Nýtt S.O.S. - 01.04.1957, Blaðsíða 20

20 Nvtt S. O. S.
,,Caramba, það gctið þið sagt útgerðar-
télaginu í Barcelona! hrópaði Tintore. „Ef
þið lieykist þá ekki á þ\ í. ()g farið nú til
vinnu ykkar!“
Kyndararnir standa í hóp stunclarkorn
og ræðast við.
„Þetta er satt“, mælti þriðji \élstjóri
Ciomez að nafni við Tintore. Síðustu tvo
sólarhringana hafa mennirnir unnið án
þess að fá nægilega hvíld. Alltaf fjórar
stundir vakt og fjórar stundir hvíld. Slíkt
þolir enginn kyndari til lengdar. í morgun
\'oru énn nokkrar sogdælur stíflaðar. Það
stafar af þessum óþverrakolum, sem við
erum látnir hafa."
„Það mun vera nokkur hliðarhalli :i
bakborða. Þér verðið að láta l’æra til kol-
in!“ skipar Tintote. „Þá minnkar lekinn.
Sprungnu plöturnar korna þá upp úr sjó
og þér getið látið setja í nýja hnoðnagla.
Hver veit, hvernig veðrið verður þegar
\ ið komum til Permambuco!"
„Við erum allt of hlaðnir,“ segir annar
vélstjóri. „Ski]rið er alit of hlaðið að fram
an og aftan, en tómt í miðju. Eg hef enga
menn til þess að færa til kolin.“
„Kyndararnir \’erða að flytja kolin úr
stjórnborðsboxunum yfir í bakborðshlið,
þar sem boxin eru hálftóm,“ skipaði Tin-
tore. „Annaðhvort er að hrökkva eða
stökkva í orðanna fyllstu merkingu!“
„Elytjið kolin til sjálfir!“ kallar nú einn
niannanna, sem enn standa í hóp og bíða
átekta að boði beggja vélstjóranna.
Andlit þeirra eru afmynduð af heift og
hatri. í söniu andrá bættust í hópinn kynd-
arar og lemparar, sem voru að koma af
vakt.
„Þið neitið sem sagt að flytja til kolin?“
hrópaði Tintore.
„]á — verkfall!"
„A sjó er ekki til neitt, sent heitir verk-
fall!“
„Kallið það hvað þið viljið!" æpti lít-
ill, svarthærður kyndari.
„Það er þó fjandakorni ekki htegt að
tetlast til að við \ innum tólf tíma kynd-
aravakt og færa svo til kol í þokkabót. Við
getum ekki meira. Þetta er ekkert \rerk-
fa 11. “
„En uppreisn! Til vinnu tafarlaust!"
öskraði annar vélstjóri og dró fram skamm-
byssu. En það hefði hann ekki átt að gera.
Tintore sá nú að kyndararnir voru farn-
ir að lumbra á öðrum vélstjóra. Nú dreg-
ur Tintore líka fram marghleypu sína. Og
nú hófst ægileg háreysti. Kyndararnir fá
liðsauka frá mönnum úr ketilrúminu.
A meðan þessu fór fram hafði einn vél-
stjóranna lilaupið að símanum og tilkynnt
stjórnpallsmönnum:
„Uppreisn í vélasalnum!"
,,Takið nú sönsum!" hrópaði Tintore í.
öllum hávaðanum. „Skipstjóri mun að
öðrum kosti krefjast lögregluaðstoðar frá
Brasilíu!"
„Hvernig þá?“ Einn kyndaranna hlær
háðslega og spýtir á olíumettað gólfið.
„Loftskeytastöðin er lokuð! Hún var bara
handa fyrsta farrými!“
Tintore veit, að þetta er satt. Loftskeyta-
stöðin er óvirk síðan „Uruguay“ var gert
að flutninga- og útflytjendaskipi. Auk
þess dró stöðin aldrei lengra en 50 sjó-
mílur. Það átti að endurbæta ítölsku Mar-
conitækin svo langdrægi þeirra yrði 100
sjómílur. En svo var hætt við það.
Hurtado kemur nú úr brúnni við
fimmta mann, þeir eru vopnaðir skamm-
byssum.
„Ekki skjóta!“ hrópaði Tintore til koniu
manna. „Eg þarf síðar á hverjum kyndara
að halda. F.g kem sjálfur vitinu fyrir þá.“