Læknablaðið : fylgirit - 31.07.1995, Blaðsíða 15
LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
15
bekkjarfélaganna. Foreldrar Kristínar bjuggu að
Veigarstöðum á Svalbarðsströnd, rétt norðan
Akureyrar, og var ekki trútt um, að hún væri
öfunduð af þeim Vest- og Austfirðingum, hve
þeir gangvegir hennar væru stuttir, en þeir kom-
ust ekki heim til sín í jóla- og nýársleyfin. Ærnir
voru þar málskrafsmenn og grínistar og ekki alltaf
að skafa utan af hlutunum, þótt dama væri við-
stödd. Við hittumst ekki aftur fyrr en 1947, 15
árum eftir stúdentspróf, en ákveðið hafði verið,
að félagarnir hittust aftur þá. Stína hafði þá lokið
kennaraprófi, en lengst af vann hún bókhalds-
störf hjá Rafmagnsveitu Reykjavíkur. Hún er nú
(1995) hin hressasta og ber líkamlega og andlega
höfuð og herðar yfir þá fáu, sem enn lifa af stúd-
entunum frá MA 1932.
Mér var svo vel við Karl heitinn Isfeld. Hann
drakk dálítið, en gjörði það svo hóflega, að ekki
sást á honum vín. Þótt ég seldi sígarettur fyrir
hann föður minn í massavís, þá hef ég aldrei tekið
smók, og ég notaði ekkert vín. Kalli var fljótur að
finna það, og alltaf þegar við héldum smáveislur,
þá sá Kalli um það, að ég borgaði minn hlut, og
hann setti mig alltaf sem magister bibendi. Ég sá
um birgðirnar. Svo tók ég eftir, að Kalli sá líka
fyrir því, að minn hlutur var drukkinn. Gerði ég
þá honum það bragð, að ég tók eina flöskuna og
setti á munninn. — Þá kom Kalli æðandi:
„Heyrðu Siggi, þú mátt ekkert drekka, þú veist
það, þú mátt ekkert drekka.“ f>á fóru allir að
hlæja.
Karl var skemmtilegur maður og vel gefinn, og
hann var snillingur á mál. Hann hafði þetta alveg í
sér. En ég gef ekki mikið fyrir, hvað hann las, en
einhvern veginn náði hann alltaf fyrstu einkunn.
Hann var frændi Friðjóns Sigurjónssonar, rit-
stjóra blaðsins Dags á Akureyri, man ég eftir, og
sló hann um peninga upp á kraft.
Ég minnist þess, að á námsárum mínum í
Menntaskólanum á Akureyri þótti það mikill
búhnykkur, ef tókst að útvega einn „hunda-
skammt,“ sem kostaði þá kr. 2.00, en „Svarta
dauða“ flaskan í Ríkinu kostaði kr. 7.50, svo að
það var eftir töluverðu að slægjast. „Hunda-
skammtur" á 210 grömm af sterkum spíra, sem
fékkst aðeins gegn lyfseðli. Þetta olli vandræðum
og nauð hjá mörgum læknum. Jónas Rafnar, yfir-
læknir á Akureyri, lenti í því eitt sinn, að til hans
kom maður, Jón að nafni, sem oft hafði leitað til
hans í sömu erindum, það er að biðja um „hunda-
skammtalyfseðil." Eins og þekkt er, var Jónas
læknir gamansamur og skáldmæltur. Þegar ekki
lá á lausu með „lyfið,“ færist „sjúklingurinn“ í
aukana, segist hafa verki um allan skrokk og út-
limi og ætlast sé til, að hann sjái fjölskyldu sinni
farborða. Jónas læknir hafði gaman af tilburðum
„sjúklingsins," enda þekkti Jónas vel til hans.
Hann tekur lyfseðilinn og skrifar á blaðið vísuna
hér á eftir. Ég hef séð þetta recept innrammað í
eigu Þorsteins Schevings Thorsteinssonar, lyfsala
í Reykjavík.
„Kominn er hann ennþá hann
Krossastaða-Jón,
og knýr mig til að gera sína einustu bón.
Að láta hann fara synjandi Ijót mér þykir
skömm,
þið látið hann nú hafa ein tvö hundruð
grömm. “
Karl Isfeld kom til mín á stofuna nokkru áður
en hann dó. Ég horfði á hann og sagði: „Ekki
hefur nú vömbin minnkað á þér, Kalli minn.“
„Það erekkert," — segir hann, „... enmérerbara
illt.“
„Nú, hvernig stendur á því, svona hraustur
maðurinn?“ „Ég er orðinn móður.“
„Heldur þú, að mæðin væri minni, ef vömbin
væri farin?“ „Heldur þú það?“ — segir hann. „En
svo fæ ég líka verk.“
„Nú, það var verra," — sagði ég, og þá lýsir
hann alveg fyrir mér angina pectoris (hjartaöng).
Ég tók hann í skoðun og hjartalínurit og segi:
„Þú ert kominn með kransæðaþrengsli, ég þarf
náttúrulega ekki að spyrja að því, hvernig þú étur,
Kalli, ég veit, að þú étur eins og vitleysingur."
„Hvað er þetta?“ — segir hann. „Hvað mein-
arðu?“
„Já, þó þú étir kjöt og fisk, látum það vera, og
líka þótt slæmt sé með feita kjötið, en hvað étur
þú af sykri?“ „Sykri? — bara þetta venjulega."
„Hvað meinarðu með venjulega?“ „Náttúru-
lega, ég drekk mikið af kaffi.“
„Já, ég veit það, þú situr á Ingólfskaffi eins og
frægt er orðið“ — og ég fór með vísuna eftir Leif
Haraldsson:
Ungu skáldin yrkja kvœði,
án þess að geta það.
Á lngólfskaffi ég er í fæði,
án þess að éta það.
„Segðu mér nú, hvað notar þú marga mola í
hvern kaffibolla?" „Mola! — Heldur þú, að ég
noti mola, maður, ég nota bara strásykur," —
segir hann.
„Og hvað notar þú mikið, telur þú ekki í skeið-
um?“ — segi ég.
„Telja skeiðarnar, ertu vitlaus, maður, nei! Ég
skal segja þér, hvernig ég hef það, þegar ég set í
bollann minn, þá set ég alltaf svo margar skeiðar,