Innsýn - 01.08.1987, Blaðsíða 4

ég, en hún rauk á fætur,
andlitið samanherpt af
reiði.
"Nei!" hrópaði hún
"farðu aftur til fábján-
anna þarna inni, þaðan sem
þú komst." Svo hljóp hún
burt.
Þegar ég sá Möggu í
skólanum mánudagsmorgun
heilsaði ég henni. Hún
virtist óörugg og svaraði
mjög lágróma.
Rétt í því kallaði
Veronika á mig og ég
flýtti mér burt svo enginn
sæi mig með Möggu. Seinna
skammaðist ég mín fyrir
sjálfa mig, en vissi samt
ekki hvað ég átti að gera.
Mánuðurnir liðu og það
leit út fyrir að kringum-
stæðurnar versnuðu fyrir
Möggu. Allir lögðust á
eitt um að gera henni
lífið leitt. Ég verð að
viðurkenna að ég var
ekkert betri en aðrir
vegna þess að ég þorði
aldei að halda með henni.
SÍMTAL
Það var komið fram í
maí mánuð áður en ég
raunverulega hugleiddi
málið á ný. Mamma og pabbi
voru í helgarferðalagi,
þannig að ég var ein heima
og mér leiddist hrylli-
lega. Ég lá fyrir framan
sjónvarpið þegar síminn
hringdi. Ég flýtti mér að
svara símanum. "Halló,
þetta er Brynja."
Mjög lágvær rödd sagði:
"Hæ Brynja. Þetta er
Magga. Get ég aðeins talað
við þig?"
"Oá, auðvitað," svaraði
ég. Hún reyndi að segja
eitthvað, en grét þess í
stað.
"Hvað er að, Magga?"
"Allt," svaraði hún.
"Segðu mér hvað er um
að vera."
"Þú veist, það er þetta
með skólann - með alla
hina krakkana. Þú veist
hvað ég meina. Þú ert sú
einasta sem hefur reynt að
vera almennileg við mig.
Ég þoli þetta ekki
lengur."
Ég fann fyrir örvænt-
ingunni bak við það sem
hún sagði. Maginn í mér
herptist saman. "Hvað
meinarðu?"
"Ég er alein hér, og ég
ætla að enda þetta allt
saman. Ég hef hníf hérna
hjá mér."
"Þegar hér var komið
sögu var mér allri lokið
og ég var dauðhrædd. Ég
átti erfitt með að draga
andann og ég svitnaði á
höndunum. "Hvað ætlarðu að
gera við þennan hníf
Magga?"
"Skera mig á púls."
Rödd hennar var einum of
róleg. Mér varð ískalt
allt í einu.
"Bíddu" hrópaði ég.
"Bíða eftir hverju? Hér
er enginn sem getur
stöðvað mig."
"Það er svo margt sem
þú átt eftir ólifað,"
flýtti ég mér að segja.
"Gefðu okkur tækifæri til
þess að kynnast þér."
"Ég er allt öðruvísi en
þið," hrópaði hún. "Ég er
fátæk. Ég kem aldrei til
með að passa inn í hópinn.
Þið eruð öll svo heppin.
Þið fáið allt sem ykkur
langar í og þar að auki
eigið þið tvo foreldra. Ég
bý hjá áttræðri frænku sem
heldur því fram að ég
þurfi ekki á nýjum fötum
að halda eða láta klippa á
mér hárið." Hún byrjaði að
gráta aftur. "Ég ætla að
leggja á núna og yfirgefa
þeta allt saman."
"Bíddu aðeins," þrábað
ég hana. Lofðu mér að
hjálpa þér."
Hún sagði ekki neitt
góða stund en eitt
augnablik hélt ég að allt
væri um seinan. "Hvernig?"
sagði hún að lokum.
Tortryggnin var greinileg
í rödd hennar, en samt
fann ég á henni að hún
þráði hjálp.
Ég hugsaði mig um eitt
augnablik og datt svo
nokkuð í hug. "Mannstu
þegar þú komst í kirkju?"
byrjaði ég.
"Þar tilbiðjum við Guð
sem raunverulega getur
hjálpað okkur. Hann er
frábær, ég veit að hann
getur hjálpað þér."
"Hvernig gæti hann
hjálpað mér?" Hún var
raunverulega hissa.
"Það eina sem þú þarft
að gera er að biðja.
Reyndu það, ég skal hjálpa
þér. Komdu svo hingað til
mín og ég skal hjálpa þér
með hárið og það allt
saman. O.K.?"
"Allt í lagi." Hún
sættist á þetta að lokum.
"Kenndu mér að biðja."
Ég kenndi henni að tala
við Guð rétt eins og hún
væri að tala við mig og
segja honun allt af létta.
"Guð," byrjaði hún
varfærnislega, "ég vona að
þú sért að hlusta núna,
því ég þarf á þér að
halda. Mér finnst allir
vera svo vondir og lokaðir
gagnvart mér. Mundir þú
vilja hjálpa mér? Þakka
þér fyrir að senda Brynju
sem vin."
Þegar hún var búin
spurði ég hana hvort henni
liði betur. Hún sagði að
sér liði betur og sagðist
mundi koma til mín
augnabliki seinna.
BREVTINGAR
Það var gaman að klippa
Möggu og hjálpa henni til
þess að breyta gjörsamlega
um útlit. Hvorug okkar
► BLS.23
4