Læknablaðið : fylgirit - 31.07.1995, Blaðsíða 19
LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
19
Guðrún Stefánsdóttir
(1885-1963), eiginkona
Jónasar Jónssonar.
Jónas Jónsson (1885-
1968), fyrrverandi ráð-
herra, formaður
Framsóknarflokksins
og skólastjóri Sam-
vinnuskólans.
góð. Mér leist reyndar mjög vel á hann líka, og
hafði gaman af því, þegar við drukkum þarna
kvöldkaffi, þá var Jónas að koma hlaupandi með
blýant í hendinni og sagði: „Hvað er að frétta,
strákar, hvað segið þið mér úr bænum"? — Ég var
náttúrulega alveg klumsa, þorði varla að tala við
svona mikinn mann. Eggert glotti og hafði mikið
gaman að svipnum á mér. Þá var Jónas að skrifa
sínar greinar og kom til okkar að fá sér kaffi, náði
kannski að drekka hálfan bolla og var svo farinn
aftur. Jónas frá Hriflu þekkti vel dr. P. H. T.
Thorlaksson, lækni, sem ásamt öðrum læknum
rak Winnipeg Clinic. Þess vegna fór Eggert vestur
til framhaldsnáms og var þar öll árin í Kanada hjá
honum, en dr. Thorlaksson var yfirlæknir á þvag-
færadeild.
Það bar ekkert á Friðgeiri Ólasyni í skóla. En
ég fann það, þegar ég fór að kynnast honum, að
hann var vel gefinn og ábyggilega kappsamur,
Eggert Steinþórsson (f.
1911), læknir.
Friðgeir Ólason (1912-
1944), læknir. Stund-
aði sérnám í heilbrigð-
isfræði og næringar-
fræði.
þegar því var að skipta. Hann var bara dálítill
tralli, svona eins og gengur, og stundaði námið
ekkert sérlega vel framan af. Síðan breyttist
þetta, sérstaklega eftir að hann festi ráð sitt og
giftist Sigrúnu, dóttur Sigurðar Briem, póstmála-
stjóra. Hún lærði barnalækningar. Eins og Eggert
Steinþórsson, fóru þau Friðgeir vestur til Kan-
ada, en þó einkum til Bandaríkjanna Friðgeir
hætti ekki, fyrr en hann hafði lokið doktorsprófi
við Harvard um A-vítamín og krabbamein.
I Lœknisnemanum (en svo hét Læknaneminn
þá) frá árinu 1940, 1. hefti, 1. tölublaði, segir
Friðgeir frá erlendri rannsókn á síþreytu, sem
læknaðist með því að hætta reykingum. Einnig
var tekið hjartalínurit af fólki og það síðan látið
reykja Camel eða Lucky Strike, og sumu fólki var
gefið nikótín í æð, og svo var aftur tekið hjarta-
línurit, og það urðu T-takka breytingar við reyk-
ingarnar eða nikótíngjöfina í æð, og frásögnina
endaði Friðgeir með orðunum „...allt of sjaldan
mun vera tekið með í reikninginn, að tóbakið er
skaðlegt eiturefni, þegar verið er að leita að sjúk-
dómsorsökum.“ Spámannlega mælt! Friðgeir var
þá aðstoðarlæknir á Landspítalanum.
Haustið 1944 var Friðgeir að flytja heim með
alla fjölskylduna, þrjú börn, sjö ára, tveggja og
hálfs árs og sex mánaða, og fólk hélt að styrjöld-
inni væri að ljúka. Júlíus Sigurjónsson fékk pró-
fessorsembættið í heilbrigðisfræði í júní 1945.
Kannski Friðgeir hafi viljað komast heim sem
fyrst til að sækja um það embætti Iíka... einhver
verið búinn að hvísla því að honum. Það þætti mér
ekki ólíklegt. Eins og kunnugt er, fórust þau öll,
þegar Goðafossi var sökkt 10. nóvember 1944 inn-
an við Garðskaga á Reykjanesi.
Námsárin í læknadeild
Ekki minnist ég þess, að foreldrar mínir hafi
innt mig eftir, hvað ég hugsaði mér til framhalds-
náms. I fjórða bekk bar hæst hjá mér læknisnám
og einnig í fimmta bekk. Þá bárust þau ógnvæn-
legu tíðindi, að vonlaust væri að hefja nám í
læknadeild vegna offjölgunar í stéttinni. í sjötta
bekk voru því miklar vomur á mér. Fór ég þá að
hugsa um aðra atvinnuvegi, sjávarútveg og nið-
ursuðu matvæla og vissi, að skóla í slíku var að
finna í Noregi og Þýskalandi. Ég aflaði mér upp-
lýsinga frá Osló og hafði hugsað mér að innritast
þar í september 1932. Vegna veikinda upp úr
inflúensu lauk ég ekki stúdentsprófi fyrr en í októ-
ber 1932 og missti af náminu í Osló.
Fyrir sunnan var ég svo heppinn að hitta vin
minn Rafn Jónsson, og við vorum saman í „fíl-
unni“ og efnafræði, því hann var þá í biðstöðu
eins og ég. Ég innritaði mig að lokum í læknis-