Læknablaðið - 01.10.1937, Blaðsíða 14

76
LÆKNAB LAÐ IÐ
töng, nema kjafturinn er helmingi
breiÖari og ætla'ður til að klípa um
langa fellingu höfuðleðursins.
Dr. G. v. Páll, greinarhöfundur-
inn, sem er einn af þeim fáu lækn-
um utan Bretaveldis, sem hefir not-
að þessa nýju töng. telur hana hafa
margt til síns ágætis í vissum til-
fellum, svo sem við placenta præ-
via til blóðstöðvunar og til að herða
á hríöum viö alla adynami. Enn-
fremur við mb. cordis, við tub. og
ecclampsia, þegar ríði á fljótu ac-
couchement, án þess að ofþyngja
konunni með meiri háttar tangar-
taki, upp á gamla móðinn. Að vísu
kemur töngin ekki að gagni við plac.
prævia totalis, en við partialis er
hún öruggara hæmostaticum en
Chamjjetier de Ribes-belgur og pi-
tuitrin, og ólíkt hættuminni en vend-
ing.
Hann segist geta komið tönginni
að, ef orificium sé aðeins gómvítt.
og hann getur, með þvi að toga i
höfuðið, hindrað, að legvatnið
renni, þótt himnur skaddist við
klipið.
Loks segist hann hafa mjög gagn-
ast af tönginni, til að draga fram
höfuðið við scctio cacsarca.
Hann hrósar tönginni fyrir j)að,
út af fyrir sig, hve hún örfar hríð-
ir, þegar við og við er kipt í.
(Centralbl. f. Gynecologie.
oct. 1936).
P. S.
Þegar eg fyrst las um Willetts
töng, í Brit. med. Journal, fyrir
nokkrum árum, mintist eg okkar
yfirsetumanna foröum.sem áttu aö
hafa fundið upp á j)vi, að draga
barnið fram „á seil", j). e. með því
að stinga beinnálinni gegnum fell-
ingu á höfuðleðri barnsins og draga
skinnól á eftir. Það fylgdi sögunni.
að Sigurður prestur eldri Gunnars-
son, á Valj)jófsstað, hefði fyrir
slíka hjálp séð dagsins ljós. Um
])etta hefi eg áður ritað í Lækna-
blaðinu (1912 eða 1918). og j)ar
einnig getið um yfirsetukonu í
Svarfaðardal, sem fann upp á |)ví,
að nota lóðaröngul til að draga kóð-
ið fram. —
Það má stæla um, hvaða vit hafi
verið i þessu og hvaða gagn hafi
af hlotist, en eg fyrir mitt leyti,
vil gjarnan trúa j)ví, að örfun hriða
megi eins vel takast og jafnvel fult
eins hættulítið, með ])essum fram-
dráttaraðferðum, eins og fyrir til-
stilli játuitrins. Og eg vil halda, að
Willetts töng muni bráðum verða
býsna móðins víðar en á Bretlandi.
Stgr. Matth.
Berklaveiki í gömlu fólki.
Flestir læknar munu hafa rekiö
sig á berklaveik gamalmenni meö
berklasýklum í uppgangi, en eigi
að siöur svo góöri heilsu, að enga
grunaði neitt. Þetta er líklega al-
mennara en menn vita og rnikil
hætta á aö slikir sjúklingar smiti
aðra.
Próf. H. E. Anders (Berlín)
hefir fundiö, aö 10% dáinna á 50
—60 ára aldri eru berklaveikir.
Sjúkdómurinn sýnist allajafna
l)yrja á 40—50 ára aldri og fer
svo hægt, aö sjúklingarnir halda
sig heilbrigöa. Þeir hósta lítið
hafa lágan hita eöa engan og
vinna sem heill)rigðir. Mest kveö-
ur að sjúkdómnum í miöju lunga,
sjaldan i lungnabroddum. Sjúkl.
eru oft afar eöa ömmur og er þá
barnabörnum þeirra hætta búin.
Svo hættulegt telur próf. Anders.
þetta vera, aö hann leggur til aö
allir, sem eru 50 ára eða eldri,
láti skoöa sig meö Röntgengeisl-
um meö hæfilegum millibilum.
Hvernig er svo ástatt með þetta
hjá oss? Það er áreiðanlega alvar-
legt mál ef 10% manna 50—60
ára eru sjúkir og smitandi. (Hyg.
Rev. 15./2. ’37).