Læknablaðið - 01.04.1971, Qupperneq 40

48
LÆKNABLAÐIÐ
gegn lienni sem og opinberar ráðstafanir eins og tilskipun um
hundahald á Islandi 1869. Hvort tveggja mun hafa haft meiri
áhrif en menn síðar gerðu sér grein fyrir og þá mest vegna þess,
live margir liöfðu Jiaft kynni af sullaveikisjúklingum, enda megn-
uðu þær að skapa þá varúð lijá fólki hér á landi gegn hundum,
að enzt liefur til þessa dags.
Jalnframt því að fræðsluritum um eðli sjúkdómsins var dreií't
meðal alþýðu og opinberar ráðstafanir gerðar gegn útbreiðslu
sullaveiki, sendi forsjónin lmndafár til landsins, sem dró án efa
mjög verulega úr fjölda liunda liér á landi, og sullaveikir sauðir
voru seldir til Bretlands i stórum stíl. Þessi atriði má ekki van-
meta, því að livort tveggja stuðlaði að því að minnka smitmagn
sullaveiki.
Atliuganir þær, sem liér liefur verið getið, staðfesta að mestu
það, sem áður er greint frá um þetta efni.15
Netjusullir eru enn býsna algengir, líffærasullir fáir og ígul-
sullir sjaldgæfir. Þó sýnir lundur á ígulsullum i sauðfé á nokkrum
bæjum á Austurlandi, að enn þá er ekki unninn fullnaðarsigur i
baráttunni við snllaveikina.
Við liöfum nú náð því stigi i útrýmingarbaráttunni, sem livað
liættulegast er við livern sjúkdóni. Síðustu skrefin eru ávallt
vandasömust og' erfiðust, þegar veikin er orðin svo sjaldgæf,
að menn eru liættir að reikna með lienni og jafnvel liættir að
þekkja einkenni Jiennar. IJá fer mönnum að finnast varnaðar-
aðgerðir óþarfar, slaka á þeim eða vanrækja þær. Við teljum,
að svo sé nú liáttað með sullaveikina. Almennt mun fólk telja
liana vera úr sögunni liér á landi.
Þau dæmi, sem liér er greint frá, sýna, að enn er rót þessarar
voðaveiki ekki Jiorfin með öllu. Meðan enn eru til ígulsullir og
ígulbandormar liér á landi, er varúðar þörf. Og þá bregðumst
við illa sltyldum okkar, ef sullaveiki fengi aftur að ná fótfestu
í þessu klassíska sullaveikilandi. Þá liefði til lítils verið barizt
erfiðri og langri baráttu.
Af þessum sökum má telja ol snemmt að slaka í nokkru á
þeim ákvæðum, sem í gildi eru til útrýmingar sullaveiki. Væri
fremur ástæða til, með liliðsjón af mikilli útbreiðslu netjusulla,
að treysta varnaraðgerðir og sýna meiri alúð og árvekni við að
eyða sullum og girða með öllu fyrir, að liundar komist i sulli
eða liráæti yfirleitt á blóðvelli eða í sláturhúsum.
Sama máli gegnir um lækningar liunda af bandormum, en á
lmndalækningum mun víða liafa verið nokkur losarabragur.