Innsýn - 01.08.1987, Síða 6

virtist undrandi yfir
þekkingu minni. "Ég
erfitt með að muna hluti,
en þetta man ég."
Við vorum komnar að
skólalóðinni, og mér létti
að sjá vini mína. "Það
var gaman að hitta þig"
sagði ég við Sóley, um
leið og ég flýtti mér í
burtu. "Sjáumst síðar."
Ég sá hana fyrr en ég
reiknaði með. Þegar ég
kom í skólastofuna mína
ásamt vinum mínum, tók ég
eftir því að hún stóð
aftast í bekknum og
veifaði til mín. Sandra,
ein vinkvenna minna sá
hana einnig.
"Æ nei", andvarpaði
hún, "Ekki segja mér að
þeir hafi sett hana hér í
þennan bekk."
Þú átt við Sóley?"
"3á, hún er skrítin.
Hún hefur fallið svo oft,
hún hlýtur að vera alla
vega þremur árum eldri en
við hin."
"Henni hlýtur að
finnast skrítið að vera
hér," sagði ég.
"Hún? Ég er ekki viss
um að hún hafi nóg vit til
þess að gera sér grein
fyrir því. Hún er sí
hlæjandi. Ég þoli ekki
hláturinn hennar. Hún er
eins og norn!"
"Ég tók eftir því",
sagði ég. "Við gengum
saman í skólann í morgun."
Sandra leit á mig furðu
lostin. "Ekki segja mér
að þú ætlir þér að vingast
við hana?", sagði hún.
"Við þurfum ekki á henni
að halda. Og við viljum
hana ekki."
Bjallan endaði frekari
samræður, en þegar fysta
kennslustundin var liðin
tók ég eftir því að Sóley
beið mín við dyrnar. Ég
gekk framhjá henni og
kepptist við að tala við
Söndru. Ég vonaðist til
þess að Sóley fattaði hvað
ég ætti við.
Hún skyldi það ekki.
Hún beið mín að loknum
skóladeginum.
"Fara heim núna?"
spurði hún.
"Nei, ég þarf að fara
út í íþróttasal og síðan
að gera smá verkefni fyrir
heimilisfræðina.
"Oh." Rödd hennar
virtist tóm, "ég vona að
við ganga saman heim." Hún
andvarpaði. "Oæja,
kannski seinna", sagði
hún.
"3á, kannski seinna,"
sagði ég kurteislega.
Þar sem ég átti marga
vini, og ég tók þátt í
miklu félagsstarfi, tókst
mér að forðast þetta
EG VAR EKKI VINKONA
HENNAR. STAÐREYNDIN
VAR SO AD HON VAR MER
EKKERT.
"seinna". En á morgnana
tókst mér ekki eins vel að
forðast hana. Sóley
virtist bíða mín, og þó að
ég legði af stað á
mismunandi tímum þá
virtist það alltaf enda
með því að ég gekk með
henni í skólann.
Á síðasta skóladegi
fyrir jólafrí vorum við
vinkonurnar vanar að færa
hvor annarri gjafir
-ekkert stórt né dýrt,
bara eitthvað lítið sem
hentaði viðtakandanum
vel. Meðal pakkanna á
skrifborðinu mínu þennan
dag, fann ég einn frá
Sóley. Er ég fálmaði á
pappírnum fann ég að augu
Sóleyjar hvíldu á mér.
Það gerði mig vandræða-
lega. Hvers vegna gerði
hún þetta? Ég var ekki
vinkona hennar. Stað-
reyndin var sú að hún var
mér ekkert.
Að lokum tók ég síðasta
límbandið af, opnaði
pakkann klaufalega og út
kom appelsínugulur nylon
bakpoki. Einmitt sama
tegund og allir krakkarnir
voru með í skólanun. Allir
nema ég. Ég hafði litið á
slíkan eitt sinn, en lagði
hann frá mér jafnfljótt
þegar ég sá verðmiðann.
Sóley var enn að horfa
á mig. Ég leit upp og
augu okkar mættust.
Augnablik horfðumst við í
augu? Síðan roðnaði hún og
leit niður.
Ég gekk heim með henni
þennan dag. "Þakka þér
fyrir bakpokann." sagði
ég. "En þú hefðir ekki
átt að gera þetta. Ég gaf
þér ekkert."
"Þarft ekki", sagði hún
hljóðlega. "Þú vinur
minn."
Mér leið enn verr nú.
"Ég get ekki tekið við
þessu", sagði ég. "Þetta
er of mikið."
"Ég vil að þú hafir
þetta."
"Þú hefur ekki efni á
þessu."
Hún rétti úr sér ánægð
á svip. "Ég efni á
þessu," sagði hún. "Ég
vinn"
"Þú gerir hvað?"
"3á. Ég passa krakka
og er í garðvinnu á
sumrin."
Ég vissi ekki hvað ég
ætti að segja. Ég hélt
bakpokanun.
öólafríið var búið, og
skólinn var tekinn til
starfa aftur þegar
Kristín, íslenskukennarinn
okkar lét okkur skrifa
ritgerð. Efnið átti að
vera: "Minnisverður
6