Læknablaðið - 01.12.1934, Blaðsíða 4
io6
LÆKNABLAÐIÐ
14. Heilhrigðisnefndir.
15. Vitfirringastofnun.
16. Lyfjasölumál og lyfjaskrá.
17. Yfirsetukvennamál.
Og loks bar Páll Blöndal upp 18. máliÖ, um lögtaksrétt á sktildum
lækna. 1 lok fundarins var svo samþykt, að halda næsta fund a'Ö tveim
árum liÖnum, sumariÖ 1898.
Sá fundur fórst fyrir, af því að enginn læknir úr Norður- eða Austur-
amtinu var mættur og þótti landlækni því ekki fundarfært. Eftir því sem
stendur í Isafold þá um vorið, var fundinum ætlaÖ að fjalla um þessi mál:
1. Skipun læknahéraðanna.
2. Föst læknasetur og sjúkraskýli út um landið.
3. Stofnun læknafélags.
4. Stofnun málgagns fyrir lœkna.
5. Heilbrigðislöggjöf.
6. Bókfærsla lækna og heilbrigðisskýrslur.
En 29. júlí (fundurinn var auglýstur 24.) áttu fund með sér hér í
Reykjavík 8 læknar, auk landlæknis. Var á þessum fundi samþykt að
stofna félagið, hið fyrsta íslenska læknafélag, lög samþykt og afráðið, að
láta prenta þau og senda læknum. Sömuleiðis var þriggja manna stjórn
kosin fyrir félagið. 1 fundarbókinni stendur ekkert um, að þessari stjórn
hafi verið falið að sjá um útgáfu tímarits, en i janúar 1899 kemur út
fyrsta hefti af ,,Eir“ og segir ]>ar í formálanum á þessa leið: ,,1 sumar
sem leið komu nokkrir læknar saman hér í Reykjavík. Þeir urðu á eitt
sáttir um það, að heppilegt væri, að alþýðlegt timarit um heilbrigðismál
yrði gefið út hér á landi, og fólu oss að sjá um útgáfu þess og ritstjórn.
Þessi eru tildrögin til tímarits þess, er nú hefst.“
Hefir það því vafalaust verið samþykt á þessum fundi, að læknafélagið
héldi úti tímariti og stjórn félagsins verið falið að sjá um útgáfu þess.
„Eir“ kom svo út mánaðarlega fyrsta árið, ein örk á mánuði. Annað
árið átti ritið að koma út einu sinni á ársfjórðungi, 3 arkir í einu, en það
fór þó nokkuð í handaskolum. Fyrsti ársfjórðungurinn kom fyrst seint
í apríl, svo komu fjögur hefti fyrst í nóvember og það, sem eftir var, fyrst
löngu eftir árarnót. Var þessi óregla mikið að kenna veikindum ritstjórn-
arinnar. og með öldinni kvaddi einnig „Eir“ þennan heim.
Svona endaði þá 19. öldin í sögu ísl. læknastéttarinnar. Verður þetta
vart kallaður góður eða fagur endir, en samt held eg, að ekki verði annað
sagt, en að þessi tilraun hafi verið betri en ekki. Hún sýnir þó, að þá var
læknastéttin orðin svo vel skipuð og svo mikill samdrægnisandi vaknaður
hjá henni, að hún gat farið að reisa hpfuðið og láta til sín taka sem stétt-
ar í félagslífinu. En það var eins og hún hefði oftekið sig á þessu, því
næsti læknafundur var ekki haldinn fyr en eftir 11 ár, 2. okt. 1909, og sá
fundur er ekki almennur læknafundur fyrir land alt, heldur fundur meðal
lækna í Reykjavík, til þess að ræða afstöðu læknanna gagnvart „Sjúkra-
samlagi Reykjavíkur“.
Eg hefi nú stuttlega rakið þann þráðinn, sem spunninn var hér sunn-
anlands. Hinn þráðurinn var spunninn norðanlands. Landið er hornótt,
læknar dreifðir og samgöngur illar, svo það fór að líkum, þó þessir tveir
þræðir ekki gætu spunnist saman. En að þeir geti og að þeir geri það ein-
hvern tíma, það er eg ekki í minsta vafa um.