Læknablaðið : fylgirit - 31.07.1995, Blaðsíða 38
38
LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
Snorri Hallgrímsson (1912 - 1973), yfirlæknir og
prófessor í handlæknisfræði. Myndin er tekin á
síðasta æviári Snorra.
þeirra. Hann hefur unnið að þeim málum af al-
kunnum dugnaði, meðal annars með stofnun al-
menningssamtaka í gigtarsjúkdómum svo og með
stofnun meðferðarstöðvar gigtsjúkra í borginni,
sem félagið aflaði húsnæðis tii. Hann hefur því
verið forystumaður í rannsóknum og meðferð á
gigtarsjúkdómum hérlendis. Hann er heiðursfé-
lagi flestra ef ekki allra gigtarsjúkdómafélaga á
Norðurlöndum.
I læknaverkfallinu árið 1966 var staðan erfið
fyrir okkur yfirmennina eins og reyndar alla. Vit-
anlega var ég ekki í liði „verkfallsmanna," þar
sem ég var í stöðu ríkisstarfsmanna sem kennari
við Háskólann og yfirlæknir á Landspítalanum.
Ég fylgdist þó vel með öllum undirbúningi. „Svo
má brýna deigt járn, að bíti,“ segir þar. Læknar
Landspítalans höfðu, að ég held, árum saman
reynt að fá áheyrn um kjaramál sín í Dómsmála-
ráðuneytinu, sem þá fór með heilbrigðismálin, en
án nokkurs árangurs. Verkfallið var því nauðvörn
eins og verkföll oftast eru. Þeir, sem lítt þekktu til
mála, urðu hneykslaðir eins og við var að búast.
Petta var algjört einsdæmi hérlendis. Læknar
lögðu niður vinnu og neituðu að sinna læknis-
störfum, bæði kandídatar, aðstoðarlæknar og
deildarlæknar. Eftir stóðu prófessorinn í hand-
læknisfræði og prófessorinn í lyflæknisfræði, hvor
á sinni deild.
Við Snorri Hallgrímsson komum fljótlega fram
með þá tillögu, að okkur væri heimilt að kalla til
alla þá sérfræðiaðstoð, sem okkur þótti þurfa;
enda höfðum við einir vaktþjónustu á deildum
okkar, meðan á verkfall þessu stóð í 12 -14 daga.
Sváfum við því á Landspítalanum þennan tíma og
komum ekki heim til okkar á meðan. Allt gekk
þetta vonum betur. En við þurftum meðal annars
að skrifa allar sjúkraskrár, og ekki langar mig til
að sjá þær nú, allar í símskeytastfl og hefðu ekki
fengið háa einkunn hjá mér sem verk nemenda
minna. Allir sjúklingar, sem inn á deildirnar
komu, voru bráðasjúklingar, og enginn var tekinn
inn af biðlista. Lítið sáum við til lækna á þessum
tíma, og læknar deildarinnar komu ekki, nema
þeir væru sérlega til kallaðir. Einn var þó sá lækn-
ir, sem heimsótti okkur svo til daglega, en það var
Sigurður Sigurðsson, landlæknir, sá ljúfi og kurt-
eisi maður. Hann tók þetta ástand nærri sér, það
var auðséð, enda var hann þar á milli steins og
sleggju, sem formaður stjórnarnefndar Ríkis-
spítalans og því einn af aðalráðgjöfum stjórnar-
herranna, en hafði þó samúð með málstað lækna.
Svo fór eins og alltaf, að verkfallið leystist. Það,
sem okkur fastráðnum Landspítalalæknum þótti
hvað vænst um af því, sem vannst við þessi átök
öll, var, að strax var hafist handa um að bæta
vinnuaðstöðu lækna, þannig að hafin var smíði 10
- 20 læknaherbergja með því að lyfta þaki þver-
álmu Landspítalans. Þetta var ein af aðalkröfum
lækna, auk launahækkunar.
Til að gera grein fyrir því fjarstæðukennda að-
stöðuleysi, sem allir Landspítalalæknar bjuggu
við á þessum tíma, vil ég segja frá því, að 1930,
þegar Landspítalinn tók til starfa, var eitt lítið
herbergi í hverri þverálmu byggingarinnar ætlað
yfirlækni handlæknis- og lyflæknisdeildar. Pá var
einn aðstoðarlæknir og einn námskandídat á
hvorri þessara deilda. A þessu tímabili, eða vel
rúmum 30 árum, hafði læknatalan margfaldast,
en við höfðum aðeins sama herbergið, en þar var
nú að auki kominn inn ritari, sem pikkaði á ritvél
allan daginn. Hvar áttum við að hittast og skiptast
á skoðunum eða að sinna þeim störfum, sem spít-
ali krefst af læknum? Þetta atriði sýnir, að það
Tengiálman og suðurhluti nýja spítalans í bygg-
ingu, (ljósm.: María Hallgrímsdóttir).