Alþýðublaðið - 03.04.1924, Blaðsíða 3

SLfclfBtfSLA^I^
3
þúsund mál. Til að geta kotsist
yflr að bræða alla þessa síld
myndi ekki veita af hátt á þriðja
hundrað ma”us. Þó er ekki gott
að segja um það með vissu, hvað
maigt fólk þyrfti í landi, því að
það er alt eftir því, hvað full-
komin verksmiðjan væri. Þó geri
ég ekki ráð fyrir færra fólki en
því, sem ég hefi þegar nefDt, og
hefi ég þar fyrir mér fólksfjöldann,
semaðrar slíkar verksmiðjur þurfa,
þótt í smærri stíi séu en þessi
yrði. Það er því óhætt að full-
yrða, að ekki færri en átta til
níu hundruð manns myndu koma
til með að hafa alvinnu af þessu
fyrirtæki, vitanlega að þeim með-
töldum, sem á Bkipunum væru,
og stórt spor væii stigið til fram-
fara, ef hægt væri að flnna ráð,
sem að gagni gæti komið við því,
að togararnir þyrftu að liggja
bundnir við hafnargarðinn hór í
Reykjavík, eins og því miður hefir
verið gert nú á undanförnum
sumrum.
Ég þykist vita, að aðalástæðan,
sem færð verði á móti þessu,
yrði sú, að ríkissjóður sé tæmdur
og ekki til peningar. Þá er því
til að svsra, að til slíks fyrir-
tækis væri hættulaust að taka
ián, og áð lánið fengist er ég ekki
í neinum vafa um, því að þó ein-
staklÍDgum gangi oft treglega að
fá lán til atvinnureksturs, veitég,
að ríkissjóður myndi fá lánið.
Resju til staðfestingar er nægjan-

legt að benda á, ið farið hefir verið
fram á, að ríkissjóður gangi í
ábyrgð fyrir eÍDstaklinga í Hafn-
arflrði til togarukaupa. Það eitt
er næg söanun þess, að það er
ríkissjóðs-ábyrgðin, sem erlendir .
lánatdi ottnar taka gi!da, en ekki
ábyrgðir einstakra manna, sem
því miður hafa oft og tiðum reynst
miður áreiðanlegar.
fá er þess að gæti, að hér er j
um ekkeit »lotterí« að ræða,
heldur myndi j;essi ríkisrekstur
veita ríkissjóði miklar tekjur ár-
lega, þar sem jcfa-góður mark-
aður er og nú íyrir sildarolíu og
síldarmjöl. og gctt útlit fyrir, að
sá markaður haldist framvegis. ,
Sömuleiðis er hægt að benda á, I
að ekki er ótrrlegt, að bændur
myndu fegnir að fá ódýran og
góðan fóðurbæti, og á ég þar við
síldarmjölið, því að það er kunn-
ugra en frá þurfl að segja, að
s'Idarmjöl hefir reynst betur en
fiestur annar fóðurbætir, sem hór
er fáanlegur. Ekki væri það til að
spilla gengi íslenzku krónunnar,
ef hægt væri að koma í veg fyrir
að fluttur sé iun allur sá fóður-
bætir, sem nú er inn fluttur og '
ekki annað sjáanlegt en að sá
innflutningur aukist, ef ekkert er
að gert.
Að endingu vilcli ég mega vonast
til, að þeir mean fyndust, sem
vildu láta slíkt nál sem þetta til
sín taka og gera því gteiðari götu
en það hefir h ft hingað til og
■KXÍQOQOQCSXMOQOQiraoaOQOðj
ö
8
s
I
Atgrelðsla
blaðsins er í Alþýðuhúsinu,
opin virka daga kl. 9 árd. til
8 síðd,, sími 988. Auglýsingum
eé skilað fyrir kl. 10 árdegis
útkomudag blaðsins. — Sími
prentsmiðjunnar er 633.
