Læknablaðið : fylgirit - 15.07.1995, Blaðsíða 17

LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
17
ýmsum sérgreinum, og heppnaðist flest prýði-
lega. Hann hafði aðallega verið við framhalds-
nám í Frakklandi, var glaðvær og skemmtilegur
maður enda þótt hann væri mikill „hershöfðingi".
Einnig hafði hann gaman af að eiga hunda og
temja þá vel. Hann átti þrjú pör sitt af hverri
tegund og geymdi tvö þeirra alltaf í sveit, en hafði
eitt heima hjá sér til skemmtunar og uppeldis tvo
eða þrjá mánuði í senn, en þá fór hann með það
aftur í sveitina og skipti. Þetta voru mjög misstórir
og ólíkir hundar en allir fallegir. En Jakob var
ekki við eina fjölina felldur því hann átti líka tvær
risastórar sænskar kóngauglur sem hann hélt mik-
ið uppá. Það var par, karl- og kvenfugl, sem
bjuggu í stóru búri sem náði þvert yfir lóðina bak
við húsið.
Þegar ég kom til Mors gisti ég fyrstu nóttina hjá
Jakobi og Ellen konu hans. Sonur þeirra fylgdi
mér til svefnherbergis uppi á lofti. Það var við
hliðina á baðherberginu, en herbergi sonarins var
gegnt mínu. Eg lagðist strax til svefns enda dauð-
þreyttur. En mér gekk illa að festa svefn þar eð
óskapleg óhljóð héldu mér vakandi. Hljóðin líkt-
ust því að verið væri að murka lífið úr manneskju í
næsta herbergi. Þessvegna reis ég á fætur, hljóp
yfir til læknissonarins og sagði honum frá því að
líklega væri verið að pynda eða myrða einhvern í
baðherberginu. Hann sagði mér þá að ég gæti
verið rólegur því þetta væru bara uglurnar hans
pabba, þær væru nýbaðaðar og væru látnar þorna
til morguns. Þær væru baðaðar vikulega. Ég fékk
að vera viðstaddur þegar þær voru fluttar út í
búrið næsta morgun.
Skömmu síðar spurði yfirlæknirinn mig hvort
ég hefði bílpróf og ef svo væri þá ætlaði hann að
biðja mig um að aka með sig og uglurnar út fyrir
bæinn til að skjóta fugla og ekki leið á löngu áður
en sú ferð hófst. Jakob fór inn í búrið, greip um
lappirnar á annarri uglunni, sveiflaði henni í
vinstri handarkrika sinn og setti hina í þann hægri
á sama hátt. Hann hélt þeim fast, argandi og
gargandi, gekk að bílnum og setti þær báðar í
aftursætið. Þegar hann hafði náð í byssu sína og
annað tilheyrandi fékk ég skipun um að aka af
stað, en hann tók fram að ég mætti ekki aka hratt í
beygjum því það hefði slæm áhrif á uglurnar.
Skyndilega sagði foringinn mér að stansa, þreif
uglurnar út og setti þær niður nokkurn spöl frá
veginum. Sjálfur faldi hann sig með byssuna í
runna. Ég fylgdist með af áhuga. Litlu síðar flugu
nokkrar krákur yfir, líklega hafa þær séð eða
heyrt eitthvað í uglunum, en krákuhópurinn
stækkaði ört og bjóst til atlögu gegn óvininum.
Skyndilega kvað við skothvellur úr byssu hers-
höfðingjans og krákur hrundu niður úr loftinu.
Þetta endurtók sig nokkrum sinnum, en skyndi-
lega gekk skyttan fram á völlinn og veifaði mér að
koma. Hann sagði að nú væri sennilega nóg kom-
ið og þegar við höfðum komið öllum fuglunum
fyrir í bflskottinu var það næstum fullt. „Hvað á
að gera við allar þessar krákur", spurði ég, því ég
hafði ekki heyrt um að fólk borðaði þær. „Þetta er
aðalfæða uglanna og uppáhaldsmaturinn þeirra",
svaraði skyttan. „En þær fá samt stundum annað
sælgæti með. Það eru þær fylgjur sængurkvenna,
sem til falla, en það er besta sælgæti sem þær geta
fengið". Mérþótti þetta nýstárlegar fréttir. Veiði-
förin var á enda og við héldum heimleiðis. Varla
þarf að geta þess að ég ók afar varlega í beygjum.
Fyrst ég er farinn að segja frá uglunum hans
Jakobs vil ég að endingu láta fylgja með söguna af
því þegar þær sluppu út úr búrinu og skelfdu
bæjarbúa svo mjög að leitað var til björgunar-
sveitarinnar Falk’s Redningskorps. Hún réð ekk-
ert við þessa stóru fugla, sem gátu beinlínis orðið
lífshættulegir. Lögreglan var kölluð til hjálpar en
án árangurs svo afráðið var að leita til eigandans.
Yfirlæknirinn var önnum kafinn við stóraðgerð á
sjúkrahúsinu. Nú komu þeir til hans og óskuðu
eftir hjálp. Hann lét aðstoðarlækninn taka við
sínu starfi og skyldi ég vera honum til aðstoðar.
Sjálfur hljóp hann af stað í björgunarstarfið. Við
höfðum lokið aðgerðinni er Nordentoft birtist aft-
ur. Honum hafði tekist að handsama fuglana við
illan leik, því þeir voru alveg orðnir óðir. Hann
hafði hlotið margar skrámur og var alsettur
plástrum á höndum og í andliti. Þannig lauk þess-
um bardaga.
í lok janúar lauk kandídatsári mínu, en þó átti
ég eftir að vera á fæðingardeild þrátt fyrir allar
þær fæðingar sem ég hafði verið viðstaddur á
þessum spítala. Kona mín átti von á barni í mars-
mánuði og hafði ég hugsað mér að hún fæddi á
Ríkisspítalanum meðan ég ynni þar.
Til Kaupmannahafnar
Þegar við fluttum til Kaupmannahafnar, frá
hinni yndislegu Morseyju, réði ég mig sem kandí-
dat á skurðdeild á Bispebjergspítalanum hjá pró-
fessor Jens Foged, því ég var löngu búinn að
ákveða að velja almennar skurðlækningar sem
ævistarf. Ég réði mig þó aðeins febrúarmánuð
fyrst í stað, því ég vildi vera á fæðingardeildinni
marsmánuð að sjálfsögðu. Það tókst og var ég svo
heppinn að vinur minn Baldur Johnsen læknir var
þá nýkominn þangað til starfa. Það varð mér til
mikillar ánægju, því hann var afbragðsfélagi, létt-
ur í lund og ræðinn. Auk þess sungum við oft
saman í tómstundum á síðkvöldum og undraðist
ég mjög hver ósköp hann kunni af ýmsum kveð-