Læknablaðið - 01.05.1934, Side 15

LÆKNABLAÐIÐ
61
sú, aö lömunartíminn sé svo breytilegur og venjulega of stuttur til þess
aö hafa hin æskilegustu áhrif á skemdirnar í lungunum. Þaö má til
sanns vegar færa, að lömunin sé óviss, þegar aöeins aðalstofn taugarinnar
er tekinn fyrir, en smáræturnar (accessory roots) látnar halda sér. Þegar
aðgeröin er fullkomin fæst venjulega lömun unvó mánaöa tíma; i örfáum
tilfellum verður lömunin ævarandi (permanent).
Aögerðin sjálf er að sögn höfundarins ekki erfiðari en phrenicoexeresis.
Hún er fólgin í því, að tauginni er grandgæfflega þrýst saman með æða-
töng á aðeins einum stað og sé lengd lesionarinnar varla meiri en sem
svarar vidd tveggja til þriggja æðatanga. Sé lesionin lengri eiga nýir
axonar erfitt með að vaxa gegnum svo breiðan defekt í tauginni og löm-
unin getur þá orðið ævarandi. Hjá mjög mörgum sjúklingum sjást ein
eða tvær smærri taugar, sem ganga út frá mediala hluta 5. hálsrótar, uffl
eða fyrir ofan efra borð viðbeinsins og fara fyrir neðan og lítið eitt medi-
alt við framflötinn á M. scalen. ant. Þessar aukarætur nervi phrenici sam-
einast aðalstofninum ofarlega i mediastinum, og ef þær eru ekki skornar
burtu eða þeim þrýst saraan, íá þær sterkan hæfilegleika til þess að taka
upp smám saman nægilega óháða starfsemi og hreyfa þyndina, jafnvel
þótt leiðsla i aðalstofni taugarinnar sé gersamlega útilokuð. Höfundur telur
betra að skera þegar þessar aukarætur burtu á svo sem 2 cm. svæði held-
ur en að þrýsta þeim saman. Þær eru of smáar til þess að þeirra sé þörf
fyrir hreyfingu þyndarinnar, þegar aðaltaugin hefir endurnýjast. Hafi
þeim aðeins verið þrýst saman verður nauðsynlegt að finna þær aftur
við sekundæru aðgerðina, en það getur orðið erfitt sökum myndunar á
örvef eftir primæru aðgerðina; aðalstofninn kveður höfundur venjulega
auðvelt að finna á ný. Til þess að framleiða ævarandi phrenicuslömun
telur höfundur nægilegt sem sekundæra aðgerð að skera burtu ca. 3 cm.
bút úr aðaltauginni. Hafi aukarótunum hinsvegar aðeins verið þrýst
saman telur höfundur nauðsynlegt að gera phrenicoexeresis sem secunnd-
æra aðgerð, en þá aðgerð virðist höfundur álita hættulega (mediastinal
blæðing o. s. frv.).
L. E.
Smágreinar og athugasemdir.
Danskar doktorsritgerðir.
Félag yngri lækna í Danmörku hefir rannsakað ýmislegt viðvikjandi
doktorsritgerðum árin 1927—1932. 76 ritgerðir voru varðar af læknum
þessi 6 ár, nokkurn veginn jafnmargar hvert árið. Kandidatsaldurinn var
að meðaltali 8ýá ár, minst 4, mest 23 ár. Flestir höfðu varið 2—4 árurn
til verksins. Langflestar ritgerðirnar urðu til í Khöfn, eða 67, og af þeim
22 á rannsóknarstofum háskólans, 17 á Rikisspítalanum. Kostnaðurinn við
ritgerðirnar (þ. e. bein útgjöld, er menn hafa haft af þeim, er frá 1500
—6000 kr., og er prentunarkostnaður mestur hluti útgjaldanna. Upplagið
hefir verið 400—1400, stærst af þeim, sem sendar eru sem fylgirit með
tímaritum. Það, sem selst hefir af ritgerðunum, er alveg hverfandi, að