Læknablaðið - 01.12.1934, Blaðsíða 6

io8 LÆKNABLAÐÍÐ
■ Læknafundinum voru læknar hlyntir og átti nú a'Ö halda íund á Akur-
eyri vori'Ö 1902. AmtmaÖur vildi ekki gefa nema öörum hverjum lækni
íararleyfi og var nú náö samtókunr um það, hverjir ættu aó sitja heima
og hverjir ættu aÖ fara, og átti fundurinn aÖ standa síðustu dagana i júni-
mánuði. f maíblaði Lbl. (7. tbl.) er sett upp svo hljóðandi dagskrá íyrir
fundinn:
1. Organisation lækna fyrir norðan og austan.
2. Lestrarfélagið og bókakaup.
3. Lœknablaóid; hvernig því skuli haldiff áfram framvegis.
4. Lyfsala lækna og isiensk lylsölulöggjöf. (G. H.).
5. Diagonse og therapi á suliaveiki. (G. H.).
0. Sjúkraskýh á læknasetrum.
7. lVlál þau, er aðkomnir kollegar óska að fá hreyft.
S. Last not least, að sjá hvorn annan, spjalla saman og haía gleÖi
og ánægju af förinni.
Árangurinn af öllum þessum undirbúningi varð sá, aÖ 2 — tveir —
læknar mættu.
Árið 1904 er aftur í bla'Öinu minst á aÖ halda læknafund og þá um ann-
aÖ, en fékk vist lítinn sem engan byr hjá iæknum.
LæknablaÖið kom út i þrjú ár og má þaö lreita vei gjört aí einum manni,
aÖ halda því úti svo lengi, þó litiö væri, en það er eKKi teljandi, sem aorir
en ritstjórinn hala skrnað 1 það. En þá er nann hka orömn urkuia von-
ar um, að honum takist aÖ vekja áhuga hjá læknum tyrir biaöinu og i
næstsiðasta blaÖínu stendur: „Læknablaöið nættir með næsta biaoi ....
Engin mál, sem blaðið heíir hreytt, hata tengið þær undirtektir, sem dygöu,
og er þvi árangurinn litill.“
Nokkrir læknar haía þó orði'Ö til þess að skora á Guðmund Iiannesson
að halda áfram, þvi í siðasta tbl. gerir hann nánar grem íynr þvi, hvers
vegna hann ekki vilji halda átram og kemst þar að þeirri möurstoöu, að
málið sé enn ekki tnnabært, en huggar sig viö, að nokkurt gagn hafi þetta
lítla blaö þó unnið. Hann býöur ao endingu, a'ö lána þeim kollega veiina,
sein kynm að vilja halda blaðinu áfram og geta honum þann pappír, sem
ettir sé. En það gat sig vist enginn fram. Ug síðan hetir þessum málum
ekki verið hreyft á Norðurlandi, svo eg viti. Uæknarnir liata baukað hver
fyrir sig, eins og áður, og eg hefi ekki heyrt annaö, en að þeir hati unaö
því þolanlega.
Þetta er hið helsta, setn gert hefir verið hingað til, til þess að sameina
stéttina i eina heild, og svona fóru tilraunirnar til að geía út málgagn.
En hvers vegna gátu nú þessi rit ekki þrifist? Það er ekki rétt a'ö skella
allri skuldinni á aðra og segja, að þetta mál hafi ekki verið tímabært, menn
hafi ekki skilið það og svo sé jafnvel enn. ÞaÖ eru báðir sekir, þegar tveir
deila, og við skulutn nú lita dálítið nánar á bæði ritin.
„Eir“ er falið þremur mönnum. Þessir þrír rnenn eiga ekki að eins að
sjá unt útgáfuna, heldur einnig um efni í blaðið. Tveir af þessum mönn-
um eru othlaðnir ö'Örum störium, en það eru þeir, sem nálega einir rit-
uðu blaðið. Þriðji maðurinn, Dr. J. Jónassen landlæknir, á nnnsta brotið.
Það er þegar af þessum ástæðum sjátfgetið, að blaöið gat ekki or'ði'Ö lang-
líft. AÖ þeir endast til að halda því úti í tvö ár, má heita mjög lofsvert.