Læknablaðið : fylgirit - 31.07.1995, Blaðsíða 22

22
LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
Landspítalinn, norðvesturhlið, horft frá Baróns-
stíg.
lifandi kennari og kom efninu einstaklega vel frá
sér. Hvort sem hann kunni lítið eða mikið, þá
lærðum við töluvert hjá honum, svo laug hann svo
skemmtilega: „Hann var svona stór, sko, svona
og svona stór...“! Mér fannst Dungal standa sig
asskoti vel, hann var skeleggur og skrifaði í blöð,
svona sem enginn hinna gerði. Maður eins og
Guðmundur Thoroddsen hefði leikið sér að því
að skrifa skemmtilegar greinar, hefði hann viljað,
en hann gerði það ekki. Þaðan af síður Claessen
blessaður, sem var ritfærastur allra, ef hann vildi
það við hafa eins og Rauðakrossritið Heilbrigt líf
sýnir best.
Veturinn 1934 barst læknadeildinni boð um að
senda stúdenta til Cambridge til mánaðardvalar
þá um vorið. Ég sótti um og varð einn þeirra, sem
hreppti hnossið. Fórum við með Eimskipafélag-
inu til Hull og þaðan með lest til London. Við
vorum lengstan tíma í Cambridge en eina viku í
Oxford og dvöldum alls staðar á stúdentagörðum.
Var förin hin ánægjulegasta.
Guðmundur Thoroddsen var yfirlæknir við
Handlækninga- og fæðingardeild Landspítalans
frá 1931, en hafði verið skipaður prófessor 1924.
Hann var svo rólegur, það var eitthvað svo traust
yfir honum. Hann var ekkert fjörugur kennari, en
allt var skýrt og skilmerkilegt, sem frá honum,
kom. Mér fannst alltaf gaman í tímum hjá honum
og hann var praktískur. Hann hafði auðsjáanlega
fengið góðan skóla á árunum í Höfn 1905-1911 og
Kristín Thoroddsen
(1884-1961), forstöðu-
kona Landspítalans
1931-1954.
Guðmundur Thoroddsen (1887-1968), yfirlæknir,
prófessor.
síðar í kandídatsnámi í Danmörku fram undir
1920.
Þegar hann var unglingur var hann hjá frú Ást-
hildi Thorsteinsson, móðursystur sinni á Bfldu-
dal, í einn eða tvo vetur. Þess vegna var mömmu
skemmt, þegar ég var kominn til hans í náminu:
„Jæja, svo þú ert hjá honum Gvendi Skúla.“ Hún
var jafnaldri hans og hafði verið leiksystir þeirra
systkinanna. Systir Guðmundar, Kristín Thor-
oddsen, var fyrsta forstöðukona Landspítalans
frá 1931 og jafnframt skólastjóri nýstofnaðs
Hj úkrunark vennaskóla.
Tvær konur báru hag Landspítalans mjög fyrir
brjósti. Önnur var Ingibjörg H. Bjarnason og hin
var Inga Lára Benediktsdóttir, báðar Arnfirðing-
ar, og svo móðir mín. Þctta var þríhyrningurinn,
og ég man eftir því, að heima voru oft einhverjar
voðalegar kaffisamkomur. Ég hafði nú aðallega
áhuga á kökunum og gerði mér því alltaf erindi til
móður minnar. Þá heyrði ég, að þær voru að tala
um Landspítala. Það hefur verið 1924-5, þá var
söfnunin fyrir Landspítalann að byrja.
Ég er viss um, að Guðmundur Thoroddsen hef-
ur verið hörkunámsmaður, hann var þannig kar-
akter. Hann var ekki sá, sem tók mikið á, hann
var svo rólegur og afslappaður. Guðmundur
Thoroddsen var læknir af guðs náð, það hefði ég
viljað, að ég hefði verið eins og hann af öllum
klínisku kennurunum. Hann var sennilega seinn
skurðlæknir, gerði þetta svo rólega, en fast og
öruggt. Ég hefði verið afskaplega öruggur í hönd-