Læknablaðið - 01.08.1941, Blaðsíða 9

LÆKNAB LAt)/£)
lega með hæmatocrit-aSferðinni
hvenær hinu raunverulega rúmtaki
blóðkornanna er náð. Þegar tekið
er tillit til, að höfundarnir hafa
notaö mismunandi centrifugu og
að sumir hafa gert ákvörðunina á
blóðinu óþynntu, en aðrir notað
mismunandi þynningarvökva, þá
mun varla ofmikið sagt, að við það
getur hæglega skapast systematisk
skekkja, er geti numið allt að 2
mælistrikum á hæmatocritrörinu.
En tveggja mælistrika breyting á
hæmatocritgildinu gerir ca. 0.50
mg% breytingu á Cemeð að öðru
leyti sömu tölum og notaðar eru i
dæminu.
Það verður ljóst af þessum laus-
legu athugunum, að vart er hægc
að treysta þessari aðferð og að á-
byggilegrar vitneskju um kalzium
innihald blóðkornánna er ekki að
vænta nema með bættum aðferð-
um.
Ef við athugum formuluna, sem
notuð er í „indirekte" aðferðinni til
þess að finna Cf, þá sést að því
meir sem v nálgast 1, þess minna
hefir skekkja á hæmatoerit-á-
kvörðuninni og Cp að segja fyrir
hefir skekkja á hæmatocrit-á-
um, að nota mætti ,,direkte“ að-
ferðina með, þeirri viðbót að á-
kveöa jafnframt kalzium innihald
blóðvessans og gera hæmatocrit á
blóðkornagrautnum. Við skulum
taka dæmið að framan, segjum að
við hefðum fundið Cp = iojþ o.l
mg, Cb (Ca-innihald blóðkorna-
grautsins) = 2 + o.t mg% og
i’ = o.85. Ce verður þáo.59 + 0.12
mg% Ca og nú þarf breytingu um
.5 mælistrik á hæmatocritgildinu til
þess að breytingin á Cf nemi 0.50
mg%. Með þessari „modificeruðu
direkte“ aðferð ætti því að mega
búast við réttari útkomum en með
hinúm.
83
II.
Ef nota ætti Bregheim og Hal-
vorsen aðferðina eða einhverja
af þeim, sem byggja á sömu
grundvallaratriðum og hún, til
þess að ákveða kalzium í blóð-
kornagi-autnum, og skekkjan ætti
ekki að fara verulega fram úr þvi,
sem hún er við kalzíum ákvarðan-
ir í blóðvessa og blóðvatni, þá
þarf ca. 10 cc. af blóðkorna-
grautnum í hverja rannsókn. Alls
myndi þá þurfa til þessara rann-
sókna ca. 50 cc. af blóði, og er það
meira magn en auðvelt er að fá
til slíkra rannsókna á mönnum. Eg
hefi því notað eftirfarandi aðferð,
sem ekki þarf eins mikið af blóði
til að framkvæma, án þess að hún
missi nokkurs í af nákvæmni.
Lýsing á aðferðinni:
Rcagcnscir: 1. 0.005 M. JCl.
katalysator. 0.279 g. KJ. og 0.178
g. KJO3 eru leyst upp í 250 cc. acp
dest. og síðan bætt í 250 cc. HCl
conc. (sp. gr. 1,19).
2. Setopaline C- indiktaor. 0.1 g.
Setopaline C. (frá J. R. Geigy, S.
A. Basel) .er leyst upp i 100 cc.
aq. dest.
3. 0.002 N. cerisulfatupplausn.
34 g.cerisulfat (Merck p. A.) eru
leyst upp í 35 cc. H2 S04 conc. (sp.
gr. 1.84) og ca. 900 cc. aq. dest.
Þessi upplausn er titreruð gagn-
vart 0.1 N natrium oxalat upplausn
og síðan þynnt upp i nákvæmlega
0.1 N cerisulfatupplausn. Þessi
upplausn geymist ótakmarkað. 2
cc. af 0.1 N cerisulfat og 5 cc.
18 N-H2S04 eru þynntir upp i 100
cc. með aq. dest. og fæst þá 0.002
N-upplausn. Hún geymist í ca.
viku, sé hún geymd á köldum stað.
4. 50% alkohol.
5. HCl. conc. sp. gr. 1.19.
Aðrir reagensar eru þeir sömu