Læknablaðið : fylgirit - 31.07.1995, Blaðsíða 27

LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
27
Vilmund landlækni. Þegar ég var kominn í mið-
hluta, var einn frændi minn búinn að fá sér 200
tonna línuveiðara, gufuskip, og fór á síldveiðar.
Og ég var ekki seinn að nota tækifærið. „Nú þarf
ég bara endilega að komast á sfld með þér, þetta
er bara minn síðasti möguleiki að komast á sjóinn.
Ef ég fer ekki núna, þá fer ég aldrei.“
„Já, en góði minn,“ segir hann, „ég er búinn að
ráða á skipið, ég get ekki tekið þig sem umfram
mann.“
„En kauplaust, ég vil bara fá að vera með þér
að minnsta kosti hálfan mánuð.“ Og það er allt í
lagi, ég fer norður og er með honum í eitthvað
hálfan mánuð. Eg man svo vel eftir því, að við
vorum þarna á grunninu fyrir utan Siglufjörð í
dásamlegu veðri. Það var töluverð sfld, og svo
lendum við í kappkeyrslu við norskan bát, en
hann nær torfunni, og við bölvum og bannsyngj-
um, en svo steypir torfan sér, og Norsarinn missir
af henni. Við auðvitað klöppuðum heldur betur
fyrir þeim. Við höldum áfram og náum næstu
torfu og fyllum skipið. Það var alveg á nösunum,
við fórum inn fjörðinn og vorum nr. 53 í röðinni.
Við þurftum að bíða löndunar í þrjá til fjóra daga
ábyggilega. Þá kemur þar maður á hjóli, merktu
símanum, og spyr, hvort Sigurður Samúelsson sé
hér um borð? „Jú, hann er hér.“ „Það er hraðsím-
tal við þig.“ Nú, hvað, og ég verð náttúrulega
skíthræddur um, að eitthvað hafi skeð heima. Eg
fer í símann, og þá er þar Vilmundur, landlæknir.
„Já, þér eigið að fara út í hérað." „Á ég að fara út í
hérað? Eg er bara kominn hérna á sfld.“
„Já, ég veit allt um það, ég er búinn að tala við
foreldra yðar, það er allt í lagi. Hvort viljið þér
heldur fara á Húsavík eða Patreksfjörð?"
„Eg vil á hvorugan staðinn fara,“ sagði ég.
„Það er ekkert með það, þér verðið að fara í
hérað.“
Eg var náttúrulega hinn aumasti, ég er þarna að
tala við verðandi yfirmann. „Ég er nú lítt búinn
undir það,“ segi ég. „Ég er nú ekki kominn það
langt í náminu."
„Já, það bafa margir farið verr undirbúnir en
þér,“ segir hann. „Veljið þér.“
Og ég hugsaði, o, éttu ... ég vona bara, að ég
geti baunað einhverju einhvern tíma á þig, hugs-
aði ég, en sagði: „Ætli ég taki þá ekki Patreks-
fjörð.“
„Allt í lagi. Þér takið þá Esjuna, hún er að
koma eftir tvo daga. Sælir.“
Ég varð svo illur og reiður, að ég ætla nú ekki
að segja ykkur það. Jæja, ég fór vestur og hitti
mömmu á bryggjunni í Bfldudal, hún var með allt
draslið mitt og kyssti mig bara, því skipið stóð við
í hálfa klukkustund, og ég gat ekki einu sinni farið
heim. Síðan fór ég til Patreksfjarðar, og þar stóð
læknirinn á bryggjunni og var að fara með skip-
inu. Svo ég segi: „Hvað er þetta, ætlar þú ekki að
segja mér eitthvað til?“
„Konan veit allt um það,“ sagði hann alveg svona
sallarólegur ... hin klassíska saga ..., já, svo fór ég
að búa með frúnni, hún var indæl og hjálpaði mér í
apótekinu og kunni þetta allt saman og þekkti fólk-
ið. Nú, þetta gekk stórslysalaust að mestu, held ég.
Ég æfðist mikið í að taka tennur, því ég taldi það, að
á þessum mánuði tæki ég 90 tennur.
En brandarinn með landlækni var nú eiginlega
ekki um þetta, heldur þegar ég varð kandídat í
janúar 1938. Þá var ég að hugsa um að fara strax út.
Þá var landlæknir búinn að gera mér þetta í mið-
hluta, og nú hringdi hann í mig aftur og segir mér að
koma niður á skrifstofu til sín. Ég fór þangað, og ég
held, að hann hafí nú óskað mér til hamingju með
læknaprófíð, en segir svo strax: „Og hvað ætlið þér
nú að fara að gera?“
„Ég er að fara út til Danmerkur að taka mitt
kandídatsár þar.“
„Og hvað svo?“
„Ég veit það nú ekki,“ segi ég: „Ætli ég fari ekki í
sérnám."
„Allir í sémám, það er meiri andskotans ... „ —
og ég fékk þessa rosa dembu. Svo segir hann: „Mig
vantar mann út í hérað.“
„Ég er ekkert laus,“ segi ég.
„Jú, jú, þér verðið að gera það, þér emð laus.“
„Ég var að segja, að ég væri að fara út.“
„Já, það er ekkert laust þar úti, ennþá.“
Ég gaf mig ekkert meðþetta.Hannrétti mér ekki
höndina, þegar ég fór. Ég hugsaði honum þegjandi
þörfina. Þú reifst mig úr sfldinni, og nú skalt þú ekki
rífa mig út úr sémáminu líka, hugsaði ég. Daginn
eftir hringdi Guðmundur Thoroddsen til mín:
„Heldurðu, að þú komir nú ekki uppeftir til mín og
talir við mig, Sigurður minn?“ Hann var nú reyndar
ekki búinn að bjóða mér dús þá, ég held, að hann
hafi gert það þama uppfrá. Og þegar ég kem upp-
eftir, þá segir Guðmundur:
„Heyrðu, þú varst hjá landlækni?“
„Já,“ segi ég. „Ég var hjá landlækni, það var nú
ekkert góð útkoma, svona í fyrsta skipti, sem við
tölum svona saman augliti til auglitis."
„Já, ég heyrði eitthvað um það, það hefur ekki
farið eins og það átti að fara.“ „En heyrðu, það er
þetta með hann Helga minn á Hvoli, þú veist, að
hann er nú að fara í þing.“
„Ég hef nú ekki heyrt um það, er það?“
„Já, ég veit, að þú ert að fara til útlanda, og ég
veit, að þú þarft ekki að byrja fyrr en 1. apríl. Ef þú
bjargar honum núna í febrúar og hluta af mars, ég
skal þá vera búinn að fá annan fyrir þig í mars, þú