Læknablaðið : fylgirit - 31.07.1995, Blaðsíða 41

LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
41
Frá skiptum ríkissjóðs og borgarstjórnar Reykjavíkur á Landspítalalóð og lóð Arnarhóls. Neðri röð frá
vinstri: Geir Hallgrímsson, Magnús Jónsson (frá Mel), Gylfi Þ. Gíslason og Jóhann Hafstein. — Efri röð
frá vinstri: Baldur Möller, Jón Tómasson, Jón Thors, Sigurður Sigurðsson, Hólmfríður Stefánsdóttir,
Davíð Davíðsson, Rögnvaldur Þorkelsson, Sigurður Samúelsson, Georg Lúðvíksson og Snorri Hall-
grímsson.
sóknar, var gildi blóðfitunnar svipað eða hækkað.
Hér var því úrbóta þörf. Ég hafði áður reynt
samvinnu við barnalækna hér heima í þessum
málum, en lítið orðið ágengt. Þegar Gunnar Sig-
urðsson, yfirlæknir á Lyflækningadeild Borgar-
spítalans, kom heim frá Bandaríkjunum úr sér-
námi sínu, vann hann fyrsta árið sitt hérlendis hjá
Hjartavernd. Hann er fyrsti íslenski sérfræðing-
urinn, sem hingað kom með sérþekkingu á blóð-
fitu.
Ég fór þess á leit við Gunnar, að hann tæki að
sér stjórn göngudeildar fyrir fólk með hækkaða
blóðfitu, og hófst þessi starfsemi 1988, og hefur
hann haft umsjón nteð henni síðan. Ég tel, að
starfsemi þessarar göngudeildar geti haft mikil
áhrif til að leiðrétta það einhæfa og fituríka fæði,
sem almenningur neytti á fyrri áratugum, og hafa
athyglisverðar niðurstöður um fitubúskap líkam-
ans komið frá deildinni. Hjúkrunarfræðingum við
heilsuvernd og matvælasérfræðingum hefur líka
orðið vel ágengt í þeirra þjóðþrifastörfum við að
ráðleggja fólki skynsamlegt og hollt mataræði.
Ég tók ekki þátt í því að velja eftirmann minn í
stöðu prófessors í lyflæknisfræði við Læknadeild
Háskólans. Við Háskólann hefur verið lenska að
skipa fráfarandi prófessor í dómnefnd þá, sem
metur hæfni hugsanlegra eftirmanna hans. Þetta
þekkist hvergi annars staðar á Norðurlöndum eða
öðrum nágrannalöndum. Auðséð er, að erlendis
þykir það ekki sæmandi að setja fráfarandi pró-
fessor í slíka aðstöðu. Ég var kosinn í þessa svo-
kölluðu hæfnisnefnd að mér forspurðum og bað
strax um að vera leystur frá því starfi, enda við-
búið að meðal umsækjenda væru margir af nán-
ustu vinum og samstarfsmönnum. Fámenni hér
knýr auðvitað enn frekar á um að leita út fyrir
landsteina, þegar fengið er fólk til þessara starfa
eins og reyndar venja er erlendis líka. Hræddur er
ég um, að við höfum ekki alveg lagt af þennan
heimóttarskap, þótt mikið hafi lagast frá því, sem
var.
Hjartavernd
A sjötta áratugnum var okkur ljóst, að krans-
æðasjúkdómar voru að færast í aukana og að hér
væri um vandamál að ræða, sem snerti alla þjóð-
ina. Arið 1955 flutti Theodór Skúlason erindi á
lyflæknisþingi í Osló um rannsókn sína á ætt-
mennum tveggja 100 manna hópa. Hafði annar
legið á spítala vegna kransæðasjúkdóms, en hinn
vistaður vegna annarra sjúkdóma. Útkoman var
sú, að kransæðasjúkdómur var um þrisvar sinnum
tíðari hjá ættmennum kransæðasjúklinga heldur
en hjá ættmennum í hinum hópnum. Því miður