Læknablaðið - 01.12.1979, Síða 37

LÆKNABLAÐIÐ
297
ekki fengið jákvæðar undirtektir. Hann taldi
það hafa sýnt sig, að lenging héraðsskyldu
hefði ekki borið þann árangur, sem til var
ætlazt. Taldi hann, að tilboð Svíþjóðarlækna
væri jákvætt og væri æskilegt, að þessir ungu
menn slitnuðu ekki úr tengslum við heima-
landið.
Ölafur Ölafsson upplýsti, að heilbrigðisyfir-
völd vildu greiða fyrir Svíþjóðarlæknum, jafn-
vel á þeim forsendum, sem þeir hefðu minnzt
á, en hefðu ekki fengið jákvæðar undirtektir
hjá fjármálayfirvöldum. Hann taldi útlit betra
með mönnun héraða nú, en oft áður. Hann lét
þess getið, að vandamál dreifbýlis væru ekki
sérislenzkt vandamál, heldur væri það fyrir
hendi í öðrum löndum, og minntist m.a. á Sví-
þjóð, Skotland og fleiri lönd. Hann taldi, að
læknar mættu taka meira tillit til neytenda en
þeir hefðu gert til þessa. Hann gerði að umtals-
efni þau úrræði, sem til greina kæmu og minnt-
ist m.a. á hækkuð laun, aukin fríðindi, lengd
héraðsskyldu eða jafnvel að leita til annarra
landa og þá einkum þeirra landa, þar sem
læknar væru illa launaðir, m.a. austur fyrir
tjald og til Asíu.
Guðmundur H. Þóröarson benti á, að ef
framhaldsnám ætti að færast inn í landið,
þyrfti fyrst og fremst að fjölga heilsugæzlu-
stöðvum, þar sem læknar gætu stundað sitt
framhaldsnám á viðunandi hátt. Auk þess
þyrfti hagkvæmara launafyrirkomulag og
meiri samræmingu í launum héraðslækna.
Katrín Fjeldsted þakkaði stuðning við ís-
lenzka lækna í Bretlandi.
Vilhjdlmur Rafnsson taldi, að heimilislækn-
ingar væru staðbundin starfsgrein, sem æski-
legt væri að læra í því landi, þar sem menn
ætluðu sér að starfa, en þó væri æskilegt, að
þetta nám færi að hluta til fram erlendis,
læknar kynntu sér mál í öðrum löndum og
það jafnvel í fleiri en einu landi.
örn Bjarnason gerði grein fyrir stöðu
Læknablaðsins. Hann ræddi framkomið tilboð
Dana um að prenta Læknablaðið í Danmörku
og benti á, að ennþá hefði einungis verið samið
um prentun á 1—2 tölublöðum.
Magnús Karl Pétursson lýsti andstöðu sinni
við að láta prenta Læknablaðið erlendis. Taldi
hann ekki rétt að flytja þessa starfsgrein út úr
landinu. Hann taldi þetta gert af velvilja hjá
öllum aðilum, en gæti þó haft alvarlegar afleið-
ingar, þegar fram í sækti. Hann taldi, að ekki
væri nægilega gætt að því, að ýmis kostnaður
við þetta gæti orðið meiri en við væri búist
og benti á ferðir ritstjóra og ritstjórnarfulltrúa
í sambandi við útgáfuna. Taldi hann, að þessi
kostnaður gæti orðið býsna mikill. Þá benti
hann á hættur, sem gætu verið samfara því að
hafa tölvuupplýsingar um íslenzka menn
geymdar á erlendri grund.
Haraldur Briem upplýsti, að þetta hefði verið
rætt meðal islenzkra lækna í Svíþjóð og hefði
þeim ekki litist sem bezt á þessa ráðstöfun.
Töldu þeir ekki rétt að flytja prentun úr landi
og vafasamt að afhenda útlendingum tölvu-
unnar upplýsingar um íslenzka menn.
GuÖmundur Sigurösson upplýsti, að þetta
hefði verið sameiginleg ákvörðun stjórna L.R.
og L.l. að láta prenta 1—2 eintök til reynslu
í Danmörku. Hann lagði áherzlu á, að hér væri
um tímabundna tækniaðstoð að ræða. Taldi
hann, að þetta myndi létta mikilli vinnu af
skrifstofu læknafélaganna, m.a. við öflun aug-
lýsinga.
Hrafn Tulinius spurðist fyrir um, hvað liði
því að fá Læknablaðið inn i Index Medicus.
örn Bjarnason taldi, að ekki væri framundan
möguleikar á, að Læknablaðið kæmist í Index
Medicus. Hann upplýsti og, að ýmsar leiðir
hefðu verið reyndar hér heima til að færa
kostnað við Læknablaðið niður, en þær hefðu
reynzt árangurslausar.
örn Smári Arnaldsson taldi ástæðu til að
þakka ritstjórum Læknablaðsins fyrir mjög
góða vinnu við blaðið. Blaðið hefði tekið mikl-
um framförum í þeirra höndum.
Katrín Fjeldsted upplýsti, að Félag íslenzkra
lækna í Bretlandi hefði sent bréf til Lækna-
blaðsins með kvörtun yfir því, að í Læknatali
væri of lítið af upplýsingum um ritstörf lækna,
eftir að þeir hefðu lokið læknanámi. Þar væri
um of einblínt á próf manna, en litlar upplýs-
ingar um rannsóknar- eða ritstörf úr því.
Brynleifur Steingrímsson ræddi um kjara-
mál. Taldi hann, að forsendur fyrir héraðs-
læknagjaldskrá væru skakkar. Áleit hann að
þar hefði verið lögð til grundvallar meint mis-
beiting á gjaldskránni. Hcinn taldi kröfur Svi-
þjóðarlækna um skattaívilnanir vera ófélags-
legar og sagði þá vera að óska eftir sérréttind-
um.
Haraldur Briem taldi það misskilning, að um
sérréttindakröfur væri að ræða. Vandinn væri
bara sá, að menn kæmu ekki, ef Það væri þeim
fjárhagslega óhagstætt.
GuÖmundur Sigurösson ræddi taxta héraðs-
lækna. Hann taldi það misskilning hjá Bryn-
leifi, að gengið hefði verið út frá misbeitingu
taxtans. Hins vegar hefði það verið sjálfsagt
að kynna sér, hvernig honum væri beitt. Taldi
hann, að við gerð gjaldskrárinnar hefði verið
gengið út frá 15% hækkun frá fyrri gjaldskrá.
örn Smári Arnaldsson las upp álit nefndar,
sem skipuð var til að gera tillögu að breytingu
á grein 10 í sérfræðisamningnum.
Tómas Árni Jóimsson svaraði fyrirspurn um
bókasafnsmál, sem komið hafði frá FÍLB. Árið
1976 var skipuð nefnd í þetta mál. Sú nefnd
hefur nú sagt af sér. Hann upplýsti, að það
hefði borið á góma að tína til allar ritsmíðar
íslenzkra lækna í Læknatal, en það hefði
reynzt of rúmfrekt. Hefði verið horfið að því
ráði að vinna að því, að gerð verði ritskrá ís-
lenzkra lækna, sem komi út sem fylgirit
Læknablaðsins.
Ölafur örn Arnarson benti á, að misbeiting
taxta ylli oft erfiðleikum við samninga og væri
mikið á dagskrá við samninga. Taldi hann
tillöguna um grein 10 í sérfræðisamningnum
vel unna.
Nokkrar umræður urðu um taxtamál. Jón