Innsýn - 01.08.1987, Blaðsíða 3

Nafn hennar var Margrét.
Hún reyndi að samlagast
okkar hóp, en við héldum
henni fyrir utan. Hún sat
alein og borðaði í
matarhléum og var valin
síðust þegar kosið var í
lið í íþróttum og var
gjörsamlega utangarðs
félagslega séð. Við komum
okkur ósjálfrátt saman um
að skipta okkur ekki af
henni.
Að minnsta kosti gerðum
við það þar til um það bil
á miðjum vetri að hún varð
skotin í Ragga. Við trúðum
ekki eigin eyrum. Raggi
var kvennagullið og hafði
nóg af peningum. Hann var
alltaf í nýtísku fötum og
hann átti Trans Am. Hann
mundi aldei líta við
stelpu eins og Möggu. En
því miður leit út fyrir að
hún væri sú eina sem
fattaði þetta ekki.
Allir komust að áhuga
hennar á Ragga í laugar-
dagskvölds heimboði. Þegar
hún labbaði inn, störðu
allar á kjólinn hennar sem
var minnst þrisvar sinnum
of stór, á fitugljáandi
hárið hennar og á skær-
græna platform skóna.
Hún eldroðnaði og gat
naumlega stunið upp "Hæ".
Nokkur okkar muldruðu
einhverja kveðju á móti og
héldu áfram við það sem
við vorum að gera. Hún
settist hjá Díönu, að því
er virtist án þess að taka
eftir flissinu umhverfis
sig. Hún hallaði sér að
Díönu og sagði, "finnst
þér Raggi ekki sætur?"
Díana fór að skelli-
hlæja. "Finnst þér Raggi
sætur? Ertu skotin í
honum?" Magga horfði í
áttina að Ragga með glampa
í augunun og kinkaði
kolli. Hún var svo
upptekin af honim að hún
tók ekki eftir því þegar
Díana skaust þangað sem
við vorum. "Magga er
skotin í Ragga", hvíslaði
Díana. Sonja, Veronika og
Stella flissuðu, og
sprungu síðan af hlátri.
Ég horfði b ara á þetta án
þess að aðhafast nokkuð.
Mig langaði að segja: "Er
það ekki í lagi þó hún sé
skotin í Ragga?", en það
varð ekkert úr því.
Stella flýtti sér til
Ragga og hvíslaði að
honum. Hann gretti sig í
áttina til okkar og lyfti
annarri augnabrúninni.
Hinar þrjár stelpurnar
kinkuðu kolli. Ég stóð
kyrr og skammaðist mín
fyrir vinkonur mínar.
Hann leit í áttina að
Möggu. Hún brosti var-
færnislega og hann öskraði
af hlátri. Síðan snéri
hann sér að kærustunni
sinni. Magga giskaði
ábyggilega á hvað hann var
að segja henni því hún
þreif kápuna sína og hljóp
út. Ég vorkenndi henni.
Ég kom heim um mið-
nætti. Ég velti því fyrir
mér hvað ég gæti gert
fyrir Möggu án þess að
tapa áliti sjálf. Næsta
dag hringdi ég til hennar.
Rödd hennar var óstyrk
þegar hún svaraði.
"Hæ," sagði ég "þetta
er Brynja. Hvernig líður
þér?"
"Mér líður sæmilega.
Það var fallega gert af
þér að hringja, en ég verð
því miður að hlaupa,
bless.
"Bíddu aðeins," hrópaði
ég, en það eina sem ég
heyrði var sónninn í
símanum.
Mánudagsmorguninn,
þegar stelpurnar sáu Möggu
aftur, hlógu þær og
byrjuðu að hvísla sín á
milli. Alla vikuna hélt
þetta áfram. Á hvíldar-
deginum varð þetta enn
verra.
Magga kom ekki venju-
lega á guðsþjónustu en
þennan hvíldardag kom hún.
Hún labbaði þvert yfir
salinn og settist hjá
Ragga. Lísa, kærastan
hans, varð alveg óð. Ég
var mjög hissa á þessu
líka en var samt ekki
viðbúin því sem Lísa
gerði. Hún hvíslaði, þó
nógu hátt til þess að
allir gátu heyrt það:
"Afsakaðu Magga, en
Raggi situr ekki hjá
stelpum í sturtugardínum."
Allir hlógu. Magga
byrjaði að gráta en ég var
ennþá of hrædd um að
skemma eigið álit til þess
að aðhafast nokkuð. Hún
reis á fætur og reyndi að
koma sér út eins fljótt og
hún gat, en velti heilum
bunka af sálmabókum á
leiðinni sem hrundu á
gólfið með heilmiklum
skarkala.
Ég ákvað að ég yrði að
gera eitthvað svo að ég
læddist út. Ég fann Möggu
sitjandi samansokkna á
tröppunum aftast í
kirkjunni, með andlitið
falið í höndunum. Ég
settist á þerpin við hlið
hennar. Hún lyfti höfðinu
og leit á mig. Andlit
hennarvar grátbólgið, og
hún sagði við mig: "Mér
var sagt að þið í þessum
skóla væruð öðruvísi, en
þið eruð alveg eins og
hin, og ég held það ekki
út lengur. Bara vegna þess
að ég er ekki rík eins og
þið hin og hef ekki efni á
að líta eins vel út og þið
þurfið þið ekki alltaf að
pína mig. Ég meina, ef
allir eru svona, hvers
vegna þá að lifa?"
Ég starði á hana og
reyndi að finna eitthvað
að segja. "Magga," byrjaði
Innsýn 2.-4. tbl. 1987
3