Læknablaðið - 01.12.1934, Blaðsíða 87
LÆKNABLAÐIÐ
175
svo þreyttur, aS eg sárkveið fyrir aÖ komast upp stigann; eg öfundaði
fylgdarmennina, sem voru nú áhyggjulausir og gátu strax lagst til hvíldar.
Upp á loftiíS komst eg, þrýsti fylgjunnii út, skolaði konuna með einhverju
sótthreisandi, hún var búin að fá feber; 39,4 og loftið í herberginu var
óþolandi, en fylgjan var borin burt og gluggi 0g dyr opnað snöggvast
svo þetta lagaðist brátt. Þegar eg hafði gengið frá konunni eins vel og
eg gat, skreiddist eg niSur og fór úr vosklæðum, borSaSi og svo í rúrniS,
en lítið gat eg sofið um nóttina fyrir þreytuverkjum í skrokknum og
áhyggjum vegna konunnar, því leitt var ef hún dæji nú eftir altsaman.
Undir morgun fór eg á fætur, skolaði og hreinsaði konuna, lagði á hana
bakstra og gaf henni meðöl, svo í rúmið aftur of lá fram á miðjan dag,
reis þá úr rekkju, þótt stirður væri, borðaði vel, því matur var mikill og
góður — feitt kjötið á Fjöllum. Konan hitaminni og hress. Héldum við
nú af staS og komumst á ca. 2 klukkustundum aS GrímsstöSum og gistum
þar. Nú skall á manndrápsbilur og var naumast fært milli húsa næstu
2 daga, vorum við því hríðteptir í 5 dægur en undum okkur vel á Gríms-
stöðum, því fólkið var gott og gestrisið og svo er þar símastöð, gátum
við því talað heim og fylgst með því, sem gerðist. Við spiluðum, lásum
kvæði og sungum til dægrastyttingar. Að morgni þriðja dags var nokk-
urnveginn bjart veður; héldum við þá heimleiðis og komumst með mikl-
um erfiðismunum í austara sæluhús. Nú var færð miklu verri en áður,
því skíðin sukku svo djúpt í nýja snjóinn og hann toldi við þau, svo þau
voru eins og sívöl kefli, en ef út af var stigið þá sukkum við upp að mitti.
I húsinu var óverandi sakir reyks og kulda. Klukkan 5 um nóttina var
því lagt af stað og með herkjubrögðum komumst við1 að Haugsstöðum —
þar sem við höfðum skilið hestana eftir — tók það 10 klukkutíma að mjak-
ast áfram þessa 20 kilometra. Vorum við nær dauða en lífi af þreytu og
ekki um annað að gera en bíða næsta dags. Enn voru eftir ca. 18 kílo-
metrar af heimleiðinni og alt í kafi í nýjum snjó. Næsta dag sóttist þó
ferðin sæmilega, þótt við gætum lítið notað hestana, þeir brutust um á
eftir okkur, en heim komum við heilu og höldnu eftir 8 daga stranga úti-
vist. Eg frétti aö konunni heilsaðist vel og var þá raunar ekki annað hægt
aS segja, en aS alt hefSi gengiS eins og í sögu.
Ing. Gíslason.
Summary.
A description is given of one of the journeys of an icelandic district
physician (in 1915—-16), as an example of the difficulties, which these
men have had to face, when rendering their services to their fellow-citizens.