Læknablaðið - 01.06.1963, Qupperneq 73

LÆKNABLAÐIÐ
89
menn alla, séu starfsaðstæður
og kjör viðunandi. Það er því
óviðurkvæmileg aðferð í lýð-
ræðisþjóðfélagi að beita vald-
boði til þess að dreifa starfs-
kröftum lækna um landið, enda
augljóst, að með þeim hætti
koma störf lækna ekki að full-
um notum fyrir þjóðfélagið.
Látum við þessar skýringar nægja
og væntum þess, að háttvirt heil-
brigðismálaráðuneyti taki mál þetta
til gaumgæfilegrar athugunar og
leiði það til lykta á farsælan hátt.“
í sl. mánuði ritaði landlæknir
lieilbrigðismálaráðherra hréf og
lagði til, að skylduvinna þessi
yrði lögð niður,og má því segja,
að mál þetta sé til lykta leitt
til mikils hagræðis fyrir fjölda
læknakandidata, enda liefur það
alltaf verið stefna Læknafélags
Reykjavíkur, allt frá 8. nóv.
1939, að mótmæla skylduvinnu
þessari sem ranglátri kvöð á
læknakandidötum.
Bréf til Alþingis.
2. nóvemher 1962 barst
Læknafélagi Reykjavíkur frunt-
varp til lyfsölulaga frá lieil-
hrigðis- og félagsmálanefnd
neðri deildar Alþingis, og ósk-
aði nefndin untsagnar félags-
stjórnar urn frumvarpið. Nefnd-
inni var ritað eftirfarandi bréf
22. nóv. 1962:
„Stjórn Læknafélags Reykjavíkur
hefur móttekið bréf yðar, dagsett 2.
nóv. 1962, ásamt frumvarpi til lyf-
sölulaga.
Stjórn Læknafélags Reykjavíkur
leyfir sér að gera eftirfarandi at-
hugasemdir við framangreint frum-
varp:
1. 3. gr., d-liður falli niður.
Telja verður varhugavert að
banna sölu lyfs einungis fyrir
þá sök, að verð þess sé hátt,
enda vandséð, hvað sé „óhæfi-
lega hátt“ verð á lífsnauðsyn-
legu lyfi, sem annars uppfyllir
allar kröfur, sem gerðar eru
til góðs lyfs.
2. 22. gr„ 2. málsgrein.
1 stað: 1 bráðri lífsnauðsyn o.
s. frv. komi: Ef nauðsyn kref-
ur, er lyfjaávísun i síma heimil,
og skal hún staðfest með árit-
un á símalyfseðil. Nánari
ákvæði um ávísun lyfja í sima
er ráðherra heimilt að setja í
reglugerð.
L. R. telur með öllu ástæðulaust
að takmarka svo lyfjaávísun í síma
sem frumvarpið gerir ráð fyrir og
álítur, að með því sé stigið stórt
spor aftur á bak. Fjölmargir sjúkl-
ingar þurfa að nota lyf að staðaldri
og aðrir þurfa i bráðum sjúkdóms-
tilfellum í skyndi á lyfjum að halda,
þótt stundum verði að telja hæpið
og jafnvel erfitt að meta, hvort bein-
línis sé um lifsnauðsyn að ræða.
Væri mikil tímatöf, óhagræði og út-
gjöld fyrir sjúklinga, sem búa f jarri
lækni, en nærri lyfjabúð, að afla
sér nauðsynlegra lyfja, ef ekki má
ávísa á lyf í síma. Skulu nokkur
dæmi nefnd um sjúklinga, sem þetta
ákvæði laganna myndi sérstaklega
bitna á, svo sem þeir, er þurfa á
lyfjum að halda við eftirtöldum
sjúkdómum: hjartabilun, kransæða-
stíflu, háum blóðþrýstingi, sykur-
sýki, nýrnahettubilun, skjaldkirtils-
sjúkdómum, liðagigt, illkynja höfuð-
verk (migræne), flogaveiki, liða-
kölkun, æðastíflum i útlimum, ýms-
um húðsjúkdómum, asthma, smit-
andi sjúkdómum eftir sýklagrein-
ingu o.m.fl. Flestir ganga þessir