Baldur - 01.03.1946, Blaðsíða 4

4
B A L D U R
TILKYNNING.
H.F. EIMSKIPAFÉLAG ÍSLANDS.
Undirritaður tilkynnir hérmeð, að frá og með 1.
marz 1946 breytist nafnið á úrsmíðavinnustofu minni úr:
Ursmíðavinnustofa Skúla K. Eiríkssonar í: TJrsmíða-
vinnustofa Arne Sörensen.
Virðingarfyllst
ARNE SÖRENSEN
úrsmiður.
Eústj ópastadan
við kúabú bæjarins á Seljalandi
er laus til umsóknar frá 1. apríl n. k. — Umsóknir
sendist undirrituðum, sem gefur allar upplýsingar um
starfið, fyrir 15. næsta mánaðar.
Isafirði, 18. febrúar 1946.
Bæjarstjóri.
Auglýsin^ um útsvör
Samkvæmt ákvörðun bæjarstjórnar ísafjarðar ber
útsvarsgreiðendum hér í bænum að greiða fyrirfram
upp í útsvör þessa árs, allt að 50% af játsvarsupp-
hæð sinni árið 1945. Fyrirframgreiðslu þessa ber að
inna af hendi í fernu lagi, með gjalddögum 1. marz,
1. apríl, 1. maí og 1. júní. Kaupgreiðendum ber sam-
kvæmt útsvarslögunum, að annast útsvarsgreiðslu
starfsfólks síns.
Þess er óskað, að atv-innufyrirtæki og aðrir, sem
hafa fólk á launum, sendi innheimtu bæjarsjóðs lista
yfir nöfn starfsfólks síns, nú fyrir mánaðamótin.
Isafirði, 16. febrúar 1946.
Bæjarstjóri.
Aðalf undur.
Aðalfundur Hlutafélagsins Eipaskipafélags Islands verður
haldinn i Kaupþingsalnum i húsi félagsins i Reykjavík laug-
ardaginn 1. júní 1946 og hefst kl. U/2 e. h.
DAGSKRA:
1. Stjórn félagsins skýrir frá hag þess og framkvæmdum4 liðnu
starfsári og frá starfstilhöguninni á yfirstandandi ári og á-
stæðum fyrir henni og leggur fram til úrskurðar endur-
skoðaða rekstrarreikninga til 31. desember 1945 og efna-
hagsreikning með athugasemdum endurskoðenda, svörum
stjórnarinnar og tillögum til úrskurðar frá endurskoðcnd-
um.
2. Tekin ákvörðun um tillögur stjórnarinnar um skiptingu árs-
arðsins.
3. Kosning fjögurra manna í stjórn félagsins í stáð þeirra, sem
úr ganga samkvæmt félagslögunum.
4. Kosning eins endui’skoðanda i stað þess, er frá fer, og eins
varaendurskoðanda.
5. Umræður og atkvæðagreiðsla um öhnur mál, sem upp kunna
að verða borin.
Þeir einir geta sótt fundinn, se:.i hafa aðgöngumiða. Að-
göngumiðar að fundinum verða afhentir hluthöfum og um-
boðsir.önnum hluthafa í skrifstofu félagsins í Reykjavík dag-
una 23. og 29. maí næstkomandi. Menn geta fengið eyðuhlöð
fyrir umhoð til þess að sækja fundinn í aðalskrifstofu félags-
ins í Reykjavik.
✓
Reykjavík, 5. febrúar 1946.
STJÓRNIN.
í audnum Afpiku*
Eftir Erik Bergersen.
(Framh.)
gegnuin algerlega óþekkt land. Furðu-
lega hættulegt og erl'itt ferðalag, þar sem
hann svo að segja á hverju augnabliki
lnifði verið i yfirvofandi lífshættu.
Caillé hafði útbúið sig til ferðarinnar
með allskonar smávarning, sem var
mjög hentugur gjaldmiðill i viðskiptum
við negrana, svo sem marglita bómull-
ardúka, glerperlur, pappírsvörur og ann-
að þesskonar, — samanlagt undir 2000
franlca virði. Hann lagði af stað með
kailpmannalest, sem var á leið inn i
landið með vörur frá ströndinni.
Hann hafði sagt foringja leiðangurs-
ins, að hann væri einn þeirra. Egypta,
sem Frakkar hefðu tekið börn að aldri
til fanga, þegar Napoleon fór herferð
sína þangað. Löngunin til að sjá land
feðra sinna hefði knúð liann til að tak-
ast á hendur pílagrímsferð til Egypta-
lands. Þetta var mjög ótrúleg saga, en
menn litu á hann sem trúaðan sérvitr-
ing, scm þeir urðu að sjá í gegnum fing-
ur við. Þar að auki var Egyptaland nógu
langt í burtu til þess, að Caillé gat
óhræddur sagt ósannindasögur um þján-
ingar sínar þar.
Hann varð svo gagntekinn af hlutverki
sínu, að hann þorði ekki einu sinni a.ð
hugsa á móðurmálinu. Hann óttaðist
mjög að upp um sig kæmist við það að
hann talaði upp úr svefninum, eða jieg-
ar hann skrifaði athuganir sínar á
pappírsblöð, sem hann stakk inn á milli
blaðanna í kóraninum sínum. Hefði ein-
hver séð hann skrifa frá vinstri til hægri
var dauðinn vís.
En í hálft annað ár tókst Caillé að
leika hlutverk sitt svo vel, að ekkert
komst upp. Hefði þjófur stolið kóranin-
um hans, var allt húið a.ð vera .. . Átta-
vitann sinn varð hann að fela, en
hann var eina leiðsögutækið, sem hann
jiorði að taka með sér. Með honum ein-
um kortlagði hann leiðina, sem hann
fór um, svo nákvæmlega,.að eftir þyí er
hægt að fara enn þann dag í dag.
Frá ósum Rio Numez hélt hann í aust-
ur inn í landið, eftir bröttum stígum,
sem ekki voru hreiðari en mannsfótur.
Dag eftir dag lá leið hans yfir liá fjöll
og gegnum þykka og daunilla frum-
skóga, stöðugt lengra og lengra inn í
Afriku. Það var hitabeltisloftslag. Mann-
hæðarhátt Guinea-grasið huldi útsýnið á
alla vegu.
Regntíminn stóð yfir. Smálækir breytt-
ust í stórar ár. Caillé stofnaði sjálfum sér
í lífsháska í hvert skipti sem hann jmrfti
að komast yfir þær. Fætur hans urðu
sárir og bólgnuðu, fötin hans rifnuðu á
þyrnunum og þrej’ta og hungur þjáði
hann. En hann gafst ekki upp, hélt hara
lengra og lengra áfram inn í þetta ill-
færa land. Dagleiðirnar voru erfiðar og
langar, en Gaillé hafði aðeins eitt tak-
mark, að komast á ákvörðunarstað sinn,
til hinnar fjarlægu undraborgar, Tim-
huktu.
Jínginn i kaupmannalestinni vissi hvar
Timbuktu var. Og Caillé þorði ekki að
spyrja of áberandi. Þegar talið barst að
Timbuktu, urðu allir dularfullir á svip
og gátu sagt frá hinum fui’ðulegustu
hlutum. En enginn hafði komið þangað.
Enginn hafði talað við mann, sem hafði
verið þar. Timbuktu var aðeins nafn,
menn veifuðu aðeins handleggjunum og
bentu í austurátt, — margar, margar
dagleiðir í austur. Þar var borgin á
bökkum Nigerfljótsins, móður jarðar-
Framh.
ínnar.