Læknablaðið - 01.03.1947, Blaðsíða 7
LÆKNABLAÐIÐ
GEFIÐ ÚT AF LÆKNAFÉLAGI REYKJAVÍKUR
Aðalritstjóri: ÓLAFUR GEIR&SON. Meðritstjórar: BJÖRN
SIGURÐSSON frá Veðramóti og JóHANNES BJÖRNSSON.
32. árg. Reykjavík 1947 3.-4. tbl. ‘
UM PKOUTOLOGI.
C’L.ftir J/óLannei ÍJiörniion, clr. meJ.
Fyrirlestur haldinn í I..H. jtann 11. des. 1946.
Háttv. kollegar.
Eftir að ég fór að starfa hér i
Reykjavík sem sérfræðingur í melt-
ingarsjúkdómum, bar það oft við,
að til min leituðu sjúklingar með
proctologiskar kvartanir, sem raun-
ar eðlilegt er, þar sem proctologi
er að sumu leyti skyldust melting-
arsjúkdómum, sem organ speciale,
þótt raunar séu það oft skurðlækn-
ar, sem hafa þessa lilið læknisfræð-
innar sem sérgrein. Þéssir sjúkling-
ar voru mér ávallt þyrnir í augum,
þar eð ég fann mig liarla kunnáttu-
lítinn í þessari grein. Ástæðuna til
vanþekkingar minnar má telja þá,
að ég stundaði framhaldsnámið að
mestu leyti í Danmörku, en þar i
landi eru engar deildir eða stofnan-
ir, sem fást við þessa grein læknis-
fræðinnar eingöngu eða að mestu
leyti.
Ég afréð þvi á síðastliðnum vetri
að reyna að gera einhverja yfirbót
og leitaði fyrir mér hvert helzt
skyldi halda. Af ýmsum ástæðum
kaus ég St. Marks sjúkrahús í Lond-
on. Þetta er elzta sjúkrahús i þeirri
grein, stofnað 1835, og' meðal þeirra
beztu, enda hefur það liaft mönn-
um sem Lockhart-Mummery, og nú
Milligan og Gabriel á að skipa, sem
allir eru lieimsþekktir fyrir verk
sín um proctologi.
Það sýndi sig, að sjúkrahús þetta
var mjög vel fallið til lærdóms, því
þótt það sé ekki stórt, hefir um
hundrað rúm, er við það tengd poli-
klinik, sem sótt er af miklum fjölda
sjúklinga. Við þetta sjúkrahús dvaldi
ég að mestu leyti í þá tvo mánuði,
sem ég var i London. Mér er ljúft
að nota þetta tækifæri til að geta
þess, að á St. Marks, sem og á þeim
öðrum sjúkrahúsum, sem ég heim-
sótti, mætti ég liinni mestu ljúf-
mennsku og greiðvikni við tilsögn,
og hefir mér oft dottið i hug, hvort
við ekki sæktum framháldsmenntun
of litið til Bretlands.
Þó að vizka mín í proctologi risti
ekki djúpt, afsaka ég framlileypni
mina með því, að þessi grein læknis-
fræðinnar hefir löngum verið oln-
bogabarn hér á landi og raunar víð-
ar, og mætti þvi vera, að eitthvað af
þvi, sem ég hefi að segja, ætti er-
indi til kolleganna. Ég vil taka frain,
að svo til allt, sem hér er sagt, á
rætur sínar að rekja til þess, sem
ég sá á St. Marks sjúkrahúsi, og
eru ýmsar tilvitnanir og þær mynd-