Kraftur - 01.05.2011, Blaðsíða 14

VIÐTAL
14 KRAFTUR
„Maðurinn minn, Kristján Björn Tryggvason,
alltaf kallaður Kiddi, greindist með góðkynja
heilaæxli árið 2006, þá 25 ára gamall. Þetta
var vitaskuld mikið áfall og ég gleymi aldrei
deginum þegar Kiddi sagði mér fréttirnir,“
segir Kristín. „Ég er hárgreiðslukona og þann
6.apríl kemur hann á stofuna og segist þurfa
að segja mér svolítið. Orðið sé svolítið ljótt
og ég megi ekki láta mér bregða en hann
sagðist vera með heilaæxli. Ég fékk vitaskuld
algjört sjokk. Ég var þarna í klukkutímapásu
og vissi í raun ekkert hvað ég ætti að gera. Ég
vissi ekki hvort ég ætti að grenja eða öskra.
En Kiddi sagði að þetta yrði minnsta mál og
sagði mér bara að slaka á.“
Kristín segir að það sem hafi gerst þennan
dag eftir að Kiddi hafi sagt henni tíðindin
hafi verið mjög óraunverulegt. ,,Ég hélt bara
áfram í vinnunni en var algjörlega dofin.
Kiddi hafði verið að fá flogaköst undanfarna
þrjá mánuði og við mamma, sem er
hjúkrunarfræðingur, höfðum verið að reyna
að fá hann til að leita til læknis. Og loksins
þegar hann gerði það þá kom í ljós að hann
var með heilaæxli sem tók nærri fimmtung
af heilanum af honum. Hann fór í aðgerð og
þar var tekið sýni. Læknirinn gaf honum í
mesta lagi tíu ár, fimm góð en eftir það gæti
líkaminn smám saman farið að gefa sig, svo
sem málið, sjónin eða hann lamast að hluta.
FÉKK OFT MARTRAÐIR
Kristín segist ekki vita hvernig hún hafi tekist
á við þetta. „Í rauninni lokaði ég á allt saman.
Ég lét engan vita hvað ég væri í raun og veru
ótrúlega hrædd og liði ofsalega illa. Ég fékk
oft martraðir þar sem mig dreymdi að ég
væri komin í kistulagninguna hans Kidda.“
Kristján fór í stóra aðgerð 2007 en þá kom
í ljós að æxlið var orðið illkynja. Aðgerðin
tókst mjög vel, mun betur en læknar þorðu
að vona.
Það varð mikil breyting á fjölskyldulífi okkar.
Ég þurfti að standa mig því að Kiddi varð
mjög veikur og hafði nóg með sig. Strákurinn
okkar, Ísak Þór var þá 4 ára. Umönnun hans,
heimilið og fjármálin hvíldu á mér auk þess
sem ég var í fullri vinnu. Ég gaf mér ekki tíma
fyrir sjálfa mig, ég varð að standa mig og
halda öllu gangandi. Þegar ég hugsa til baka
þá var ég ekki nema 23 ára.“
Hún segir að fólk hafi haft á því sterkar
skoðanir hvernig þau ættu að haga sínu lífi
eftir að veikindi Kristjáns komu í ljós. „Ég
fór að vinna fjórum dögum eftir að Kiddi fór
í aðgerðina og margir voru hissa á því. Því
fannst að ég ætti að vera heima og hugsa um
hann. En hvar áttum við að fá peninga? Við
vorum ekki tryggð og Kiddi var frá vinnu. Það
var reyndar ótrúleg tilviljun að við vorum
ekki með sjúkdómatryggingu. Nokkrum
mánuðum áður en Kiddi greindist kom heim
til okkar maður að selja okkur allar tryggingar
og Kiddi spyr hann út í sjúkdómatrygginguna,
hvað hún nái yfir og svoleiðis. Hann svarar
eitthvað á þá leið að það séu alveg fáranlegir
hlutir eins og góðkynja heilaæxli og þetta og
hitt og gefur til kynna að það sé algjör óþarfi
að við Kiddi séum að taka þessa tryggingu
strax, við værum það ung. Stundum hugsa
ég til þess að ef hann hefði ekki dregið úr
notagildi sjúkdómatryggarinnar hefðum við
verið betur stödd."
AÐSTANDENDAÁMSKEIÐ
BJARGAÐI GEÐHEILSUNNI
Kristín telur að viðbrögð hennar sem
aðstandanda séu nokkuð eðlileg. ,,Maður
fer í svona Pollýönnu-leik. Ég varð auðvitað
EÐLILEGT AÐ AÐSTANDENDUM LÍÐI ILLA
KRISTÍN ÞÓRSDÓTTIR VARÐ AÐSTANDANDI KRABBAMEINSSJÚKLINGS
AÐEINS 23 ÁRA GÖMUL. HÚN LÝSIR HÉR REYNSLU SINNI OG ÞÖRF Á
BETRI STUÐNINGI VIÐ AÐSTANDENDUR.
„Mér finnst líka mikilvægt að
aðstandendur viti að það er eðlilegt
að brotna niður og líða illa.“
„Það að vera á námskeiðinu með
þeim og geta rætt málin við þá sem
skilja hvernig manni líður, bjargaði
andlegri heilsu minni. Það skilur
mann enginn almennilega nema að
hafa gengið í gegnum þetta sjálfur,“
Kristín ásamt fjölskyldu sinni.