Læknablaðið - 01.08.1959, Blaðsíða 67

LÆKNABLAÐIÐ
61
um, að þessi meðferð hafi gefið
góðan árangur. Síðan 1955 hef-
ir enginn sjúklingur látizt eftir
botnlangaskurð í kasti, i St.
Jósefsspílalanum.
Ég fer ekki út i greiningu á
hráðri botnlangabólgu, til þess
er hvorki tími né rúm.
En ég vil þó geta þess, að við
læknar í St. Jósefsspítala telj-
um okkur mikla hjálp í taln-
ingu hvítra hlóðkorna frá sjúk-
lingum með grun um bráða
botnlangabólgu og notum þá að-
ferð að staðaldri. Ég vil geta
lítillega sjúklinga, sem skornir
eru á milli kasta (a froid). Af
því, sem á undan er sagt, sést
að af 5918 botnlangaskurðum,
sem gerðir eru i St. Jósefsspital-
anum á árunum 1903—1958 eru
2349 skornir i kasti, en 3569
milli kasta eða 39,:60,3. Lækn-
ar vilja yfirleitt ekki viðurkenna
chroniska botnlangabólgu. Ilins
vegar verður að viðurkenna end-
urtekin óþægindi eftir fyrri köst
og sömuleiðis væg köst. í þessu
heildar efni frá St. Jósefsspítal-
anum er erfitt að gera sér grein
fyrir því, livenær sjúklingur,
sem skorinn er milli kasla, hafi
áður fengið köst. — Þetta er
sérstaklega erfitt að sjá fvrstu
árin. Enda var þá álitið sjálf-
sagl að skera á milli kasta, ef
ástand sjúklingsins krafðist
ekki annars. —
Á árunum 1947—1958 geta
læknar þess í 42 tilfellum, sem
skorin eru milli kasta, að að-
gerðin sé gerð eftir sprunginn
botnlanga (perfor. seqvel.), sem
hafi fengið lyfjameðferð. Nú
siðari árin sendum við í St. Jós-
efsspítalanum, til smásjárskoð-
unar, alla botnlanga, sem teknir
eru milli kasta. — Ég hefi ekki
getað unnið úr þvi efni, en mik-
ill hluti þeirra rannsókna, hafa
sýnt breytingar á botlanganum,
sem staðfesta fyrri bólgu. -—
Þetta er mín persónulega
reynsla. Um hitt geta ávallt ver-
ið skiptar skoðanir, hvort skera
eigi sjúkling milli kasta, þó að
forsaga lýsi ákveðnum botn-
langabólguköstum. — Eða bvort
bíða eigi eftir endurteknu kasti.
Mun þar oft látið ráða, bvort
sjúklingur liafi möguleika lil
að komast fljótt á spítala, ef
liann fengi kast að nýju. -—-
Dauðsföll hafa áður lcomið
fyrir við hotnlangabólguskurði
milli kasta, sbr. skýrslu Matthí-
asar Einarssonar. Nú síðari árin
hefur það ekki komið fyrir. Ef
til vill mætti draga af þvi þá
ályktun, að nú sé aðgerðahætt-
an fyrir sjúklinginn minni, lield-
ur en áður var. Það ætti líka
að vera augljós sannindi, ef
menn hugsa um framfarir síð-
ari ára, i undirbúningi, svæf-
ingu og eftirmeðferð sjúklinga,
sem koma til aðgerða. —
Að lokum langar mig að geta
tveggja sjúklinga, sem reyndust
hafa argentaffinoma (carcino-
id) í botnlanganum. Annar
sjúkl. var 7 ára telpa með bráða