Læknablaðið - 01.12.1947, Blaðsíða 14

136
LÆKNABLAÐIÐ
líf og fjör og þangað vildu all-
ir aftur koma.
Ég sá fljótlega, að Kristján
hafði valið réttan stað til fram-
haldsnáms þennan tíma, sem ég
var með honum í Rochester,
því ég hefi aldrei séð hann á-
nægðari en þá. Honum gekk
námið ágætlega og varð fljótt
afar vinsæll meðal starfsbræðra
sinna, og kennarar hans höfðu
mjög mikið álit á Iionum, sem
sjá má bezt á því, að honum
var boðin staða við Mayo Cli-
nic að loknu námi þar. Kristján
var líka i töluverðum vafa um,
hvað hann ætti að gera, en
heima beið ungur sonur, sem
þau hjónin höfðu skilið eftir
aðeins 2ja ára gamlan hjá for-
eldrum þeirra, er þau fóru vest-
ur, og svo höfðu þau eignazt
litla dóttur í Rochester, sem
þau komu heim með aðeins
nokkurra mánaða gamla seint
á árinu 1946.
Kristján byrjaði að starfa
sem læknir hér í hænum rétt
fyrir áramótin, J)á yngsti starf-
andi læknir í Reykjavík, og
hafði því verið læknir hér í
bænum í rúmlega 8 mánuði,
er hann féll frá svo sviplega.
Atta mánuðir er ekki langur
starfsferill, en á þessum stutta
tíma sýndi Kristján vel, hvers
vænta mátti af honum. Hann
varð líka strax mjög vinsæll
og heppinn læknir og hafði
fengið mikinn praxis á þessum
stutta tíma. Hann kom betur
útbúinn að öllum tækjum og
áhöldum en títt er um unga
lækna. Ég aðstoðaði hann öðru
hverju við uppskurði þennan
stutta tíma og þar reyndist
hann ágætlega að sér, bæði á-
ræðinn og öruggur.
Kristján heitinn átti líka mik-
ið af þeim eiginleikum, sem
eru nauðsynlegir góðum lækni.
Framkoma hans vakti strax
traust og hann var ágætlega
menntaður, glaður og mjög ó-
sérhlífinn. Honum var gefið ó-
venju mikið starfsþrek, enda
var hann stálhraustur og ágæt-
ur íþróttamaður. Enn fremur
var hann svo greiðvikinn, að
hann vildi hvers manns vand-
ræði leysa. Hann var mjög
„collegial“, vildi sem hezta sam-
vinnu við aðra lækna og veg
læknastéttarinnar sem mestan,
og var alveg mótfallinn því,
að þeir hokri hver í sínu horni.
Aðaláhugamál hans var að upp
kæmist stór klinik með öllum
nauðsynlegum tækjum og að-
stoðarfólki, þar sem læknar
gætu unnið saman og notað
sérþekkingu sína sem hezt. Fyr-
irkomulag þeirra vildi hann
sníða eftir þeim beztu, er þekkt-
ar eru. Hann áleit, að þessi sér-
fræðingaöld sýndi það ljóslega
að sá tími væri liðinn, sem
nokkur einstakur læknir gæti
tileinkað sér nema litinn hluta
af læknisfræðinni og með því
að læknar ynnu saman mætti
vænta betri árangurs og fljót-