðist hún oft nokkuð gagna, sumar tegundir af polyneuritis og oft
við encephalitis epid. chronica. Við fjölda annara taugasjúkdóma og geð-
sjúkdóma hefir ýmiskonar shock-therapi og verið reynd, en um ábyggilega
verkun verður ekki talið að hafi verið að ræða.
Kontraindikationir gegn shock-therapi.
Aðframkomnum sjúklingum þýðir ekki að ætla shock-therapi. Fyrsta skil-
yrðið er að sjúklingar hafi einhverja krafta eftir, til ]iess að ]iola shockið,
sem gctur orðið óútreiknanlega meira en maður ætlast til. Hjá gömlum og
kakektiskum sjúklingum með myocarditis eða endocarditis á að forðast
shock. Absolut kontraindikation er hypo-tensio arterialis. Astma- og urti-
cariasjúklingum skal forðast að gefa intravenöst shock-efni. Þeir eru oft
afar næmir gegn þeirn. Getur verið skynsamlegt að gefa ]ieim smáskamt af
adrenalini eða ephedrini rétt á undan shockinu.
Ef lífshœttuleg trlfelli virðast œtla að koma við shock-thcrapi skal gefa
adrenalin eða ephedrin þegar í stað. Þess vegna skal og aldrei gefa shock-
efni nema að maður hafi adrenalin cða ephedrin alvcg við hendina.