Læknablaðið : fylgirit - 31.07.1995, Blaðsíða 28

28
LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
Vilmundur Jónsson (1889-1972), landlæknir.
Guðmundur Hannesson (1866-1946), prófessor.
þarft ekki að vera nema í tvo mánuði, og þá getur
þú náð þessu, Sigurður minn.“
Og þá sagði ég: „Það er nú misjafnt, hver býður.
Ég skal nú athuga þetta, þetta var mér ekki sagt,
það var farið að mér með hálfgerðu offorsi."
„Nei, það er ekki gott að gera það,“ sagði Guð-
mundur. Og svo gekk ég að þessu. Kynni okkar
Vilmundar Jónssonar fóru því ekki vel af stað í
byrjun, en bötnuðu löngu síðar, þegar ég fór að leita
ráða hjá honum 1970 í sambandi við sjúkdóma og
dauða í fomsögunum. Þá bara opnaðist hann mér
... og hann bauð mér dús!... og upp á loft til sín, og
þar fómm við að gramsa. Þar sýndi hann mér margt
fróðlegt, sem hann hafði fundið við rannsóknir sín-
ar á Landsbókasafni.
Þannig atvikaðist það, að ég fór í hérað. Þennan
dag, sem ég átti að mæta, var þæfingsófærð og
hríðarhraglandi, svo snjóbfll var sendur með mig
yfir Hellisheiði, og ekki mátti stoppa, fýrr en ég væri
kominn í héraðið eða að Þjórsártúni, en við Helgi
læknir og þingmaður hittumst á Selfossi. I Þjórsárt-
úni bjó þá Olafur ísleifsson, þekktur sjálflærður
smáskammtalæknir, sem hafði takmarkað lækn-
ingaleyfi. Gisti ég þar fýrstu nótt mína í héraði.
Ólafur var greindur maður og gaman að ræða við
hann. Hann var þá all aldraður og hafði stundað
almennar lækningar að minnsta kosti frá 1893.
Það var mér til mikils happs að fá að búa hjá
eiginkonu Helga Jónassonar, héraðslæknis, þeirri
ágætu konu Oddnýju Guðmundsdóttur, lærðri
hjúkrunarkonu. Hún þekkti alla í héraðinu, að því
er mér virtist, og hún tók til áhöld og lyf í læknatösk-
una, eftir því sem til þurfti og sagði mér til um
sjúklinga, sem ég þurfti að vitja víðs vegar um þetta
víðlenda hérað. Sérstaklega minnist ég hennar með
mikilli virðingu og hlýju fyrir ráð, sem hún veitti
mér, er ég lenti í minni einustu tangarfæðingu á
lífsleiðinni. Þarna var gömul og reynd ljósmóðir,
sem þó sinnti ekki alltaf smitgát sem skyldi. Allt fór
þetta samt vel.
Ég hafði gaman að því atviki, sem gerðist í
Reykjavík á læknastofu minni 20 árum síðar. Til
mín kom þá ungur háskólanemi, sem kvartaði um
eitthvað sakleysislegt. Ég skoðaði hann sem ég gat
og fann ekkert varasamt. Virtist hann ánægður með
útkomuna, en um leið og hann er að fara segir
hann: „Þú þekkir mig nú ekki, en tókst mig samt
með töngum.“
Sérfræðinám og doktorspróf
Ég hafði sótt um kandídatspláss í Danmörku,
en þá hafði verið samið um nokkrar slíkar stöður
fyrir íslenska lækna. Mér var úthlutað einni slíkri
frá 1. apríl 1938 á amts- og bæjarsjúkrahúsinu í
Vejle á Jótlandi. Ég fór með Lyru til Bergen, en
þaðan með lest til Kaupmannahafnar. Góð var
móttakan hjá gömlu skólafélögunum í Kaup-
mannahöfn, og mátti ég hafa mig allan við að
afþakka veigarnar, sem að mér var haldið.
Prófessor Guðmundur Hannesson, sem var
danskur læknir líka og heiðursfélagi í Dansk
Medicinsk Selskab, sá um úthlutun þessara