Læknablaðið - 01.10.1941, Blaðsíða 32

LÆKNABLAÐIÐ
118
um geti liöiö ágætlega árum sam-
an, þó aö glycosuria sé veruleg.
En þetta séu „stationer" tilfelli og
góSkynjuö. Sé um diabetes hjá
ungu fólk aö ræöa, sem oft hefir
tilhneigingu til aö versna, segir
hann aö ganga megi út frá því„
aö sjúkdómurinn versni ef einhver
(eine lichte) glycosuria er látin
haldast, og hvaö hin góökynja til-
felli snerti megi búast viö að
glycosuria, sem stendur ár eftir
ár, hafi skaöleg áhrif á þá líka.
Takmark hans er því fullkomin
aglycosuria og sem næst eölilegur
blóðsykur. Þá fyrst telur hann að
búast megi viö aö sjúkdómurinn
skáni, eöa versni ekki aö minnsta
kosti.
Þó nefnir hann að gamlir dia-
betessjúklingar, sem árum saman
hafi haft hyperglycæmia og glyco-
suria þoli oft ekki að glycosuria
'hverfi, vegna margskonar óþæg-
inda, er þá geri vart viö sig, og
ráðleggur aö slaka til á „principp-
inu“, þegar viö slíka sjúklinga er
að eiga. En slík tilfelli séu aðeins
undantekning. Aglycosuria eigi
jafnan aö vera markmiðið. Sömu
skoðunar voru þeir Umber, Falta,
von Noorden, Joslin, Boyd o. fl.
Gray og Wilder telja að litils-
háttar glycosuria, eða allt aö 20
gr. á dag, sé skaölaus, enda sé
sjaldnast hægt aö komast hjá
slíku, ef sjúklingurinn eigi að lifa
nokkurnveginn eölilegu og óþving-
uöu lífi. Telur Gray að börn meö
diabetes þroskist eölilega, komizt
klaklaust yfir Irarnasjúkdóma og
aörar infectiones, og lifi hamingju-
sömu og eðlilegu lifi, án þess aö
nokkurn einasta dag- hafi veriö
fullkomin aglycosuria.
Mosenthal og Mark telja aö
aglycosuria sé æskileg, en mun
betra sé aö nokkur glycosuria
komi við og við, heldur en að eiga
hypoglycæmia yfir höfði sér. Aðr-
ir telja, aö jafnvel mikil glycosuria
sé skaölaus. Bertram segir í bók
sinni um diabetes 1939, aö miklu
betra sé aö sjúkíingur fái 160 gr.
af kolvetnum, þó aö hann skilji
út 20 gr. af drúfusykri i þvaginu,
heldur en að hann fái aðeins 80
gr„ sem hann noti til fulls. Svo
mörg eru þau orð, en þeim viröist
fjiilga með ári hverju, sem slaka
á kröfunum um aglycosuria, og
þægilegt er það fyrir læknana,
þvi að meöferðin verðúr viö það
mun einfaldari. En þegar athugaö
er með hvílíkri nákvæmni heil-
brigöur líkami heldur blóösykri
innan vissra takmarka, virðist
ekki ósennilegt, aö veruleg og
langvinn hyperglycæmia samfara
glycosuria sé ekki með öllu skaö-
laus. Depisch telur æskilegt, að
blóösykri sé haldið milli 100 og
200 mgr. % og aðrir telja hámark-
ið 180 mgr. °/o. Hinir, sem ekki
hirða um þó að glycosuria sé veru-
leg, veröa auövitað aö sætta sig við
hærri blóðsykur.
Insulin er töfralyf, sem bjargaö
hefir ótölulegum fjölda manna frá
bráðum bana, og ekki aðeins hald-
ið í þeitn lifinu, heldur líka veitt
mörgum þeirra möguleika til þess
að lifa nokkurnveginn eðlilegu
lifi, sem meira eða minna starf-
hæfum meölimum þjóðfélagsins.
En þrátt fyrir allt þetta má þó ekki
vanrækja mataræði þeirra sjúk-
linga, sem insulin fá. Insulinmeð-
ferð er hrein „substitutions-thera-
pia“. Ákveöinn skammtur af insu-
lini hjálpar hverjum einstökum
sjúklingi til þess að hagnýta sér
ákveðinn foröa af kolvetnum (og
í raun og veru fitu og eggjahvítu
Iíka) og sé verulega vikið frá þeim
skammti án þess að insulingjöf-
inni sé lika breytt, má búast við
að illa fari. Neyti sjúklingurinn