Læknablaðið - 01.08.1966, Blaðsíða 61

LÆKNABLAÐIÐ
175
höfundar kunna að meta þessa
stefnu og hið mikla starf, sem
innt er af hendi henni til fram-
gangs.
En hrognamál lækna hefur
verið og er meðal erfiðustu
drauga við að tuskast. Jafnvel
í fræðiritum stórþjóða, sem
eiga sér langa hefð í læknamáli
og þjálfað tungutak um flest
ný þekkingarsvið, er þetta
vandamál sífellt að skjóta upp
kollinum.
En átökin við drauginn verða
ekki umflúin, ef halda á við
eðlilegu sambandi við lesendur
með voldugum mætti „ástkæra
ylhýra málsins“. Til þess að
styrkja sambandið við lesand-
ann er ekki til önnur leið en
vandað og skýrt mál. Að öðrum
kosti þrengist um hvert mál-
efni og það fær ekki víðari
vettvang en nemur tölu þeirra,
sem hrognamálið skilja, og sú
tala lesenda getur minnkað nið-
ur í einn mann og tæplega það.
Þessi orð eru ekki sögð til
að kasta rýrð á neinn einstak-
an, enda víðast hvar pottur
brotinn. Hafi lent í miklum
átökum við drauginn (svo að
líkingunni sé haldið) og sá, sem
hann átti, verið í útlöndum, svo
sem stundum ber til, og þess
vegna ekki til viðræðu um það,
hvaða tökum eigi að beita, verða
stundum nokkur mistök í glím-
unni. Nærtæk dæmi um slíkan
viðburð eru tilgreind í bréfi
frá Guðmundi Guðmundssyni
lækni, sem birtist hér í blaðinu.
En þótt allar athugasemdir
hans væru réttar og réttmætar
taldar, segja þær samt ekki
meira en brot af þeirri sögu
— og frá einni hlið. — Annars
má vera, að rætt verði nánar
um þetta vandamál í blaðinu á
næstunni.
BÓKARSPJALL — framhald af 192. bls.
18. kafli er um líffræðilegar ákvarðanir lyfja. Enn er það svo,
að allmörg lyf, t. d. digitalis og insúlín, eru ákvörðuð líffræðilega.
Höfundur rekur meginatriði slíkra ákvarðana og skýrir staðtöluleg-
ar reikningsaðferðir, sem nauðsynlegar eru við mat niðurstöðutalna.
Því miður virðist hér á landi skorta alvarlega á, að læknastúdentum
séu kennd einföldustu atriði staðtölureiknings. Er það mikið mein,
sem óhjákvæmilega verður að bæta úr hið fyrsta.
Að lokum er kafli um helztu skammstafanir, er efni bókarinnar
varða, kafli um heimildir og atriðaskrá.
Dr. Schou ritar skýrt mál og skorinort, og ber bókin þess vitni.
Yfir bókinni er hressilegur andi. Efnislega á hún drjúgt erindi til
lækna, yngri sem eldri. Þá er bókin læknastúdentum hið rnesta þarfa-
þing. Raunar ætti að nýta hana við kennslu læknastúdenta, enda er
ekki annarra bóka völ, er okkur henti betur. Er og vandséð, að kom-
izt verði hjá að nota bókina sem hjálpargagn við kennslu í lyfjafræði
i læknadeild.