Læknablaðið - 01.12.1956, Blaðsíða 28

138
LÆKNABLAÐIÐ
hryggþófans og liðbolsins. Á-
lyktun hans varð því sú, að
skriðið í'æri ekki vaxandi, og
að uppgötvun skriðs ein sam-
an, væri ekki næg ástæða til
spengingar, .eins og margir
höfðu haldið fram, heldur yrði
við skurðákvörðun að taka til-
lit til annarra einkenna aðal-
lega.
Rannsóknir Fribergs og nið-
urstöður hans ollu því, að með-
ferð á hryggjarliðsskriði breytt-
ist nokkuð, a. m. k. á Norður-
löndum. Spengingar urðu ein-
skorðaðar við fá valin tilfelli,
en allur fjöldinn af sjúklingum
fékk hina íhaldsömu meðf.erð.
Þess ber að geta, vegna þess er
á eftir kemur, að allir sjúkling-
ar Fribergs voru komnir af
barnsaldri er skoðun fór fram
(sá yngsti 16 ára). Eins er það
athugavert, að hann getur
hvergi um það hvernig mæling
skriðsins var framkvæmd.
Arið 1953 birti Taillard i
Zúrich niðurstöður athugana
sinna á liryggjarliðsskriði. í
liópi sjúklinga hans voru all-
margir, þar sem sjúkdómurinn
hafði verið greindur þegar á
barnsaldri, og þróun hans fylgt
um mörg ár ineð endurteknum
röntgenskoðunum. Athugunar-
tíminn var frá 2 til 25 ár. Hann
komst að þeirri niðurstöðu, að
á vaxtarskeiðinu væri mikil
hætta á áframhaldandi skriði.
Að hans áliti er það lögun V.
lendarliðs og spjaldbeins, sem
v.eldur mestu um hvort skrið-
ið er áframhaldandi. Ef aftur-
flötur liðbolsins á V. lendar-
lið er meir en 30% lægri en
framflöturinn, og grunnflötur
spjaldbeins er kúptur, má að
hans ál.ti búast við skriði á-
fram, og jafnvel því, að liðbol-
urinn fari fram af spjaldbeini.
Taillard lýsir aðferð til að
mæla skriðið í mm, og til þess
að geta borið saman röntgen-
myndir frá mismunandi ald-
ursskeiðum, reiknar hann
skriðið sem hlutfall af lengd
grunnflatar næsta liðbols neð-
an við skriðliðinn. Þessar nið-
urstöður Taillards eru hinar
merkustu, en stinga óneitan-
lega allmjög í stúf við niður-
stöður Fribergs, enda byggðar
á öðru efnisvali.
Á síðastliðnu ári, er ég starf-
aði sem aðstoðarlæknir við
Ortopediska Kliniken í Gauta-
borg, gerði ég nokkrar athug-
anir á sjúkl.'ngum með hryggj-
arliðsskrið. Þessar athuganir
varpa engu nýju ljósi á þetta
mál, en ég leyfi mér samt að
skýra hér frá þeim í stuttu
máli. Ég hafði sem höfuðmark-
mið að sannprófa, hvort hæg't
væri að mæla skriðið, og ef
svo væri, livern veg það væri
auðveldast.
Athugun var g,erð á 20 sjúkl-
ingum, sem skiptust þannig
eftir aldri: 5 á aldrinum 10—14
ára, 9 á aldrinum 15—39 ára,