Innsýn - 01.08.1987, Blaðsíða 20
ég, vorum látnir vera í
vélinni á flugbrautinni í
Beirut. Við sátum í
farþegarýminu undir
vökulum augum télf
Amal-hermanna. í fréttum
var sagt frá hinum
steikjandi hita í vélinni,
en í rauninni var hitinn
ekki ofsalegur. Það var
vegna þess að kælibúnaður
vélarinnar gekk alla þessa
17 daga og brenndi 50. 000
lítrum af steinolíu. Þrátt
fyrir það var andrúms-
loftið þrúgandi og
daunninn frá hinum
yfirflóandi salernum var
viðbjóðslegur. Hver
dagurinn leið af öðrum og
samningum um lausn okkar
virtist ekkert miða áfram.
Hver ný afleysingasveit
varðmanna sem kom um borð
í vélina rótaði í flug-
töskum okkar. í hvert
skipti þurfti ég að fara
og leita að sokkum,
nærfötum og Biblíunni
minni sem hafði verið
fleygt á tvist og bast. Ég
útskýrði fyrir varð-
mönnunum að mér væri
Biblían það sama og
Kóraninn væri þeim. Og þó
að þeir krypu í átt að
Mekka á bænamottum í
flugvélaganginum fimm
sinnum á dag fannst þeim
trú okkar illskiljanleg,
einkum bænir okkar fyrir
öðrum.
Þó voru þessir verðir á
sinn hátt nærgætnir.
Amalarnir voru af öðru
sauðahúsi, hófsamari hópur
en þeir sem upphaflega
höfðu rænt vélinni. Þegar
Phil tók að þjást að því
er virtist af kongulóar-
biti sem illt hafði
hlaupið í, tóku verðirnir
þátt í áhyggjum okkar, og
sjúkrabíll fór með hann í
bandaríska spítalann þar
sem honum var veitt
læknishjálp.
Þá vorum við Kristján
orðnir einir eftir í
vélinni. Ég hafði frá
upphafi vitað að Kristján,
sem var 45 ára gamall,
væri óvenjulegur maður.
Fyrir utan hina löngu
starfsreynslu sína í
fluginu er hann vígður
lúterskur prestur og hafði
áður þjónað söfnuði í
heimaborg sinni, Cascade,
Idaho. Ég vissi að trú
hans var sönn og hrein, og
það varð augljóst þegar ég
las í einu af dagblöðunum
sem fangaverðirnir færðu
okkur að faðir hans, 88
ára gamall, hefði dáið á
heimili hans í Idaho.
Kristján hafði ekki séð
blaðið. Mér fannst ég
verða að segja honum
tíðindin. Þegar ég gerði
það tók hann fréttinni með
kristilegri stillingu.
Hann trúði því að faðir
hans væri öruggur hjá Oesú
ekki síður en við.
Kristján hafði sína
eigin Biblíu og notaði
tímann þessa endalausu
daga til að lesa hana
spjaldanna á milli, allt
frá Sköpunarsögunni til
Opinberunarinnar, nokkuð
sem hann hafði ekki gefið
sér tíma til að gera áður.
Við og við ræddum við
markverð ný skilnings-
atriði sem okkur opnuðust
við Biblíulesturinn. Og
hápunktur hvers dags,
venjulega um klukkan fimm,
var sameiginleg bænagjörð
okkar.
Ég mun ævinlega minnast
hins fyrsta sunnudags.
Helgidómur okkar var
túristafarrýmið; kirkju-
bekkur okkar þrjú sam-
liggjandi sæti. Og þrátt
fyrir okkar krukkluðu,
óhreinu einkennisbúninga
og ruslið eftir varð-
mennina, tómar gosdósir og
matarleifar, var helgiblær
yfir umhverfinu. Við hófum
guðsþjónustuna með
sameiginlegri bæn; við
þökkuðum Drottni fyrir
gæsku hans og handleiðslu;
við báðum um styrk til að
hlýða vilja hans.
Verðir okkar sem
venjulega voru með hark og
háreysti og voru sí-
syngjandi arabiska söngva,
horfðu á okkur í for-
vitnislegri þögn.
Og þó að ég hefði enga
messusöngsbók söng ég
lofsöngva:
"Ó, Drottinn, hversu
vegsamlegt er nafn þitt um
alla jörð!"
"Gangið inn um hlið
hans með lofsöng, í
forgarða hans með sálmum."
Ög "Leitið fyrst ríkis
hans og réttlætis, þá mun
allt þetta veitast yður að
auki."
Ég söng sálma og
ritningargreinar sem ég
kunni utanbókar. Ég var
utanvið óloftið þessa
þrúgandi farþegarýmis,
aftur hjá Phyllis,
syngjandi lofsöngva í
litlu óháðu kirkjunni
okkar í Richmond.
Þá kom predikunin.
Kristján, hinn vígði maður
Guðs, hvarf aftur gegnum
árin, sökkti sér djúpt í
Biblíuna, talaði um von,
um fögnuð, um ást okkar á
Drottni.
Nú vorum við Kristján í
sporum Páls og Sílasar að
syngja Drottni lof í
prísundinni í Makedoníu.
Og alveg eins og Oesús
hafði lofað, "hvar sem
tveir eða þrír eru saman
komnir í mínu nafni", var
hann hjá okkur nú.
Loksins, þann 30. júní,
vorum við öll leyst úr
haldi.
Hvað man ég nú, næstum
ári síðar, frá þessum 17
dögum? Ég minnist hinnar
20