Læknablaðið : fylgirit - 31.07.1995, Blaðsíða 16

16
LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
Karl ísfeld Níelsson Guðmundur Þorláks-
Lilliendahl (1906- son (1907-1973), landa-
1960), bókmenntaþýð- fræðingur.
andi og ljóðskáld.
að þegar toppurinn kemur upp úr kaffinu í bollan-
um, þá hætti ég.“
Karl Isfeld var fyrstur til að fá verðlaun úr
Móðurmálssjóði fyrir afburðagott ritað mál.
Hann var mætur maður, aldrei heyrði ég hann
bölva, aldrei heyrði ég hann segja ljótt orð, alltaf
var Kalli svona fínn og eligant! — Öllum þótti
vænt um hann.
Guðmundur Þorláksson, landafræðingur, var
úr Öxnadal. Hann var af fátæku fólki, jafngamall
og Kalli, ætli þeir hafi ekki verið svona fjórum til
fimm árum eldri en flestir okkar, og okkur fund-
ust þeir vera aldeilis „forgamlaðir." Ég bjó með
Guðmundi síðasta veturinn minn í heimavist.
Okkur kom ágætlega saman, og hann var prýðis
drengur.
Þegar ég kem utan í apríl 1938, var Guðmundur
við nám við Kaupmannahafnarháskóla, og þá
tókust aftur kynni. En hann var svo heppinn, að
þar er ein kona, mikill íslandsvinur, sem hét
Helga Bak, og hún þekkti alla íslenska stúdenta
þarna í Kaupmannahöfn. Hún var menntaskóla-
kennari og tók hann að sér allan hans háskólafer-
il. Um leið og ég kem, þá er mér auðvitað boðið
inn á það heimili — alveg um leið — en þá var ég á
leið til Vejle og stoppaði ekki nema nokkra daga.
Þegar ég kom aftur til Danmerkur haustið 1939,
var Guðmundur búinn með námið og á leið til
Grænlands með Thúle leiðangrinum, og þar var
hann öll stríðsárin og kynntist konu sinni, sem var
dönsk prestsdóttir.
Jón Isfeld var herbergisfélagi minn í heimavist,
en þeir urðu þrír. Það var Ólafur Björnsson (síðar
hagfræðiprófessor) í fjórða bekk, Jón ísfeld í
fimmta bekk og Guðmundur Þorláksson í sjötta
bekk. Ólafur Björnsson flýtti sér í náminu og varð
stúdent á undan okkur, 1931.
Jón Isfeld átti svolítið erfitt, því hann var kom-
inn með skáldskaparóra og með einhverja voða-
lega ástarsögu eða róman í farteskinu. Því varð
stundum lítið úr námi, því að skáldskapurinn tafði
fyrir. Ég var að reyna að taka hann með mér í
lesturinn, það gekk ekki vel, hann gleymdi sér og
fór bara að hugsa um rómaninn, þegar við vorum
að lesa, svo ég segi: „Ég nenni ekkert að hafa þig
með, þegar þú lætur svona.“
Síðast þegar við hittumst, sem var nokkrum
mánuðum fyrir dauða hans, þá segi ég: „Heyrðu
Jón, hvernig fór með þennan bölvaða róman, sem
eyðilagði fyrir þér námið, þegar við vorum sam-
an“? — „Ja, hann er nú til ennþá,“ — segir hann.
„Ert þú ekki búinn að gefa hann út,“ — segi ég.
„Nei, en það getur vel orðið,“ — kvað hann. En
rómaninn kom aldrei út. Séra Jón varð hins vegar
kunnur rithöfundur og gaf út margar bækur.
Annar verðandi prestur í hópnum var Pétur T.
Oddsson. Hann var síðast að Hvammi í Dölum,
en varð ekki gamall og fórst ungur í bílslysi nálægt
Ferstiklu í Hvalfirði.
Jón Jóhannesson, sem er við hliðina á Pétri á
myndinni, varð síðar prófessor í sögu við háskól-
ann. Hann var gáfnaljós bekkjarins. Við Jón tók-
um próf upp í þriðja bekk og vorum bara tveir í
því prófi. Jón virtist ekki of vel undirbúinn. Ég
tók eftir því, að alltaf þegar ég kom til Jóns, þá var
hann að lesa í doðröntum og skrifa upp einhvern
andskotann, svo ég segi: „Heyrðu, hvað ertu eig-
inlega að gera, hvaða skræður eru þetta?“ „Þetta
eru annálar,“ — segir Jón og fer að segja mér
ósköp fræðilega um eitt og annað, sem hann er að
skrifa.
„Nú, þú lest ekkert í námsbókunum, maður?“
- segi ég.
„Jú, jú,“ — svarar hann, „...ég les, ég les.“
Þá kemur að söguprófinu, þá var það — “nah
nah“ — BrynleifurTobíasson, kennari, sem alltaf
sagði: „... hann, nah, hvað segir hann ...?“ Jón
stendur sig ekkert sérlega vel. Það voru engir
Jón ísfeld (f. 1908),
prófastur.
Jón Jóhannesson
(1909-1957), sagnfræð-
ingur.