Læknablaðið - 01.11.1941, Blaðsíða 21

LÆKNABLAÐIÐ
143
Epidermophytia interdigitalis —
(greipasveppur, táasveppur) sýn-
ist fara mjög í vöxt, sérstaklega
á baöstöðum. Hann er sagöur
landplága í U. S. og algengur í
Danmörku. Hann ásækir aöallega
tágreiparnar, en getur viöar fariö
(lærkriki, handkriki, hendur o. v.)
og veldur skinnflagningi, bólum
og húðleysi, stundum meö nokkr-
um kláða. Sven Lomholt ræður til
þess aö nota '/2% spiritusuppl. af
krystal violet (penslun). Aq. alum.
sulraeetatis kvað líka koma að
góðu gagni. Þá vill hann láta
hreinsa sokkana með spirit. denat.
i 2 sólarhr. (Ibid.).
Sullaveiki er talsverð á Nýja
Sjálandi og sýkjast um I af 10
þús. árlega. Auglýsingar og leið-
beiningar, sem festar hafa verið
upp á sláturhúsum o. v. hafa kom-
iö aö litlu gagni. Nú á að lög-
bjóða meðal annars reglubundna
hundahreinsun og lyfið, sem not-
að er, er „arecoline hydrobromide'1
Skyldi þaö vera betra en þau lyf,
sem vér notum? (Lancet % '38).
Mænusótt. — Amerískar rann-
sóknir hafa sýnt, að virus er ekki
sjaldan i saur sjúkl. Þaö hélst í
saurnum í 24 daga og hélst lifandi
i 10 vikur i saur sem stóð i kæli-
skáp. Hætta getur því stafað af
skólpi og frárennsli. (J.A.M.A.
% ’3S). '
If f t i rtektar veröum mænusóttar-
faraldri lýsir Hans Stahel. Af 930
hermönnuin sýktust á 12 dögum:
Með einkennum frá meninges
og ntænu .................. 6
Með einkennum frá meninges
eingöngu ................. ió
Meö slímhúðaþrota (catarrhal)
eingöngu ................ 108
Taliö var að slímhúöarþrotinn
(angina?) hafi veriö af saina upp-
runa, nteðal annars vegna þess, að
hans varð ekki vart í öðrum her-
mannaflokkum í nágrenninu. (I-b.)
Sú fregn kemur frá Sviss, að
kvíga hafi fengið þar áreiðanlega
mænusótt með miklum lömunum.
N’ita menn ekki dæmi slíks. (Ib.)
Er leyfilegt að nota lyf úr pars
poster. hypophyseos? er fyrirsögn
á forystugrein í J. Am. Med. Ass.
ÁÍZio. Telur höf. (J. A. Sharkey),
að læknar noti pituitrin mjög ó-
gætilega, frekar til þess að græða
á þvi en að bæta sjúkl. Hann gef-
ur þessar reglur:
1. Aldrei skal nota lyfið til þess
aö auka eðlilegar hríðir, og flýta
þannig fyrir fæðingu.
2. Nota ntá lyíið: a) stundum
við adynamia prima, ef ekki er aö
óttast þrengsli, b) við langvinnt IL
stad. og veikar liríðir, ef töng
verður ekki komið við, c) stundum
til að losa fylgju. Dosis aldrei yfir
0,18 cc. og lielzt ekki yfir 0,06 og
ekki tíðar en með 30 inín. milli-
bili.
Herpes facialis getur verið lang-
vinnur og leiður kvilli. Talið er að
liann stafi af huldúsýklum, sem
hafast við inni í frumum. Svo er
þetta t. d. með bólusótt. Einhverj-
um hefir því komið til lrugar, aö
bólusetning gæti liaft góð áhrif á
herpes. P. L. Davis, amerískur
læknir, hefir reynt þetta á 14 sjúk-
lingum meö ágætum árangri, að
þvi er hann segir. Hann bólusetti
sjúkl. 4—8 sinnum með 10 daga
millibili. — Athygli skal vakin á
því, að herpes labialis, eða venju-
Iegur áblástur, mun vera af öðr-
um uppruna en h. facialis. (T. A.
M. A. 25/, >40.)
Þvaglos (enuresis) er svo hvim-
leiður kvilli, og stundum svo erf-
itt að ráða bót á honum, að full á-
stæöa er til þess að veita öllum
ráðum eftirtekt, sem sagt er að
k'omi að gagni.