Kraftur - 01.06.2005, Blaðsíða 12

„Andskotinn! Nú missi ég hárið."
Eirikur greindist með krabbamein i eista
í september 2000 og var skorinn upp
tæpum mánuði síðar. Engan skugga ber
þó á glaðlegt andlit hans þegar talið
berst að baráttunni við krabbameinið.
„Ég var búinn að finna fyrir eymslum og
einhverjum seyðingi i smátima þarna niðri,
eiginlega eins og einhver hefði rekið sig
í millilærakonfektið. Þáverandi kærasta
mín ber ábyrgðina á því að hafa rekið mig
til læknis en hún sagði mér að ég skyldi
hunskast sjálfur til læknisins eða hún kæmi
með og leiddi mig. Og það verður bara
vandræðalegt fyrir þig, sagði hún. Þannig
að ég lét tilleiðast og fór til læknis," segir
Eirikur og brosir. „Heimilislæknirinn sá strax
að ekki var allt með felldu og var fljótur að
senda mig í rannsókn. „Þetta er ekki gott,"
var það fyrsta sem læknirinn sagði. Sem
betur fór kom ég til hans snemma þannig að
batahorfurnar voru mjög góðar. Læknirinn
sagði mér að oft kæmu karlmenn til hans
þegar annað eistað væri kannski orðið
helmingi stærra en hitt og þá væru þeir í
slæmum málum. Ég fann bara að eitthvað
var í ólagi, annað eistað var öðruvísi," segir
Eiríkur.
Varstu hrœddur vió aó greinast með
krabbamein?
„Nei veistu, það fyrsta sem ég bunaði
upp úr mér hjá heimilislækninum var:
„Andskotinn, nú missi ég hárið!" Einhverra
hluta vegna var ég búinn að lesa um
eistnakrabbamein og að það væri búið að
finna upp nýja læknisaðferð til að vinna
bug á því. Það eru þessar „hörkumeðferðir"
eins og þeir kalla þær, langar og erfiðar
lyfjagjafir eins og þær sem ég fékk. Fyrir
bara 15-20 árum var dauðatíðnin mjög há af
þessu krabbameini en það er sem betur fer
ekki lengur. Ef menn eru hressir og hraustir
og koma nógu snemma skilst mér að það séu
90% likur á bata. Ég var því eiginlega aldrei
lifhræddur. Ég bara nennti þessu ekki! Mér
fannst alveg hræðilega leiðinlegt að vera
svona lengi á spítala og gera ekki neitt,"
segir þessi lifsglaði maður sem lauk siðustu
meðferðinni á aðfangadag.
Viðmót aðstandenda og vina til fólks breytist
oft eftir að það greinist með alvarlega
sjúkdóma og fór Eiríkur ekki varhiuta af þvi
en hann var oft einmana i veikindum sinum.
„Ég tók þetta eiginlega atit út í einu," segir
Eirikur og dregur seiminn. „Ég var akkúrat
ftuttur út frá fjötskytdunni minni og það
verður atltaf svotítið erfitt þegar fólk skitur
eftir svona tangan tíma. Sameigintegir vinir
vita ekkert hvað þeir eiga að gera. Eiga þeir
að vera meira hjá mér eða konunni eða jafn
mikið? Það er kannski veisia og hvort eiga þeir
að bjóða Eiriki eða Hetgu? Þetta var staðan á
þeim tima og mér fannst ég einangrast dálitið
þegar krabbameinið kom. Annars hetd ég að
baráttan við krabbameinið hafi ekki enditega
haft neikvæð áhrif. Svona eftir á að hyggja
hetd ég að maður hafi haft gott af þessu. Ég er
að sjátfsögðu þakktátur fyrir að hafa tæknast
og unnið bug á þessu og það styrkir mig sem
mann. Kannski er heimskutegt að segja það en
mér fannst þetta vera góð reynsla að ganga i
gegnum."
Það fyrsta sem ég bunaði upp úr
mér hjá heimilislækninum van
„Andskotinn, nú missi ég hárið!“
- Eiríkur Hauksson