Læknablaðið - 01.09.1958, Blaðsíða 17

LÆKXABLAÐIÐ
71
iVi/i* leprasjúklingur
EFTIR GUÐMUND BENEDIKTSSGN
Erindi flutt á fundi í L.R. í jan. 1958.
1 þessu erindi verður fyrst
greint frá sjúklingi, sem lá í
Bæjarspítalanum frá 8. okt.
1956 til 19. febr. 1957. Sjúlding-
urinn var sextug ekkja eftir
bónda, og hafði flutzt til Reykja-
vikur úr sveit á Suðurlandi fyr-
ir 11/2 ári.
Sj úldingurinn var vistuð í
spítalanum með sjúkdómsgrein-
inguna polyarthritis. Fleiri sjúk-
dómsmöguleikar voru hafðir i
liuga strax fyrstu dagana, sem
sjúklingur lá i spítalanum, en
það var ekki fyrr en eftir mán-
uð, að sú hugmynd kom fram,
lét mjög til sín taka. Hvernig
var þetta mögulegt? Ekki
nema með því að lifa 5 vikur
í mánuði, ef svo mætti segja.
Það var líka kannske m. a. þess
vegna, sem við misstum dr.
Helga svo allt of snemma. Ósér-
hlífnin var honum svo í blóð
horin, að þar varð engu um þok-
að.
Nú er orðið það skarð fyrir
skildi, sem seint eða aldrei verð-
ur hætt.
Það er erfitt að átta sig á
því, að dr. Helgi sé dáinn. Eng-
an mann hef ég þekkt jafn hráð-
lifandi.
Okkur vinum hans var þó
mikil raunabót að því, að hann
fékk að verða þeirrar gleði að-
njótandi, að taka aftur upp störf
að hér gæti verið um lepra að
ræða.
Ég ætla fyrst að skýra frá því,
livernig sjúkrasagan og skoðun-
in var fyrstu vikurnar, sem
sjúklingurinn var í spítalanum.
Síðan verða raktar þær breyt-
ingar á sjúkrasögu og rannsókn,
sem urðu til þess, að sú skoðun
kom fram, að sjúklingur kynni
að vera holdsveik. Þetta er gert
til þess að leggja áherzlu á þá
nákvæmni og vandvirkni, sem
alltaf er nauðsynleg við sjúkra-
sögu og skoðun, jafnvel þótt
læknar telji sig vera að fást við
á spítalanum. Hann var sjálfur
innilega glaður þann dag. —
Engan óraði fyrir því, að það
yrði hans síðasti dagur hér.
Morguninn eftir fékk ég lirað-
hoð um andlát hans. Hefur mér
ekki orðið meira um andlát
nokkurs manns.
Missir Iíleppsspítala verður
ekki hættur, — læknastéttin er
fátækari og svipminni eftir
missi eins fremsta og virðuleg-
asta fulltrúa síns.
Slíkir menn lifa ekki til einsk-
is, heldur skilja eftir sig spor,
sem ekki mást, minningar, sem
aldrei gleymast, þakklæti, sem
aldrei þrýtur.
Requiescat in pace Domini.
Þórður Möller.