Læknablaðið - 01.09.1958, Blaðsíða 16

70
L Æ K N A B L A Ð I Ð
fyrir livað væri verið að gera.
Framkoma dr. Ilelga gagn-
vart sjúklingunum var í öðru
eftir þessu. Hann hataði óvirkni,
reyndi með öllu móti að gera
sjúklingana virka á einhvern
hátt. — Hlaut hann í því efni
lieilshugar stuðning starfsfólks-
ins og þá ekki sízl vfirhjúkrun-
arkonunnar og starfsliðs henn-
ar, sem var að bæta þessum
fyrsta vísi vinnulækninganna
ofan á hjúkrunarstörf sín. —
Stórt skref var stigið í réttu átt-
ina, er loks var ráðinn vinnu-
kennari (therapeut) að spítal-
anum. Varð fljótt ljóst, að þarna
var aðferð, — hjálpartækni,
sem reið á að nýta til fulls. —
En það hefur lengi verið við
ramman reip að draga, að
hrinda af stað framkvæmdum,
sem hið opinbera á að standa
að baki.
Dr. Helgi lét heldur ekki sitt
eftir liggja, þegar um það var
að ræða, að koma sjúklingum
út í lífið aftur að lokinni sjúkra-
lmsvist. Hann var þá ekki aðeins
yfirlæknir spítalans, heldur ár-
maður sjúklingsins.
Samstarfsmönnum sinum,
læknum og hjúkrunarkonum,
var dr. Helgi hinn hezti vfir-
hoðari. Get ég vart hugsað mér
mann, sem betra væri að vinna
með, allra hluta vegna, að feng-
inni 9 ára reynslu.
Einn þátturinn enn í yfir-
læknisstörfum dr. Helga Tóm-
assonar má heldur ekki gleym-
ast, en það er kennslustarf lians.
Hann var kennari i geðsjúk-
dómafræði við læknadeild Há-
skólans frá 1939. Þær kennslu-
stundir voru lengst af haldnar
inni á Kleppi og ég minnist þess,
að við stúdentarnir hlökkuðum
til þeirra. En dr. Helgi kenndi
læknanemum lika þau tímabil,
sem þeir unnu á Kleppi í sam-
bandi við námið. Var varla sá
stofugangur, að ekki væri eitt-
hvað nýtt að læra, bæði af því
sem hann sagði og því sem hann
var.
Dr. Helgi var starfsmaður
með afbrigðum, svo okkur sem
þekktum liann, stórfurðaði á
því, hver feikn liann komst yfir.
Honum féll líka vart verk úr
hendi. Fáir læknar íslenzkir
livgg ég Iiafi fylgzt eins vel með
á sínu sviði og enginn betur.
Það var ekki geðsjúkdómafræð.
in ein, sem hann fvlgdist með,
það nægði honum ekki. Hann
þurfti að sjá þau fræði frá sem
flestum sjónarmiðum. Fvlgdist
hann þvi mjög með í fvsiologi,
biochemi, endokrinologi og
pliarmacologi, svo eittlivað sé
nefnt.
Hvernig var þetta hægt? Okk-
ur rétt venjulegum mönnum
gengur erfiðlega að botna í því.
En dr. Ilelgi tók daginn
snemma, byrjaði oft og einatl
að lesa kl. 6 á morgnana og
liafði þar að auki fágætt lag á
því að tileinka sér — „assimil-
era“ — það sem bann las.
I viðbót við fagið átti dr.
Helgi ýms áhugamál, sem hann