Alþýðublaðið - 11.04.1924, Blaðsíða 3

Nýbýiamálið.
iii.
„Ætlarðu að láta hrausta hönd
hinztan taka slaginn
eða skyggnaat eftir strönd
undir liðinn daginn?“
Jporsteinn Erlingsson.
Nei. Ég vil ekki láta sleppa
stýri fleytunnar, þó aum sé. Ef
formaðurinn eða formennirnir, sem
nú eru, reynast ekki stöðu sinni
vaxnir, þá kemur röðin að há-
setunum. Éeir verða að taka
stjórnvðlin í sínar hendur og ná
landtöku, þó seint só.
Yitanlega mun tómt mál að
benda þingheimi vorum á nokkurt
stórmál með það fyrir augum, að
slíkt verði afgreitt nú, er þegar
er orðið svo áliðið á þessu þÍDgi,
enda munu vinnumenn vorir íús-
astir á að smeygja sér undan
öllum stórræðum.
Engu að síður skal þó enn einu
sinni drepið lauslega á það stór-
mál, sem kemur hverjum þegni
þessa lands við og verður, ef
þjóðin á sér nokkra framtíð, tekið
rækilegar til athugunar s.iðar meir,
og það er nýbýlamálið.
Sú var tíðin, að íslenzki land-
búnaðurinn var hægri hönd þjóð-
arinnar, og þegar hann var í sem
mestum blóma, lifðu þegnar lands- ]
ias yflrleitt betur en nú, enda
var ólíkt betra jafnvægi milli allra
stétta, sem landið byggðu. Þjóðin
var nægjusamar , — sparsamari,
lifði meira á því sem landið gaf
af sér, heldur m af því, sem
aðrar þjóðir fn .mleiddu. Feður
vorir vissu, að kostir landsins
voru tífalt meir en handa þeim,
sem landið byggim.
Pað er olt latið fjúka, þegar |
verið er að tala um >landsins
gagn og nauðsycjart, að íslenzka
þjóðin sé »fátæk og fámenn<, en j
— eru íslendingar ekki nógu j
ríkir til að láta mö;g hundruð :
þegna sinna ganga atvinnulausa,
og er hún ekki nógu fjölmenn til
slíks hins sama?
Til að útiýma til fulinustu nú-
ríkjandi atvinnuleysis-átumeini,
þarf fyrst og fre ost það, að þing
og stjórn taki töggsamlega í þá
tauma, sem til viðreisnar lúta,
en það er að þjóðnýta óll hin
stœrri atvinnufyrirtœki í landinu,
og svo kemur hitt að dreifa svo
því starfsmagni, sem í landinu er,
að allar hendur hafi nægilegt að
starfa án þess, að jafnvægi hvers
atvinnurekstrar íyrir sig geti rask-
ast eða beðið tjón.
Engum meðaigreindum manni
i
dyist, að í mörgum sjávarþorpum
hér á iandí er orðinn óeðlilegur
fjðldi af fólki, en í raun og veru
er þetta ekki nema eðiilegt, þár
sem sveitir landsins hafa hvorki
viljað eða haft framtak í sér tii
að bjóða efnalitlu fólki að lifa
sjáhstæðu lífl þar. Er því íslenzku
þingi og islenzkri stjórn ekki meirí
minkun að bæta úr þessu heldur
en frændþjóðum vorum. Megúm
við sannarlega mikið af þei m læra
í þessu efni, og sannailega meg-
um við blygðast okkar fyrir að
heita þjóð, sem stundar kvikfj'ár-
rækt og fiskveiðar, en vera það
ekki.
Hvað hafa frœndur vorir
Danir gert?
Éair hafa varið of fjár til ný-
lýla-bygginga, og því fé telja þeir
vel varið, en hvað höfum við
gert í því máli?
