Læknablaðið - 01.01.1947, Blaðsíða 25

L Æ KNABLAÐIÐ
13
liann því þar lil í ágúst 1927 að
honum var veitt lausn frá em-
bætli. Eftir það dvaldi hann i
Rej'kjavík lengst af hjá mági
simnn, Sturlu Jónssyni kaup-
manni. Meðan liann var liéraðs-
læknir i Stykkishólmshéraði
var hann tvivegis settiir héraðs-
læknir í Flateyjarhéraði.
Árið 1881 kvæntist hann Arn-
dísi Jónsdóttur, háyfirdómara
Péturssonar, hinni mestu ágæt-
is- og gáfukonu. Þeim varð sex
barna auðið. Tvö þeirra dóu
kprnung, en þrjú uppkomin.
Meðal þeirra Sturla, afburða
gáfumaður, en dó ungur, stú-
dent. Aðeins eitt þeirra er á lífi,
Asa, sem giftist enskum lög-
fræðingi.
Guðmundur hóf slarf silt réll
fyrir dögun liandlækninganna
og cr þær tóku að ryðja sér til
rúnis, vaknaði áhugi hans fyrir
þeim. Enda reyndist hann, er
fram liðu slundir, heppinn og
áræðinn skurðlæknir. Gerði
hann í heimahúsum læknisað-
gerðir, sem nú mvndi ekki talið
fært að framkvæma annars
staðar en i sæmilegu sjúkra-
húsi. Þessar aðgcrðir hans
heppnuðust venjulega vel.
Ilann var ágælum gáfum
gæddur og það á mörgum svið-
um. Viðlesinn, ekki eingöngu i
sinni fræðigrein, læknisfræð-
inni, heldur og í öðrum fræði-
greinum. Hann var vel að sér
í fornfræði og sögu og hafði
næman skilning á henni, en þó
sérstaklega í nátlúrufræði.
Ilann var óvanalega söngvinn
(musikalskur) og hafði næmt
eyra fyrir hljómlist.
Ilann var gæddur geysifjör-
ugu ímyndunarafli og hugrenn-
ingatengsl hans stundum svo
víðfeðm, að almenningur og
fólk, sem þekkti hann litið,
fylgdist stundum ekki með og
liætti því við að telja hann við-
utan. Einnig var hann orðlagð-
ur fyrir hnittileg svör.
Hann liafði mikinn áhuga
fyrir verklegum og menningar-
legum framkvæmdum, einkum
þeim, sem lutu að búskap og
ræktun landsins. í því sambandi
voru honum falin ýms trúnað-
arstörf. T. d. átli hann um skeið
sæli í stjórn Garðyrkjufélags
íslands. í Laugardælum gróður-
setti hann viðiplöntur, sem
hann mun hafa fengið frá Skot-
landi, gróðursetli liann þær
bæði heima að Laugardælum
og í eyju í Ölfusá. Græðlingar
af þessum plöntum voru svo
fluttir í Alþingishússgarðinn og
er það að sögn hinn kunni
þingvíðir. Mun þessi áluigi fyrir
skógrækt einsdæmi á þeim
tima hér á landi.
Guðmundur var á ýmsa lund
langt á undan sínum tima og
naut sín því ekki likt því eins
og efni stóðu til.
Það sýnir bezt álit það, er
hann naut hjá heilbrigðisstjórn
landsins, að á 10 ára tímabilinu
1879—1888, var hann oftast