Læknablaðið - 01.12.1937, Blaðsíða 10
JlÆKNAB LAÐ Ii>
116
börn eÖa fleiri. Eitt þeirra er Jó-
hann Þorkelsson, héraÖl. á Akur-
eyri.
Helgi heitinn gegndi ýmsum
störfum fyrir Hvanneyrarhrepp og
síðar Sigluf jarðarhæ. Andaðist 24.
nóv. 1937.
Með Helga Guðmundssyni, hér-
aðsl., er fallinn í valinn sá, sem var
næst-elstur allra íslenskra lækna, en
elstur þeirra er Guðm. Guðmunds-
son (f. 1853), og skyldi enginn
halda það, sem sér hann.
Æfiferill Helga heitins var ein-
kennilegur að því leyti, að hann
fær ungur útkjálkahérað, og unir
sér þar alla æfi. Þó héraðið væri
ekki stórt, var það engum heigl-
um hent, j)vi að Fljótin fylgdu með
svo og Ölafsfjörður. Leiðin yfir í
Fljótin lá yfir snarbrattan fjallgarð
(Siglufjarðarskarð), svo og inn í
Ólafsfjörð, ef ekki var fært á sjó.
Á öllum þessum stöðum er vetrar-
hart og snjóþyngsli geysileg, en
vegir litlir og illir. Það má geta
najrri, hver mannraun ferðalögin
hafa oft og einatt verið, ])ó því
sé slept, að Helgi heitinn gegndi
um tíma allri Skagafjarðarsýslu i
viðhót!
Hvernig leit hann svo út, lækn-
irinn, sem hafði staðið í þessu
stímabraki áratugum saman ? Var
hann ekki orðinn útslitinn vesaling-
ur? Þvi fór áreiðanlega fjarri.
Hann var gjörfilegasti maðurinn,
sem sást á götunni á Siglufirði,
teinréttur, hár og hinn höfðingleg-
asti til æfiloka, glaður, kátur og
gestrisinn. Það var eins og allur
þrældómurinn hefði aðeins rctt úr
honum! Ekki var heldur að heyra
á honum neitt víl eða vol yfir erfið-
leikum og einangrun. Hann lét jafn-
an vel yfir sér og óx fátt i augum.
Hvernig stóð á því, að erfið lifs-
kjör að ýmsu leyti, höfðu svo litil
áhri f á þennan mann ? Að nokkru
stafaði það af því, að hann var
að náttúrufari hraustmenni og
heilsugóður, en að nokkru af því,
að hann var iþróttamaður, sérstak-
lega á skíðum, en það er lífsnauð-
syn ])ar norður frá. Hve mikil sem
fannkyngin varð, skálmaði læknir-
inn á skíðunum ofan á öllu sam-
an, eða rendi sér eins og fugl flygi
niður veggbrattar f jallshlíðar. Þetta
er ráðið: að vaxa sjálfur með erf-
iðleikunum!
Sennilega hefir (stundum verið
einmanalegt á Siglufirði, áður en
þorpið óx, ekki síst í stórhríðum,
þegar ekki var hundi út sigandi.
Helgi læknir kunni þá fágætt ráð
til þess að stytta sér stundir: Hann
„bróderaði“, saumaði listfengar
myndir! Hann var listmálari á sinn
hátt.
Að sjálfsögðu var læknisfræðis-
þekkingu Helga áhótavant að ýmsu
leyti, miðað við kröfur síðari tíma.
Það fer svo fyrir flestum, er þeir
eldast. En hann hafði fengið mikla
reynslu, var skyldurækinn og vel
látinn af héraðsbúum.
Einn ágalla hafði Helgi heitinn.
sem hefir því miður fylgt mörgum
íslenzkum læknum: Hann var
nokkuð ölkær. Engar sögur hefi
eg ])ó heyrt af ]>ví, að hann gegndi
ekki læknisstörfum sínum fyrir
því.
Og hvar eru þeir bindindismenn,
sem eru beinni á götunni en Helgi
læknir? Og hvar eru þeir, sem ná
með skíðatærnar ])ar, sem hann
hafði hælana?
J. J. og G. H.