Kjarninn - 30.01.2014, Blaðsíða 37

04/06 alÞjóðamál
þeim vegabréf þannig að þau geti komist löglega til Svíþjóðar.
Strákarnir vilja ekki segja til nafns, þar sem þeir óttast um
fjölskyldu sína, en þeir fallast á að segja sögu sína. Sá eldri
talar. „Við lifðum góðu lífi í Yarmouk áður en allt byrjaði. Við
upplifðum okkur alltaf sem Sýrlendinga, ekki flóttamenn. Við
vorum öruggir og ég man að við fórum oft út klukkan þrjú
eða fjögur á morgnana, bara að leika okkur. Nú er ekkert
öryggi í landinu lengur. Okkur var hótað, þess vegna urðum
við að fara.“ Vinir þeirra senda þeim myndir af svæðinu í
gegnum farsíma, mörg húsanna eru hrunin. Þeir sýna líka
þriggja daga gamlar myndir frá miðborg Damaskus. Á þeim
má sjá fallegar, heilar byggingar. Það er ekki að sjá á þeim að
stríðsástand ríki í landinu. Þegar þeir fóru voru húsin í hverf-
inu enn heil. Drengurinn vissi ekki hvernig ástatt var fyrir
húsinu þeirra núna. „Ég spyr ekki um slíkt þegar ég hringi í
vini mína og frændfólk, ég spyr bara um manneskjur.“
Foreldrar systkinanna náðu að safna nægu fé til að fjár-
magna ferð þeirra til Svíþjóðar. Smyglarar fluttu þau til Tyrk-
lands og útveguðu þeim fölsk skilríki, en þaðan flugu þau til
Svíþjóðar. Bisan og Malak sakna foreldra sinna mikið. Mona
segir að þær hafi hætt að sækja skóla úti í Sýrlandi þegar
átökin hófust. „Í tvö ár voru þær mestmegnis innandyra. Þær
eru nýbyrjaðar í sænskum skóla,“ segir Mona.
Hópurinn
Hópurinn sem blaðamaður
ræddi við um ástandið í
Sýrlandi.