Baldur - 23.08.1950, Blaðsíða 1

Hafnargerðin í Neðstakaupstað.
Vinna við hana hefur stöðvast í sumar vegna fjár-
skorts.
Á fjárlögum er áætlaðar til hennar einar 100 þús. kr.
og Landsbankinn hefur EKKI SVARAÐ beiðni um ríkis-
tryggt lán.
Það sem aj er þessu sumri
liefur ekki verið unnið hand-
tak við hafnaraðgerðina í
Neðstakaupstað, það er því
eðlilegt að bæjarbúar spyrji
liverju slíkt sæti og óski skýr-
inga.
Ástæðan fyrir þessu er sú að
fé l'æst ekki til framkvæmda,
A fjárlögum þessa árs eru
einar 100 þús. krónur ætlaðar
til hafnargerðarinnar á Isa-
firði. Þessi upphæð hrekkur
mjög skammt, þar sem áætlað
er að uppfyllingin ' kosti
minnsta kosti 300—400 þús kr.,
auk þess sem margt fleira er
ógert. Til þess að hæta upp
þctta nánasarlega framlag, var
fengin rikisáhyrgð fyrir 400
þús. kr. láni. Var ætlunin að
bjóða út skuldabréfalán l'yrir
þeirri upphæð og ráðgert að af
henni fengist frá Landshank-
anum 250 þús. kr., auk þess
var reiknað með, að lnlstjórar,
sem áttu að vinna við uppfyll-
inguna, fengjust til að taka
nokkurn hluta vinnulauna
sinna í skuldabréfiun, líkt og
gert var þegar Fossavatnsstöð-
in var byggð, en það sem til
vantaði átti að fá frá öðrum að-
ilum.
Snemma í sumar skrifaði
Iiæjarstjóri útibússtjóra Lands
bankans hér á staðnum varð-
andi þessa lánsheiðni. Banka-
stjórinn sendi hréfið rakleitt
suður til aðalbankans, en þeir
háu herrar hafa enn ekki svar-
að, liinsvegar er haft eftir ein-
um bankastjóranum, Isfirð-
ingnum Jóni Maríassyni, að
engin leið sé fyrir Landsbank-
ann að lána fé til þessara fram-
kvæmda, en hann mun hafa
neitað að gefa slcriflegt svar.
Þessi framkoma Landsbank-
ans og nirfilsháttur og þröng-
sýni Alþingis og ríkisstj órnar
veldur því, að vinna við hafn-
argerðina er algerlega stöðvuð
í bili, og með öllu óvíst hvort
úr rætist. Telja má víst, að það,
sem húið er að vinna, eyðilegg-
ist að meira og minna leyti og
verkið verði af þeim sökum
mun dýrara en það þyrfti að
vera, ef hægt væri að ljúka
því án mikilla tafa, auk þess
sem lengur dregst, að arður
fáist af því fé, sem búið er að
leggja í mannvirkið.
Fjármálastjórn eins og þetta
cr algerlega óverjandi. Sú af-
sökun að hér sé fjárskorti um
að kenna verður ekki tekin al-
varlega, meðan ríkistjórn og
Alþingi gera ekki minnstu til-
raun lil að draga úr óþari'a út-
gjöldum ríkissjóðs, og eklci
kostar það síður fé, að láta
mannvirki, sem búið er að
kosta miklu til, eyðileggjast,
eins og útlit er fyrir að hér
verði.
Góð höfn og nægilcgt land-
rými í nánd við hana, er lífæð
hvers bæjarfélags, sem, eins og
Isafjörður, byggir afkomu sína
á sjávarútvegi og siglingum.
Eins og nú standa sakir, er á-
standið í því efni algerlega ó-
viðunandi. Hafnargerðin í
Neðstakau])stað er því mesta
nauðsynj averkið, sem nú er
unnið að hér í bæ. Meðan
henni er ólokið er í raun og
veru tómt mál að tala um
hætta aðstöðu útgerðarinnar í
landi, t.d. fiskþurrkunarstöð
og önnur hliðstæð mannvirki,
sem brýn nauðsyn er að rísi
hér upp, eigi ekki allt að fara
i kalda kol. Meira að segja að-
staðan til afgreiðslu vöruflutn-
ingaskipa er orðin með öllu
óviðunandi.
Það hefur hingað til verið
talið hlutverk Landsbankans
að styrkja með.lánum atvinnu-
vegi landsmanna. Gagnvart ls-
firðingum rækir þessi volduga
stofnun það hlutverk á þann
hátt að svara ekki beiðni þeirra
um lán, sem tryggt er með rík-
isábyrgð, og verja á til að
ljúka mannvirki sem aðalat-
vinnuvegur þeirra liyggist á.
