Læknablaðið - 01.02.1949, Blaðsíða 24

14
LÆKNABLAÐIÐ
leysi og algjör slit á tengslum
við heilhrigðisstjórnina.
Það liggur B. J. mjög á
hjarta að fá „heilbrigðisfræð-
ing“ í borgarlæknisstöðuna, og
er vitanlega aðeins gott eitt um
það að segja. Mér, og fleirum,
hefur hara aldrei verið ljóst,
hvað löggjafinn liefur átt við,
J)egar hann kralðist, að „heil-
brigðisfræðingar“ einir mættu
fá héraðslæknisstöðurnar í
Reykjavík og á Akureyri. Mér
er nær að halda, með fullri
virðingu fyrir B.J., að það sé
almennt álitið, að hér á landi
sé aðeins einn maður, sem tal-
izt geti heilbrigðisfræðingur, og
það er prófessorinn okkar í
heilbrigðisfræði.
Varla hefur B. J. þó ætlazt til,
að hann (prófessorinn) tæki að
sér borgarlæknisstöðuna!
„Má — má ekki“ liugleiðing-
ar B. J. eru nokkuð skemmti-
legar, en þær eru bara hyggðar
á röngum forsendum. Því til
sönnunar nægir að benda á 10.
gr. laga nr. 66 frá 1933 um
varuir gegn útbreiðslu næmra
sjúkdóma og á þá staðreynd, að
héraðslæknirinn er, og átti skv.
frumvarpinu að vera fastur
meðlimur heilhrigðisnel'ndar-
innar.
Líkt er að segja um hugleið-
ingar B. J. um „hversu fjar-
stætt það er að ætla sér að að-
skilja hina „dauðu hluti“ frá
„sjúkdómum og sjúklingum“.
Ég hélt, að ég þyrfti ekki að
fræða B. J. á, að þetta er gert
í heilbrigðislöggjöfum ýmsra
menningarlanda, m.a. hinni ís-
lenzku, sbr. lög frá 12 febr.
1940 um heilhrigðisnefndir og
heilbrigðissamþykktir, og eru
þau þó samin alllöngu eftir tíð
Pasteurs! Þar er slíkur aðskiln-
aður ekki aðcins liugsanlegur
möguleiki, heldur eru þar bein
fyrirmæli um, að bæjar- og
sveitafélög skuli annast (og
bera kostnað af) eftirliti með
„dauðu hlutunum“. Ríkinu er
hins vcgar ætlað eftirlitið með
„sjúkdómum og sjúklingum“.
Þetta er bara eitt af dæmunum
um greinarmuninh á teoríu og
praksís!
Þá fræðir B.J. lesendur
Læknahlaðsins á því, að ég hafi
samið nýja heilbrigðissamþykkt
fyrir Reykjavík og stungið
þeirri heilbrigðissamþykkt, sem
héraðslæknirinn samdi undir
stól! Hvernig hefði slíkt verið
mögulegt ? Heilhrigðisst jórnin,
lieilhrigðisnefnd og bæjarstjórn
höfðu j)ó fengið og fjallað
um — frumvarp héraðslæknis-
ins að heilbrigðissamþykkt. —
Sannleikurinn er sá, að bæjar-
stjórn Reykjavíkur fól dr. Ein-
ari Arnórssyni og mér að end-
urskoða frumvarp héraðslækn-
isins.
Breyttum við frumvarpinu
talsvert að forminu til, einkum
niðurröðun efnisins, en lítil
hreyting var gerð á efni þess.
Ýmsmn nýjum ákvæðum var