IS
II
g
a
u
ð
■)QOQ(»OQOQOQOQOQOQOQ(a(Í
láta enga »pólitíska< vindbelgi
aítra sér frá að líta á málið frá
róttu sjónarmiði, því að þetta er
í sannleika sagt stórmál, og skiftir
því miklu, að fjöldinn fylki sór
um það. Ég læt svo staðar numið
að sinni, en vonast til, að ein
hverjir láti til sín heyra annað-
hvort. meb eða móti.
6. S. J.
Amerískar brúðir
og erlendir titiar.
í erlendu biaði einu er frá því
sagt, að fulltrúi Texas-fylkisins
á sambandsþingi Bandaríkjanna,
Blanton ab nafni, hafi borið fram
frumvarp um að leggja skatt á
amerískar brúðir, er giftast út-
lendingum, er bera titla. Heldur
hann því fram, að mál só komið
að stöðva það, að útlendir titil-
berar hlaupist á brott með auð-
Idgar ftics jiurrougha: Sonur Tarza i».
„Jú, Jane!“ sagði hann, og rödd hans var hás af
geðshræringu; „ég hefi fundið hana og — hann?“
„Hvar er hann? Hvar eru þau?“ gekk hún á hann.
„Þarna i skógarjaðrinuin. Hann viii ekki koma til
þin klæddur eingöngu mittisskýlu úr pardusskinni; —
hann sendi mig- eftir mannafötum.“
Hún klappaði saman höndunum af gleði, snéri sér
við og hljóp heimleiðis. „Biddu við!“ kallaði hún. „Ég
á öll litlu fötin hans; — ég hefi geymt þau. Ég skal
koma með ein til þin.“
Tarzan hló og bað hana að stanza.
„Einu fötin, sem til eru á þessum stað og samsvara
honum,“ sagði hann, „eru mín föt, — ef þau eru ekki
of litil; — litlí drengurinn þinn hefir vaxið, Jane!“
Og klukkustundu siðar reið Kóralc, dráparinn, heim
til móður sinnar — og fann i faðmi hennar þá hliðu
og fyrirgefningu, er hann þráði.
Því næst snóri lafðin sér að Meriem, og skein hryggð
úr augum hennar.
„Litla vina min!“ sagði hún. „Mitt i gleði okkar biður
þin mikil sorg; — Baynes afbar ekld'sár sin.“
Hryggðarglampi kom i augu Meriem, en það var ekki
sorg lconu, sem mist hefir bezta ástvin sinn.
„Það hryggir mig,“ sagði hún hlát áfrain. „Hann
ætlaði að gora mér ilt, en hann bætd fyrlr það áður
en hann dó. Ég hélt um skeið, að ég elskaði hann. í
fyrstu var það eingöngu af nýjungagimi; — siðar af
virðingu fyrir d.jprfum manni, sem þorði að kannast við
yfirsjón sina og reyndi alt, sem i hans valdi stóð, til
þess að bæta fyrir yfirsjón sina. En það var ekki ást.
Ég vissi ekki, livað ást var, fyrr en ég vissi, að Kórak
var á lifi,“ og hún snéri sór brosandi að Kórak,
Lafði Greystoke leit i augu sonar sins,— sem ein-
hvem tima tók við lávarðsnafninu. Henni datt ekki i
liug að gera mun á Meriem og honum. Henni fanst
Meriem samboðin konungi. Hún vildi að eins vita, hvort
Jack elskaði Arabastúlkuna. Glampinn i augum hans
svaraði henni, og hún faðmaði þau bæði að sér og kysti
þau margsinnis.
„Nú eignast ég þó dóttur!“ hrópaði hún.
Til næstu trúboðsstöðvar var erfið leið og löng, en
þau hvíldu sig að eins i fáa daga áður en lagt var al'
stað, og þegar hjónavígslan var afstaðin, var haldiö
áfram til strandar og þaðan til Englands. Aldrei hafði
Meriem lifað slik æfintýri, Aldrei liafði henni komið i
hug, að slik undur ættu eftir að hiða liennar. Hún var
skelkuð við hafið og stóru gufuskipin. Hún hræddist
hávaðann, lætin og umferðina á ensku járnbrautarstöð-
inni.
Þau höfðu el ki verið heima nema eina víku, þegar
Greystoke lávaiáur fókk bréf frá vini sinum d’Arnot.