Innsýn - 01.04.1978, Blaðsíða 13

og vita hvað þar er að
finna."
"Ekki hafa hátt," sagði
Linda og gekk á undan.
En þegar hún kom að
skrifstofudyrunum, mundi
hún allt í einu eftir því
að allt það sem pabba
fannst sérstaklega varið
í var þarna inni og hún
vissi að hann yrði ákaf-
lega leiður ef það væri
tekið.
"Viltu gera mér annan
greiða?" hvíslaði hiín.
"Viltu leyfa mér að læðast
upp á loft og ná í dótið
mitt í staðinn, það er
mikið auðveldara að bera
það með sér og það er mjög
verðmætt, ég skal meira að
segja gefa þér það allt
saman ef þú snertir ekkert
af þvi sem tilheyrir pabba."
Þjófurinn starði á Lindu
stórum undrunaraugum.
"Farðu þá" sagði hann.
Linda læddist upp stig-
ann og inn í herbergið
sitt. Hún geymdi dýrgrip-
ina sína í litlu skríni,
sem lá í efstu kommóðu-
skúffunni. HÚn gekk beint
að kommóðunni og tók
skrínið upp. HÚn þrýsti
því að sér og stórt tár
lak niður kinnina og nið-
ur í annað munnvikið, hún
fann saltbragð í munninum.
"Æ" andvarpaði hún "það er
víst best að fara niður
aftur". Hún læddist aftur
13
varlega niður stigann og
inn í stofuna. Þjófurinn
var enn þá áð leita í
skúffum og skápum.
"Hérna er það sem ég á,"
sagði Linda.
"Jæja, leyfðu mér að sjá"
tuldraði hann.
Hún rétti honum lítið
gullúr sem hékk í þunnri
gullkeðju. "Frænka mín
gaf mér það í jólagjöf
fyrir tveim árum. Það er
mjög fallegt og ég kem til
með að sakna þess, ég nota
það bara við sérstök tæki-
færi."
Þjófurinn leit á Lindu
og sá að augum flutu í
tárum og síðan á úrið og
gullkeðjuna.
"Hérna er armbandsúrið
mitt, ég fékk það í afmæl-
isgjöf í síðustu viku frá
mömmu og pabba. Það varð
smáþögn meðan Linda velti
úrinu í lófanum. "Ég ætl-
aði að nota það á hverjum
degi."
Það er ekki gott að
ímynda sér hvað þjófurinn
hugsaði þar sem hann stóð
og horfði á Lindu. Ef til
vill var hann ekki eins
slæmur og aðrir þjófar og
skammaðist sín hálfpartinn
fyrir að taka þessa dýr-
gripi frá lítilli stúlku
sem elskaði aðra svo mikið
meira en sjálfa sig. Hann
snerti ekkert á skrifstof-
unni og fór reyndar fljót-
lega.