Kjarninn - 30.01.2014, Blaðsíða 84

02/03 Kjaftæði
af þessari dýraást, því enn þann dag í dag get ég ekki litið í
hina áttina verði rammvilltur og niðurrigndur ánamaðkur á
vegi mínum. Skiptir þá engu þótt ég sé í hópi fólks í drakt og
á hælum. Mér þykir einfaldlega vænt um dýr og er innilega
ekki sama um velferð þeirra.
Það er ekki þjóðerniskenndin sem er að buga mig þegar
kemur að hvalkjötsáti eða það að ég „láti enga fjandans
útlendinga segja mér hvað ég megi og hvað ekki“. Hvalkjöt
er einfaldlega gott, það er hollt og ég er hlynnt hvalkjötsáti
einmitt vegna þess að ég er bæði dýra- og
mannvinur.
Kjúlli gegn hval
Í hugum okkar sem teljum okkur til dýravina
er ekki nóg að eitthvað sé bæði hollt og gott.
Það skiptir líka máli að vel sé farið með dýr
meðan þau lifa og vel sé staðið að slátrun
þeirra. Hvort mynduð þið vilja vera hvalur
eða kjúklingur? Ég myndi velja að vera
hvalur og synda frjáls um heimsins höf. Æfa
gosbrunninn minn og láta ferðamenn mynda mig í fallegum
dýfum. Vissulega eru sigrar og sorgir líka neðansjávar og
alltaf einhver hætta á að ég endi sem steik í grillpartíum.
Velji ég hins vegar að vera kjúklingur eru yfirgnæfandi líkur
á að ég endi í þröngu verksmiðjubúi, velferð mín upp á náð
og miskunn starfsmanna þar komin, og alveg víst að ég endi í
umbúðum í stórmarkaði.
leður og loðskinn
Reglulega lendi ég samræðum (þegar ég segi samræður á ég
við að ég ræði og annar hlustar) við mér meiri dýravelferðar-
sinna. Þeir tilkynna mér hátíðlega, íklæddir leðurskóm og
loðkraga, að þeir myndu aldrei láta hvalkjöt inn fyrir sínar
varir. Ég efast ekki um það eitt augnablik að hvalir séu
skynugar skepnur, en það á líka við um önnur dýr sem við
borðum eða nýtum í leður eða loðskinn. Ég sé ekki muninn á
hval eða kú – og hafandi alist upp í sveit hef ég þekkt margar
„Hvort mynduð þið
vilja vera hvalur
eða kjúklingur?
Ég myndi velja
að vera hvalur og
synda frjáls um
heimsins höf.“