Alþýðublaðið - 25.03.1924, Qupperneq 2

ð
Vilt um lálefni.
Á Eunnudaginn v&r boðuðu
burgeisar tii fundar í Nýja Bíó
tii að rœða um >innflutnings-
höft, fjármál landsins, ríkisrekst-
ur< o. fl, og íór hann syo íram,
sem lýst var í gær.
Fundur þessi er gott dæmi um
baráttuaðferðir burgeisa f stjórn-
máladeilunum. Þingmaður, sem
búinn er að verða sér tii skammar
fyrir brask með sjáifan sig hvað
eftir annað á þessum rúma mán-
uðl, sem þing hefir staðið, er
látinn >með bitann í kj ......
eins og elnn þingmaður komst
að orðl um hann nýlega í öðru
sambandl, reyna að vekja æs-
ingar meðal fólksins í bænum út
af innflutningshöftunum til þess
að skinna ofuriitið áftur upp á
þingfylgi þessa manns og reyna
að safna því saman aftur, sem
eðlilega var farið að sundrast.
£n aðaitilgangurinn með iund-
innm er sá að nota þessa æsingu
til þess að fá menn til að gleyma
því, sem nú á að vera aðalvið-
fangsefni og nmræðuefni þeirra,
sam aivarlega vllja hugsa um
úrlausn vandamáianna.
Hér skal nú ekkert sagt til
eða trá um innflutningshöftin.
Þass er nóg að geta, að þeirra
er krafist af þeim, sem í raun
og veru stjórna landinu, bönk-
uaum, og að báðir aðaifiokkar
þingsins, íhaid og Framsókn,
virðast sámmála um það eins og
flest önnur stefnumál, að þau
eigl að komast á, þó að sumir í
íhaldinu vilji heidur háa tolla.
Enn er það, að margir hafa þá
trú, að innflutnlngshöft séu ®lna
úrræðið til að stöðva genglsfáll
islenzkrar krónu. Það er því
nokkurn veginn víst, að inn-
flutoingshöft verði sett í ein-
hverri mynd, og verði ekki höfð
áhrif á það til eða frá, meðan
þing er svo skipað, sem nú er.
Hitt er a'tur trúlegt, að mesta
gagnið af þeim innflutningshöít-
um verðl það, að árangur þeirra
sýnl, að með þeim var ekkl
læknað aðalmeinið.
En innflutnlngshöftin komá
váfalanst, og æst barátta með
þeim eða móti gerir ekki annað
»D draga athygíina frá þvf, 8em <
ALÞ YÖUISLAÖli)
Hirirr. f wm.i .fmi.i i iit g^TOJ.TlMHLl t<
nm þarf að hugsa af alvöiu og
reka á eftir framkvæmd á. Mað
slíkrl baráttu er að eins vilt um
málefni.
Þ .ð máisfni, sem reynt er að
draga athygli fólks frá og fírrast
umræður um, er aðalvandamálið.
Það er atvinnuleysið og lága
kaupgjaldið Þassi mál eru það,
sem mest þarfnast bráðra og
róttækra bóta, þvi að ef þar
væri bætt um, þá myndi alt hitt,
sem brýnust þörf er á, auknar
tekjur ríklssjóðs og stöðvun á
gengisfallinu, bráðiega veitast
íslendingum. Með bótum á at-
vinnuieysinu myndi framleiðslan
aukast, eign afgangs á útlendam
gjaldeyrl vaxa, óiagið, sem talið
er á verziunarjötnuðinum, lagast
og gengisíallið stöðvast, og með
hækkuðu kaupgjaldi vinnandi
fólks myndu tekjur rikissjóðs í
sköttum og toilum vaxa, því að
það er nú einu sbni svo, að
mest af því hvoru tveggja borgar
vinnandi ióikið, einkannlega
þegar atvinnurekeDdur ráða því,
hvernig þær álögur koma niður.
En — vitaniega myndu þá lika
átvinnurekendur græða dálltiu
minna.
Jafnframt mætti og ættl vitan-
iega að koma á aukinni þjóð-
nýtlngu verzlunar og viðskiftá
og opinberu eftiriiti um meðferð
þess erienda gjaldeyris, sem fæst
fyrir íslenzkar afurðir í útlöndum,
svo að hann yrði ekki festur i
: kaup á þeim varningi, sem skyn-
samlegt er að kaupá ekki í út-
löndum. Þessu hefir þingmaður
Alþýðuflokksins, Jón Baidvinsson,
haldið fram á Aiþiagi, en vitan-
iega skeila þingmenn atvinnu-
rekenda skoíleyrunum við því
sem öðru, er miðað er vlð hag
alþýðu og alþjóðar, en ekki iáu
burgeisanna.
En — alþýða verður að gæta
sín að missa ekki sjónar á þess-
um meginatriðum um úrlausn
vandamáianna og iáta ekki draga
sig út í einskisvert þjark og
æsingar um lítilsverða hintl, svo
sem incflutningshöft og því um
líkt.
Aljýðan verður að krefjast
þess statt og stöðugt, að bætt
sé úr atvinnuleysinu, svo einskis
manns starfsorku sé eytt ónot-
aðri, og að vinna sé goldin
fulla verði, svo að þelr njóti i
Ný bók, Maðup fpð Suðup-
• lllllllllllll'llll,lllull"llllllll'l'lll'"lB Amepíku. Pantanlp
afgpelddap f síma 1269.
arðsius af henni, sem vinna, en
ekki iðjuleysingjar einir og brask-
arar, og alþýða má ekki líða, að
slikir braskarar,atvinnuþingmenn
og þingsala-markaðshross leiki
sér áð því að vilia um málefni
fyrir henni.
Nóga vinnu og fult lcaup\ Það
er kraían, sem alþýða verður að
fylkja sér um og fá fuilnægt.
Á því veltur alt.
Tárkaldur.
Svo nefnir sig námspiltur einn
í Háskólanum, sem skrifafi heflr
nokkrar greinar í Morgunblaöið.
Ef til vill þykir ókunnugum fuiðu
gegna, að hór skuli stúdent ejga
hlut að máli, því það einkeDnir
þessar greinar V., að hvar sem
hann minnist á félága sína, stú-
dentana, fá þeir hvergi að njóta
sannmælis. En skólabræðrum hans
kemur ekki þessi framkoma hana
á óvart, því hún er af sama toga
spunnin og öll framkoma hans viö
fólaga sína í skóla, enda mun
enginn stúdent í Háskólanum eiga
þar færri formælendur en hann.
Þykir þetta því eftirtektarverðara
sem kunDUgt, er, að stúdentar eru
manna umburðarlyndastir og fyrir-
gefa félögum sinum flest annað
en ódrengskap og hroka.
Várkaldi mun ekki á móti skapi,
að eftir sór só tekið sem rithöf*
undi, ef dæma má eftir viðleitni
hans, Skal honum nú hjáipað