Nýtt S.O.S. - 01.04.1957, Blaðsíða 14
14 Nýtt S. (). S.------------------------
ana, þó detta linoðnaglarnir ekki lengur
úr. En „Uruguay" reynist ekki gott sjó-
skip. Skipið titrar eins og bassafiðla, þegar
það heggur á undiröldunni.
Vega skipstjóri, sem að vísu er strangur
yfirmaður, en réttsýnn, er orðinn mjög
breyttur í seinni tíð. Hann sefur illa,
brúnt andlit hans er orðið enn hrukkótt-
ara, bros sést ekki í augum hans og eng-
inn lieyrir liann mæla spaugsyrði lengur.
Hann borðar oftast einn í íbúð sinni, en
ekki í stóra borðsalnum við blómum
prýdda skipstjóraborðið, og hann skiptir
sér lielst ekkert af farþegunum.
Haustið 1907 er gengið í garð, en milli
hvarfbauganna verða menn lítt varir þess-
arar árstíðar, sem oft er svo dásamleg í
Evnipu. Vindar blása ekki lengur, veður
er mollulegt og þjakandi. Hráslagalegir
þokubólstrar svífa næstum yfir siglutrján-
um. Loftið er þrungið dimmu mistri.
Fyrsti og annar stýrimaður eru á stjórn-
palli með skipstjóra. Annar og þriðji
stýrimaður skipta með sér vöktum Juans
Hurtados, sem liggur veikur í káetu sinni.
Yfirmennirnir stara út í Jíokuna. St. Pauls
Rock, skerið, sem er næstum við miðjarð-
arlínu milli Afríku og Suður Ameríku, er
hættulega nálægt stefnu skipsins.
Þungt fótatak heyrist í stiganum upp í
brúna.
„Hvað er nú?“ spyr Vega skipstjóri
gremjulega, er Monturiol skipslæknir birt-
ist í dyrunum.
„Senor, Jjað verður að fleygja dósa-
mjólkinni í sjóinn!“
„Dósamjólkin í hafið? Eruð Jrér ekki
með öllum mjalla, læknir? Þér virðist ann-
arst vera dálítið timbraður?"
„Ég hel verið í sífelldum sjúkravitjun-
um í alla nótt. Systir Ines og mér heíur
ekki komið dúr á auga. Yfir tuttugu far-
Jjeganna eru illa haldnir af uppköstum og
innautökum."
„Hafa sjúklingarnir hita?" spurði skip-
stjórinn.
„Nei, engan hita.“
„Nú jæja, læknir. Við rekum yfirmat-
reiðslumanninn þegar við komum til Bar-
celona. En svo mikið veit ég, að í svona
tilfelli á bara að láta sjúklingana fá hafra-
seyð'i!"
„Ég liei Jjegar gefið fyrirmæli um J)að.
Senor. En betra væri, að Jieir hefðu hita.
Þá mundi þetta batna fyrr."
„Og í kvöld átti miðjarðarlínuveizlan
að' vera," m;elti Vega skipstjóri úrillur.
„Haldið þér raunverulega, að dósamjólkin
hafi orsakað ])essi veikindatilfelli?"
„Matreiðslumennirnir segja, að ólga
liafi verið í sumum dósanna, er Jxer voru
opnaðar.“
„En hvað getum \ið tekið til bragðs?"
Vega skipstjóri danglar mælistikunni í
sífellu' í kortaborðið og er þungt hugsi.
„\rið verðum að hafa mjólk handa farþeg-
unum og börnunum."
Monturiol læknir hristir höfuðið. „Við
verðum að kasta allri dósamjólkinni fyrir
borð. Að öðrum kosti lýsi ég allri ábyrgð
al höndum mér.“
Vega skipstjóri yppir öxlum. Svo gekk
hann út að brúarvængnum, gramur á svip,
og starði út í Jjokuna.
Miðjarðariiafsveizlan var aldrei haldin.
Það er farið að bregða birtu, er Monturiol
læknir gengur aftur á fund skipstjórans.