Slíkri framkomu er ekki hægt
að taka með þögn og þolin-
mæði, ekki síst þegar alkunn-
ugt er að Isafjörður hefur orð-
ið mjög afskiptur um alla að-
stoð til verklegra framkvæmda.
Bæjarstjórn má á engan hátt
láta við svo húið standa, en
verður að minnsta kosti að
gera þá lágmarkskröfu til rík-
isstj órnarinnar, að lnin hlutist
til um, að nægilegt fé fáist til
viðbótar þeim 100 þús. kr., sem
áætlaðar eru á fjárlögum til
hafnarinnar, svo að hægt sé að
ganga þannig frá hafnargerð-
inni í haust, að það, sem húið
er að vinna, eyðileggist ekki í
vetur.
------o-------
Fiðlu- og pianó-
hljómleikar.
Tveir ungir tónlista.rmenn,
Ingvar Jónasson, sem útskrif-
aðist úr Tónlistarskólanum í
Reykjavík í vor, og Haukur
Guðlaugsson frá Eyrarbakka,
sem lýkur þar námi næsta vor,
halda fiðlu- og píanóhljóm-
leika í Alþýðuhúsinu annað
kvöld.
Verkefni eru fjölbreytt, en
þrjú þau stærstu eru:
Sonata, eftir Grieg, fyrir
fiðlu og píanó. Sonata, eftír
Beethoven, fyrir píanó. Hauk-
ur spilaði þá sónötu á nem-
endahlj ómleikum Tónlistar-
skólans í vor. Konsért fyrir
fiðlu og strengjasveit, eftir
Bach. Haukur spilar verkefni
strengj asveitarinnar á píanó.
Eins og fyrr segir útskrifað-
ist Ingvar Jónasson, eftir (i
vetra nám, úr Tónlistarskólan-
um í Reykjavík í vor með á-
gætum vitnisburði og meðmæl-
um kennara sinna. Aðalfag
hans er fiðluleikur.
Haukur Guðlaugsson á eftir
einn vetur í Tónlistarskólan-
um. Aðalfag hans er píanóleik-
ur, og þykir hann mjög efni-
legur nemandi.
Aðgangseyrir að þessum
hljómleikum er aðeins 10 kr.
Það ætti því ekki að standa á
bæjarbúum að fjölmenna á þá
og hlýða á leik þessara ungu
og efnilegu manna. Og frekar
ætti það að örfa aðsóknina að
annar þeirra er Isfirðingur.
Ingólíuir Jónsson
skipstjóri
Hann andaðist í Sjúkrahúsi
Isafjarðar 25, júlí s.l.
Ingólfur var fæddur að
Kálfanesi í Steingrímsfirði 27.
júlí 1874. Foreldrar hans voru
þar í húsmennsku og hjá þeim
ólst hann upp á ýmsum hæjum
við Steingrímsfjörð og í því
liéraði átti hann heima fram
til tvítugsaldurs, lengst af í
Tröllatungu í Tungusveit.
Haustið eftir fermingu fór
Ingólfur fyrst lil sjóróðra og
sjómennsku stundaði hann eft-
ir ])að mestan hluta ævinnar,
meðan heilsa og kraftar entust.
Formennsku hyrjaði hann
rúmlega tvítugur á báti, sem
Páll Haldórsson í Hnífsdal átti,
en 7 árum síðar lét hann ásamt
Guðmundi Sveinssyni, kaup-
manni í Hnífsdal, byggja fyrsta
þiljaða vélbátinn hér við land,
Ingólf Arnarson, og varð skip-
stjóri á honum. Bátur þessi har
af öðrum skipum á þeim tím-
um og þótti fær í flestan sjó,
enda sparaði Ingólfur ekki sjó-
sókn á honum og ruddi í því
efni nýjar leiðir. Það má því
með fullum rétti segja að Ing-
ólfur væri brauðryðj andi í út-
vegsmálum, því þegar Ingólfur
Arnarson bætist í fiskiskipa-
flotann verða þáttaskipti i
þeirri atvinnugrein, tímabil
þiljaðra vélbátaútgerðar hefst.
Mest öll árin 1913—1918 var
Ingólfur Jónsson í Danmörku
og Svíþjóð og sá um kaup og
smíði margra háta, sem hingað
voru keyptir á þeim árum og
gerðir héðan út um margra
ára skeið. Tókst Ingólfi þessi
viðskipti mjög giftusamlega og
bátarnir, sem hann lét byggja,
revndust ágæt skip.
Ekki naut Ingólfur meiri
fræðslu í æsku, en þá var títt.
Fyrir fermingu var hann hálf-
an mánuð við nám hjá séra
Arnóri Árnasyni að Felli í
Ivollafirði, og nokkrum árum
síðar tvo vetur á unglinga-
skóla, sem Sigurgeir Ásgeirs-
son, kennari, hélt á Heydalsá
í Steingrímsfirði. Kennsla var
Framhald á 4. síðu.