Kraftur - 01.11.2010, Blaðsíða 12

12 KRAFTUR
Upphaf desembermánaðar 2008 var viðburðarríkt í lífi Sigrúnar
Þórisdóttur sem þá var 25 ára. Þann 1. desember flutti hún heim
til foreldra sinna í kjölfar sambúðarslita, 2. desember var þriggja
mánaða dóttir hennar skírð og 3. desember greindist Sigrún með
hvítblæði.
,,Meðgangan gekk vel, ég fór reyndar í bakinu nokkrum dögum
fyrir fæðinguna en í kjölfar hennar mögnuðust einkennin upp. Ég
var komin langt niður í blóði, orðin mjög slöpp og hvít í framan
með glóðaraugu og leit hræðilega út“. Um var að ræða dæmigerð
hvítblæðiskeinkenni; verkir, þreyta og marblettir um allt. Sigrún
leitaði án árangurs á læknavakt og það var ekki fyrr en eftir skoðun
hjá blóðsjúkdómasérfræðingi að hjólin fóru að snúast. ,,Daginn eftir
skírn Örnu dóttur minnar fór ég í blóðprufu og það var hringt í mig
klukkustund síðar og sagt að ég yrði að koma strax aftur til að fá
blóð. Ég áttaði mig ekkert á því að þetta væri alvarlegt, hélt ég yrði
bara þar yfir nóttina en ekki fram á næsta ár eins og raunin varð.
Ég fékk reyndar að gista heima á aðfangadags-og gamlárskvöld“.
léTTiR Að Fá gReiningUnA
Við tók ströng lyfjameðferð og sýklalyfjagjöf á sex tíma fresti
til að vinna á sýkingu í lyfjabrunni. Hver voru viðbrögð þín við
greininguna? ,,Ég var rosalega róleg, en mér var búið að líða svo
rosalega illa að það var eiginlega léttir að leggjast inn á spítala. Það
er auðvitað leiðinlegt að greinast með hvítblæði en að fá útskýringu
og viðurkenningu á því að það væri eitthvað að var mjög gott því ég
var svo illa farin og hafði ekki getað séð um dóttur mína.“
Fjölskylda Sigrúnar stóð þétt að baki henni í veikindunum. ,,Það
var algjör blesssun að ég rétt náði að flytja til foreldra minna áður
en ég fór á spítalann því þá var allt dótið okkar komið til þeirra
og ég komin með nokkurs konar heimilshjálp“. Eftir mánaðar
spítalalegu tóku við lyfjagjafir á göngudeild og að hálfu ári liðnu
í maí 2009 þurfti Sigrún að fara í beinmergsskipti í Svíþjóð en
því fylgdu lyfjameðferð og heilgeislun þar sem allur líkaminn er
geislaður tvisvar. ,,Við fórum fimm út í upphafi, ég, Arna, foreldrar
og barnsfaðir en mamma var minn fylgdarmaður þann mánuð sem
ég var föst á spítalanum. Það var auðveldara að hafa Örnu með
úti en ég hélt en ég mátti hafa hana hjá mér svo lengi sem hún var
ekki lasin. Hins vegar verður maður að hafa tvo auka fylgdarmenn
ef maður tekur börn með sér út, einn fyrir barnið og annan fyrir
sjúklinginn. Annars var fólk bara að koma og fara til að aðstoða
okkur. Þetta er svolítið erfitt fjárhagslega því tryggingarnar taka ekki
þátt í að borga undir einhvern sem sér um barnið en það eru ekkert
allir sem geta skilið börnin sín eftir heima.“
hRæðSlAn við Að TengjAST dóTTURinni
Hvernig var samband þitt við dóttur þína á meðan á veikindunum
stóð?
,,Hún var ekki mikið hjá mér. Hún vaknaði hjá mér á
aðfangadagsmorgun sem var yndislegt, hún gisti þá hjá mér í
barnarúmi á spítalanum um nóttina, annars gat ég ekki séð um
hana. Ég var svo mikið veik og alltaf bundin við einhverjar snúrur og
staura. Fjölskyldan mín og barnsfaðir skiptust á að sjá um að hana
og því þurfti ég ekki að hafa áhyggjur af henni. Fyrst þegar ég veiktist
vissi ég ekki hvort ég myndi lifa til að sjá hana fara í leikskóla og
grunnskóla og á tímabili var ég svoldið hrædd við að tengjast henni.
Ég vissi ekki nema að ég myndi ekki vera hjá henni heldur deyja og
fara frá henni. Ég vildi ekki gera hana háða mér ef ég myndi ekki lifa
af. Ég var minna með hana sem ungabarn en venjulegar mæður en
það er ekki að sjá í dag, hún er mikil mömmustelpa og við erum eins
og hverjar aðrar mæðgur.“
Sigrún fékk stofnfrumur úr alþjóðlegum beinmergsbanka og það
eina sem hún veit um gjafann er að um er að ræða Þjóðverja. Dvölin
í Svíþjóð var Sigrúnu erfið og tók mikið á líkamlega og andlega.
Ónæmiskerfið var veikt og hætta á því að líkaminn hafnaði nýja
mergnum. Sigrún kom heim til Íslands eftir þrjá og hálfan mánuð
í Svíþjóð og við tók eftirlit tvisvar í viku á Landspítalanum ásamt
innlögnum þegar þess þurfti. ,,Ég var slöpp og lengi að ná mér
séRstÖk sPoR