Læknablaðið - 01.12.1934, Blaðsíða 86
174
LÆKNABLAÐIÐ
áfangann, sem var rúmir 20 kilometrar, upp aö svo kölluðu efra sælu-
húsi, er stendur austan í fjallgaröinum, og segir ekki af ferðum okkar
fyr en þangað kom kl. 1 um nóttina. Höfðum við þá verið hátt á fimta
klukkutima frá efsta, bæ. Fylgdarmaðurinn var farinn að dragast afturúr
og beið eg hans við kofann því ekki var auðhlaupið inn; þurfti að grafa
göng gengum snjóinn til þess að komast að hurðinni. Þegar fylgdar-
maðurinn kom hafði hann þá raunasögu að segja að hann hefði brotið
annað skíðið sitt á heiðunum fyrir neðan húsið, þar af leiðandi skilið
skíðin eftir og orðið að kafa síðasta kílometerinn. Þetta þóttu mér slæm
tíðindi því ófært mátti heita yfir háfjallið skiðalaust. Við tókum reku,
sem bundin var á húsþakinu, klufum skaflinn og komumst inn í fremur
óvistlegt herbergi, kveiktum upp í ofnræfli, en hann reykti svo mikiS
að okkur lá við köfnun. Snjó settum við í ketilinn og brátt var drykkur
framreiddur, kölluðum við það kaffi og drukkum með góðri lyst me'5
smurðu brauði, sem við höfðum meö okkur. Fylgdarmaðurinn kvað engan
veg að komast yfir fjallið skíðalaust og vildi því snúa við, en eg sagðr
að við yrðum að skiftast á um min skíði og reyna að brjótast áfram,
hvernig sem færi, eg sneri aldrei við á svona ferðum og forsjónin mundr
ráða fram úr þessu, konunnar vegna. Við drápum nú eldinn með kaffi-
gutlinu, sem eftir var og gengum vel frá öllu og svo út í myrkrið og
stefndum á „Haug“ sem við raunar ekki gátum séð. Eg gekk nú skíða-
laust, snjórinn hélt einstaka spori, en viðast var ófærðin í hné og dýpra,
stundum sat eg alveg fastur og varð að velta mér yfir skaflana. Eg
timdi ekki að taka skíðin aftur af fylgdarmanninum þvi hann hafði tösk-
una á bakinu og svo var hann óvanari ferðum en eg og gat uppgefist
og þá hefðum við verið illa staddir. Þessi áfangi yfir háfjallið er 13
kílometrar að vestara sæluhúsi. Framundan var alt af einhver símastaur,
fylgdarmaðurinn einhversstaðar á eftir en myrkrið og hríðin alt um
kring. Enginn lifandi vera þarna á ferð, ekki einu sinni rjúpa eða refur,
snjóauðnin eins óvistleg sem hugsast gat og engin sældarkjör a'Ö stríða
við ófærð og illviðri lélega útbúnir og þreyttir. Ef annarhvor okkar hefði
veikst eða slasast þá var engin lífs von. Það var kominn morgun —•
kl. að ganga 9 þegar við náðum að vestra sæluhúsi; höfðum við þá verið
nokkuð á sjöunda tíma, hvíldarlaust milli húsanna. Hér vora engin tæki
til að hita og því enga hressingu að fá nema hálffrosið brauð. Föt min
voru vindandi blaut af svitanum og líktust köldum bakstri þegar eg sett-
ist að í húsinu, alt ætlaði að frjósa og eg að stirðna svo ekki var til
setunnar boðið. Nú var maður neðan úr Fjallabygð kominn til móts við
okkur svo eg fékk skíði mín, en fylgdarmennirnir skiftust á um skíði
hins nýkomna. Var nú léttara að ganga undan brekkunni, en all-langt
til bygfða enn, ca. 14 kilometrar. Um miðjan dag komum við að Víðis-
hóli, fengum þar hressingu og héldum síðan enn áfram. Fór nú að dimma
og sá brátt ekkert fyrir náttmyrkri og hrið og enginn simi né vörður
til hjálpar. Við viltumst því brátt og vissum ekki hvar við fórum, gekk
svo marga klukkutíma uns við loks rákumst á bæinn þar sem sjúkl.
átti heima; var þá kominn háttatími og hafði ferðin varað í þrjú, dægur.
Okkur var fagnað í anddyrinu og af konunni frétti eg -það að hún lægi
uppi á lofti 0g svo slæm lykt væri orðin í herbergi hennar að enginnt
héldist þar við. Eg dustaði af mér mesta snjóinn en nú var eg orðinn