Bókstaflega ekkl neitt! Pingið
heflr ekki minst á það nú frekar
en að það væri tungulaust, þó
sýnilegt væri, að í því feldist
bjargráð. —
Reykjavikurborg hefir nú orðið
yfir miklu landrými að ráða, ~
landrými, sem væri einkar-hentugt
til nýbýlaræktunar, ekki hvað BÍzt
vegna þess, að landið liggur að
sjó að mestu leyti. —
En okkur vantar peningana segja
Edgar Rice Burroughs:
Tarzan og gimsteinar Opar-borgar.
: - j
trúarmaður1) lygi. Það gat reyndar verið, að hann gerði j
það ekki, og ef hann segði satt, var uppástuuga hans i;
ekki ótæk; ekki veitti af bardagamönnum — einkum j
hvítum, þegar þeir í tilbót voru kunnugir herbrögðum j
Evrópumanna.
Achmet Zek gretti sig, og Werper skelfdist; en Werper i
þekti ekki Achmet og vissi eigi, að hann gretti sig
gjarna, þegar aðrir brostu, og brosti, þegar aðrir urðu
þungbrýnir.
„Og hafir þú logið að mór,“ sagði Achmet Zek, „drep !
ég þig, hve nær sem er. Hvað viltu fá annað en lif þitt
fyrir þjónustu þina?“
„Hér vil ég mega vera fyrst um sinn,“ svaraði
Werper. „Ef ég stend mig vel, geturðu siðar launað
mér, ef þig lystir.“ Werper kaus i bili að eins að halda
lifinu. Samningar tókust, og Albert Werper herforingi
var orðinn félagi i ræningjahópi hins illræmda Achmets
Zeks.
Mánuðum saman var Belginn með þessum hálfviltu j
föntum; hann stóð þeim i engu að baki i grimd og ofsa. ;
Achmet Zek háfði nákvæmar gætur á honum, og svo
fór, að hann bar til hans meira traust, tók að ráðfæra
sig við hann og gaf honum frjálsari hendur.
Loksins gerði Achmet Werper að trúnaðarmanni j
sinum. Hann hafði lengi búið yfir stórvirki, en aldrei
1) Múhameðstrúarmenn kalla þá, si m eru annarar
trúar, vantrúaða. Þýð, jj
þorað að leggja i það. Nú, þegar hvitur maður var i
þjónustu hans, var liklegt, að verkið mætti takast. . ,
„Hefirðu heyrt getið um mann, sem nefndur er
Tarzan?" sagði Achmet við Werper.
Werper kinkaði kolli. „Heyrt hefi ég hans getið, en
ekki þekki ég hann.“
„Yæri hann ekki, gætum við óáreittir rekið starf
okkar með miklu betri árangri," hélt Achmet Zek
áfram. „Árum saman hefir hann barist við okkur og
rekið okkur úr auðugasta landinu. Hann hefir vopnað
svertingjana, svo að þeir geti rekið okkur burtu, er Við
viljum „verzla". Hann er ákafiega rikur. Gætum við á
einhvern hátt látið hann greiða okkur of fjár i gulli,
væri okkur borgið fjárhagslega, og við fengjum dálitla
hefnd fyrir margra ára óþægindi og fjártap vegna
aðgerða hans.“
Werper tók vindling úr gimsteinum settu hulstri og
kveíkti i.
„Og þú kant ráð til þess að láta hann borga?“ spurði
hann.
„Hann á konu,“ svaraði Achmet Zelc, „sem sagt er
að sé mjög falleg. Hún myndi seljast háu verði lengra
norður frá, ef eklti fengist lausnarfé hjá Tarzan.“
Werper varð hugsi. Achmet Zek beið svars. Werper.
var um og ó að hjálpa til þess að selja hvita konu i
ánauð tií kvennabúrs einhvers höfðiugjans. Hann leit
á Achmet Zek. Hann sá Arabann hnykla brýrnar og
gat sér til, að hann hefði lesið i huga sinn. Hverja
þýðingu hafði það fyrir Werper að neita? Lif lians var
i höndum þess i þrjóts, sem verðlagði lif vantrúaðs,
iægra en hundshf. Werper elskaði lífið. Hvað kom hpn--