Kjarninn - 20.02.2014, Blaðsíða 76

03/06 Knattspyrna
en hann tók við einu helsta stórveldi enskrar knattspyrnu-
sögu, Everton, árið 2002. Everton hafði þá gengið í gegnum
afar myrkt tímabíl undir stjórn vondra knattspyrnustjóra þar
sem hvert tímabil var barátta við fall. Og þar sat hann í ellefu
ár.
Moyes-tíminn hjá Everton var mikil framför frá árunum
á undan. Liðið náði að sýna mikinn stöðugleika. Lenti meira
að segja einu sinni í fjórða sæti á þriðja tímabilinu hans
við stjórnvöllinn og var alltaf í topp átta nema einu sinni.
Samhliða ávann hann sér verðskuldaða virðingu fyrir það
að „wheela og deala“ afburðavel. Með því er átt við að Moyes
þótti gríðarlega naskur við að kaupa leikmenn ódýrt en selja
á toppverði. Fræg dæmi um þetta eru Joleon Lescott, Jack
Rodwell og Wayne Rooney. Fyrir þetta fékk hann viðurnefnið
„Dithering Dave“. Arfleifðin sem hann skildi eftir sig var sú
að David Moyes væri töframaður sem kýldi alltaf yfir vigt,
sýndi afburðaklókindi á leikmannamarkaðnum og hefði
skilað Everton mun hærra en félagið hafði í raun burði til. En
er þetta allt saman satt?
með „hnífa í byssubardaga“
Greinarhöfundur hefur séð 95 prósent Everton-leikja undan-
farna áratugi og er því í ágætu færi til að svara þessari
spurningu. Og stutta svarið er nei.
Everton er sögulega stórlið. Félagið hefur unnið ensku
deildina níu sinnum (einungis Manchester United, Liverpool
og Arsenal hafa unnið hana oftar), varð Evrópumeistari árið
1985 og vann FA-bikarinn síðast árið 1995. Saga liðsins er
því glæsileg. David Moyes umfaðmaði hana hins vegar ekki.
Hans lína, sem stuðningsmenn Everton meðtóku eins og
gíslar haldnir Stokkhólmsheilkenni, var sú að Everton væri
í raun ekki samkeppnishæft lið í nútímafótbolta og allan
árangur liðsins ætti að skoða í því ljósi. Þessi sýn kristallaðist
vel í viðtali sem hann veitti fyrir leik við Miðausturlandafjár-
magnað Manchester City-lið í september 2011 þegar Moyes
líkti stöðunni á þann veg að lið hans væri að fara „með hnífa
í byssubardaga“. Leikurinn tapaðist auðvitað.